|
کشتی استان این روزها حال و روز چندان مناسبی ندارد و به لطف بی‌مهری و کم‌توجهی مسئولان استان به سختی نفس می‌کشد و دیگر توان جولان دادن در میان بزرگان را ندارد.
تیم ملی کشورمان با کسب 7 مدال رنگارنگ از آوردگاه جهانی بلگراد عنوان نایب قهرمانی جهان را کسب کرد و در ترکیب 10 نفره کشتی کشورمان 8 نفر از خطه زرخیز مازندران و تیمی از آن از شهرستان کوچک جویبار بودند.
مازنی‌ها در حالی حاکمیت مطلق خود را بر کشتی کشور دیکته کرده‌اند که در زمانی نه چندان دور کشتی همدان شانه به شانه این غول کشتی کشور پیش می‌رفت و در ترکیب تیم ملی کشورمان با این استان کشتی خیز برابری می‌کرد.
دهه هشتاد اوج درخشش کشتی استان همدان بود که کشتی گیران شاخصی چون برادران جوکار، سعید ابراهیمی، جمال میرزایی، مصطفی یوسفی‌نیا، حمید سیفی، رضایی و درویشی را در ترکیب خود داشت و حریفی قدر و مزاحم برای کشتی کشور و مازندران بود.
کشتی استان پس از دو دهه افول، آرام‌آرام از این سکون خارج شده و در مسیری رو به جلو و کند و آهسته پیش می‌رود اما بی‌توجهی و بی‌مهری متولیان ورزش استان باعث شده تا کشتی استان رشد لازم را نداشته باشد و دغدغه مالی بزرگترین خواسته جامعه کشتی است.
ورزش دیگر مثل سابق نیست و پول حرف نخست را در ورزش می‌زند. هیأت کشتی استان نیز همانند دیگر هیأت‌های ورزشی استان از مشکلات مالی رنج می‌برد و به سختی نفس می‌کشد و چشم به حمایت مادی و معنوی دستگاه ورزش و دیگر مسئولان استان دارد.
زمانی کشتی استان با نفراتی بالا در پیکارهای ملی و فراملی برابر بزرگانی چون مازندران و تهران جولان می‌داد اما با غروب ستارگان و نداشتن جایگزین افول کشتی استان آغاز شد. اختلافات درونی خانواده کشتی نیز مزید علت شد تا چراغ کشتی استان در خاموشی کامل برود و سال‌ها چراغ خاموش کشتی استان حرکت ضعیفی داشت و دیگر در تیم‌های ملی نشانی از کشتی استان نبود. پایان دوران قهرمانی کشتی‌گیران شاخص استان باعث شد این رشته که ورزش نخست استان است به کما برود و هیچ طبیبی نیز برای احیاء بیمار رو به موت قدم پیش نگذاشت و باعث شد تا چند صباحی نام همدان از کشتی کشور کاملاً پاک شود و در رقابت‌های قهرمانی کشور بیشتر به زنگ تفریح دیگر تیم‌ها درآمد.
پس از کش و قوس‌های فراوان و اختلافات درونی جامعه کشتی، حمیدرضا یاری سکان‌دار ورزش نخست استان شد تا چرخ زنگ زده کشتی استان را روغن کاری وبه حرکت درآورد. یاری که عاشق کشتی بود و به این رشته عشق می‌ورزید باعث شد تا شمع کشتی به سختی روشن شود و حضور استعدادهای جدید دل اهالی کشتی استان را به آینده این ورزش امیدوار کند.
اتحاد و یکپارچگی شعار نخست یاری برای تنفس مصنوعی به کشتی بود و تلاش کرد تا تمام اهالی کشتی را دور یک میز جمع کند و از آنها بخواهد با کنار نهادن اختلافات، فقط به کشتی فکر کنند تا دوباره این ورزش بتواند سری بین سرها در بیاورد.
در ابتدا این حربه کارگر شد و تمام اهالی کشتی گرد هم آمدند اما به مرور باز هم تفرقه به وجود آمد و تنی چند از قهرمانان و مدال‌آوران به هیأت پشت کردند و هر کس ساز خود را کوک کرد.
رئیس هیأت کشتی، قهرمانان و مدال‌آوران سال‌های دور را باعث افت کشتی همدان قلمداد کرد و اعتقاد داشت که برخی از دوستان به دنبال به کرسی نشاندن عقاید خود در هیأت‌ها بودند که باعث دو دستگی و افت کشتی در سال‌های گذشته شد و زمانی که سکان اداره کشتی را در سال 98 در دست گرفتیم متوجه شدیم که کشتی آهی در بساط ندارد و از نظر مالی و پشتوانه‌سازی بسیار ضعیف و ناتوان است.
اما با حمایت جامعه کشتی و وحدت و یکپارچکی در حالی که ریالی کمک دریافت نکردیم توانستیم با حمایت بخش خصوصی خود را سرپا نگه داریم و بدون کمک دستگاه ورزش که متولی ورزش در استان می‌باشد چرخ کشتی را به حرکت درآوردیم.
نونهالان و نوجوانان پرشماری به کشتی روی آوردند و با هدایت هیأت و تلاش مربیان استعدادهای خوبی شناسایی شد و در این سال‌های اخیر کشتی‌گیر این را توانستیم به تیم‌های ملی بدهیم. هر چند انتظار از کشتی استان فراتر از این است اما با توجه به داشته‌های استان و بضاعت مالی کارنامه هیأت را می‌توان تا حدودی قابل قبول دانست.
متأسفانه مربیان استان با درآمدهای ناچیز، انگیز چندانی برای هدایت کشتی‌گیران ندارند و مسئولان استان توجه چندانی به این رشته مدال‌آور و محبوب ندارند. امیدواریم که دستگاه ورزش و مسئولان ارشد استان به یاری کشتی بیایند و با تزریق بودجه هیأت را در راستای استعدادیابی و معرفی استعدادها کمک کنند.
همدان و دیگر شهرهای استان پتانسیل لازم را دارند و از استعدادهای سرشاری برخوردار هستند اگر کمی به آنها توجه شود و مربیان دلسوز که بدون چشمداشت فعالیت می‌کنند با انگیزه‌ای بیشتر می‌توانند در راستای استعدادیابی تلاش کنند و دوباره قهرمانانی چون جوکار، ابراهیمی، میرزایی و غیره را به کشتی کشور و جهان معرفی نمایند.
چهره‌های انگشت شماری چون حاجیلوئیان، وفائی، رسولی، شریعتی‌نیا،کامرانی، رنجبر در این سال‌ها برای کشتی استان افتخار کسب کردند اما برای رسیدن به جایگاه واقعی کشتی استان باید با حمایت و تلاش بیشتر قدم‌های بزرگی برداشت و دوباره کشتی استان را به آنچه استحقاقش را دارد برسانیم.
متأسفانه قهرمانان کشتی استان به دلیل ضعف مالی به جای پرداختن به تمرین سخت و آموزش کشتی، برای امرار معاش به کارگری می‌پردازند که با این شرایط به قول مربی سازنده استان امید یوسفی باید فاتحه ورزش کردن را خواند. مگر یک ورزشکار تا چه حد می تواند سختی‌ها را تحمل کند و دم نزند چرا مسئولان استان در صدی به قهرمانان استان کمک نمی‌کنند تا راه برای افتخارآفرینی آنها باز شود.
در پایان جا دارد از مسئولان استان عاجزانه بخواهیم نیم نگاهی به ورزش نخست استان داشته باشید و با حمایت مالی راه این رشته را برای تجدید قهرمانی‌ها و قهرمان‌پروری‌ها همورا کنند تا بار دیگر شاهد رقابت کشتی استان با استان‌هایی همچون مازندانی باشیم.
|
