|
در برههای که روزگار می گذرانیم با وجود دسترسی بشر به پیشرفته ترین وسایل ارتباط جمعی و رسیدن به اوج قله انفجار اطلاعات و انتشار سریع و بدون واسطه اخبار، ولیکن بدرستی نمی شود بر صحت و سقم هر شنیده ای از هر وسیله ممکن اطمینان خاطر داشت. به این دلیل که اولا هر محتوایی براحتی بر وسایل پرتعداد و بی در و پیکر ارتباط جمعی راه پیدا می کند و بعضاً ممکن است در مرحله شایعه و جو سازی های فضنای رسانه ای قرار داشته باشد .
دلیل دوم این است که ، در دنیای پر هیاهوی فضای رسانه ای و غالبأ فضای مجازی ، قداست اخبار واقعی کمتر رعایت می شود و آیینه اخبار بیشتر آلوده به انحرافات سیاسی است . دلیل سوم هم این است که ، بیشترین اخبار روز جامعه تا در اختیار رسانه های رسمی قرار گیرد ، آسیب های فراوانی باید تحمل کند و این امکان هم وجود دارد که اخبار از طریق منابعی چند با روایت های گوناگون نقل شود که در مجموع صحت و سقم آن زیر سوال خواهد رفت . البته چنین عارضه مبتلابه دنیای رسانه ای مختص به جامعه‌ای خاص نیست و به مصداق ، دزدی که با چراغ آید ، گزیده تر برد کالا ، رسانه ها چه از نوع رسمی و چه غیر رسمی در جوامع پیشرفته تر و مجهز به بروزترین وسایل سخت افزاری و نرم افزاری ، براحتی قادر و ملزم هستند واقعیت های خبری را به میل خود گونه ای مخدوش سازند که هم افکار عمومی خودی را به اقناع برساند و هم افکار عمومی جهانی ندانسته همان اخبار و اطلاعاتی را هضم کنند که دست پخت مافیای پنهان خبری است .
با این حال طیف های مردم از هر سطح و طبقه خاص و عام همواره چشم و گوش به معدود رسانه هایی دارند که اصالت و اعتبار بیشتری دارند و یا خارج از حیطه قدرت های سلطه گر با تحمل هزینه های سنگینی بطور مستقل عمل می کنند و سرمایه و پشتوانه آنان اعتماد و حمایت افکار عمومی واقعیت گرا و روشن فکر است .
روزگاری بود که جوامع بشری و افکار عمومی جهانی هنوز به عارضه فریبنده و بظاهر توسعه خواه وسایل جدید ارتباط جمعی و به تبع آن فضای مجازی مبتلا نبودند و دنیای رسانه هنوز به برهه تاریخی بی در و پیکری قدم ننهاده بود . در چنین روزگاری راه های دست یابی رسانه و غالبا مطبوعات به واقعیت های خبری و اصالت رویدادهای مختلف ، چندان دور و دراز و پیجیده نبود . در چنین زمانه ای ، روزنامه نگاران شناخته شده و خوش قلم اگر چه معدود و انگشت شمار ، اما مورد اعتماد جوامع خود بودند و حضور آنان در هر نشریه ضامن فروش و تیراژ بالای آن روزنامه و نشریه بود . معمولا وجود روزنامه نگاران برجسته در هر نشریه ، بیانگر خط و خطوط و نگرش‌های حرفه ای آن نشریه تلقی می شد و چنین نوعی از رسانه صرف نظر از دیدگاه‌های تحلیلی توسط اصحاب رسانه و شخصیت های صاحب نام ، هیچ وقت راست و دروغ را کنار هم نمی چیدند و سفره ای یکدست داشتند . در چنین روزگاری همچنین ، اعتبار و جایگاه هر روز نامه و نشریه نزد افکار عمومی ، پشتوانه اصلی دوام و بقای آن در جامعه خود بود و نشریاتی از این دست با برند های شناخته شده نان شهرت جهانی را هم در سفره خود می خوردند .
در آن روزگار و تحت تأثیر فضایی که روزنامه نگاران و رسانه های معتبر جهانی در کشور خودمان برانگیخته بودند ، اندیشمندان و نام های برجسته ایرانی بسیاری هم بودند که در یک مقطع تاریخی منجر به انقلاب اسلامی با فعالیت و آثار متعهدانه و روشنگرانه خود ، فضای دلچسبی برای روزنامه خوانی و اشتراک نشریات گوناگون نزد مردم بوجود آورده و مطبوعات به معنای واقعی کلمه ، رکن آگاهی بخشی و روشنگری بین آحاد جامعه شناخته می شد . روزنامه های قدیمی و خوشنام در کنار نشریات هفتگی اکثرا با تیراژ بالا در سبد مصرف روزانه خانوار قرار داشت و جو شیرینی وجود داشت که به بهبود و توسعه فرهنگ عمومی کمک می کرد .
متأسفانه در برهه کنونی تاریخ کشورمان بیشتر از اینکه افکار عمومی جلب شبکه های اجتماعی متعدد و فضای مجازی باشند ، از نبود تنوع خبری در رسانه های داخلی و مطبوعات دلزده و رویگردان هستند و این آسیبی بزرگی است که مانند بیماری های نظیر فشار خون و دیابت و یا همان گاز co غفلت انسان و جامعه را به هلاک و نابودی نزدیک می کند . اخیراً یکی از روسای اسبق صدا و سیما در اظهار نظری گفته است ، میزان اقبال عمومی به اخبار صدا و سیما از بالای ۷۰ در صد به کمتر از ۴۵ در صد کنونی تقلیل یافته است .
|
