|
ایها النّاس انّما الدنیا دار مَجازٍ، و الاخرةُ دارُ قرارٍ، فخذوا مِن مَمَرِّکُم لَمَقَرِّکمَ و لاَتهتکوا استارکَم عِندَ من یَعلَمُ اَسرارکُم و اَخرجوا مَنَ الدّنیا قلوبکم من قبل تَنْ تَخْرُجَ مِنها ابدانکم (خ 203)
ای مردم ! به درستی که دنیا سرای گذرا است و آخرت سرای ماندن و قرار، پس از گذرگاه خود برای قرارگاهتان توشه برگیرید و نزد کسی که اسرار شما را می‌داند پرده‌های خود را می‌‌‌درید و پیش از آنکه کالبدهاتان از دنیا بیرون رود دلهای خود را از آن بیرون کنید.
در شماره گذشته به بیان یکی از نکات موجود در این آیه پرداختیم که انسان برای فنا خلق نشده است بلکه آفریده شده است که بماند. " خُلِقم للبقاء و لا خُلِقتُم للفناء " در این شماره ادامه این نکات از دیدگاهتان می‌گذرد.
نکته (1) :
این دنیا و علاقه به آن است که پرده روی چشم دل ما می افکند و ما تصور می‌کنیم که هرکاری که انجام می‌دهیم هیچکس متوجه نمی شود، غافل از اینکه خدا که وجودش بی نهایت است و بر هر چیز احاطه قیو‌می دارد بر همه اسرارما واقف است. همین نداشتن چشم دل است که موجب می‌شود که پرده‌های حریم الهی رو پاره کنیم و بی باکانه در حضور او گناه کنیم.
نکته (2) :
دلها که در قالب کالبدهایمان قرار دارند، خواه و ناخواه روح از آنها خارج می‌شود. به درستی چقدر خوب است که قبل از آنکه فرشته مأمور الهی این کار را انجام بدهد، خودمان دلها را از کالبد دنیویمان خارج سازیم (موتوا قبل ان تموتوا).
منظورم این نیست که ما خودمان را از بین ببریم زیرا مرگ دست خداست، بلکه مقصود این است که روح رو پاکیزه کنیم و تعلق آن را از دنیا قطع کنیم. یعنی طوری نشود که در حالی جان بسپاریم که هنوز دل ما به کالبد دنیویمان علاقه داشته باشد. آن وقت است که جان کندن که سخت ترین منزل از منازل آخرت است معنا پیدا می‌کند.
ففیها اُخبرتم، و لِغیرها خلِقُتم اِنّ المَرءَ اِذا هَلک قالَ الناسُ ما ترک، و قالتِ الملائکتهَ ما قَدّمَ لِله ابائکم ! فَقدّموا بغضاً یکُن لکم قرضاً و لا تخلِفوا کلاً فیکونَ فرضاً علیکم . (خطبه 203)
شما در آن آزمایش شده اید و برای جز آن آفریده شده‌اید. وقتی کسی بمیرد مردم گویند: چه گذشت؟ و فرشتگان گویند: چه پیش فرستاد؟ خدا پدرتان را بیامرزد! قسمتی را پیش فرستید که سود شما در آن است، و همه را می‌گذارید که بر زیان شماست).
نکته (3) :
دنیا محل آزمایش است، یعنی لحظه به لحظه از طریق رفتار و گفتارمان ما را آزمایش می‌کنند و ثمره این آزمایش ها را در صحفه روحمان ثبت می‌کنند. وقتی روح از بدن خاکی مفارقت نمود توجّه ما از جسم به روح و کارنامه‌ای که در آن نقش بسته است منعطف می‌شود. آنجا متوجه می‌شویم که تا چه اندازه در آزمایش‌ها موفق یا مردود بوده‌ایم.
|
