|
در چند سال اخیر، وجهِ اشتراک خیلی از اهالی ورزش نسبت به تنیس روی میز همدان، اعتقاد به موفقیت تک ستاره‌هایی مثل شیما صفایی و ستایش ایلوخانی بوده است. اما این موفقیت‌ها، تمام داستان این رشته ورزشی در هگمتانه نیست. به قول معروف گندم برای کسی که گندم کاشت، تحسین برای کسی که متانت داشت!
قصه اصلی کجاست؟ خبرنگار همدان‌پیام در چند ماه اخیر با تماس‌های مکرر از سوی خانواده‌هایی مواجه بوده که فرزندان خود را با هزار و یک آرزو و بر حسب علاقه، رهسپار فعالیت در تنیس روی میز کرده‌اند. اما در هُرم جهنم، خبری از نسیم بهشتی نبوده و انباشت خیلی از مشکلات عدیده و اتفاقاتِ غیر قابل تصور در بدنه هیات پینگ‌پنگ، هم بعضی از خانواده‌ها را به طرز وصف‌ناپذیری شاکی کرده و هم برخی از نوجوانان و جوانان را از ورزش به‌طور کامل طرد و فراری داده است.
اسناد و مدارکی در اختیار روزنامه همدان‌پیام قرار گرفته که طی آن خانواده‌ها مراتب اعتراض خود را به نهادهای نظارتی اعلام کرده‌اند. در یکی از این اسناد به موضوعی اشاره شده که عجیب بودن آن، خود شد سوژه گزارشی که چشمان مبارک را قرض به مطالعه‌اش داده‌اید.
به گزارش خبرنگار ما، ماجرا از این قرار است که هفته گذشته مسابقات تنیس روی میز هوپس پسران قهرمانی کشور با شرکت ۹۶ بازیکن در رده سنی ۱۱ تا ۱۳ سال از ۲۷ استان کشور در شهر بابلسر برگزار شده و طی آن طبق ادعای برخی از مربیان این رشته ورزشی و همچنین خانواده‌ها، مسئولین هیات تنیس روی میز استان تلاش کرده‌اند که سه ورزشکار همدانی حاضر در این مسابقات، حذف و نتوانند روی سکو بروند!
حتما برای شما هم سوال پیش آمده که مگر می‌شود مسئول و متولی رشته ورزشی، خود به دنبال ناکامی ورزشکارانش باشد؟ قصه اینجاست که خانواده این سه ورزشکار که قرار بوده به بابلسر اعزام شوند، از رئیس کمیته مربیان هیات تنیس روی میز همدان درخواست می‌کنند که او هدایت تیم سه نفره همدان متشکل از پارسا فتحی، آرمین قاسمی و مهیار مردانی را بر عهده بگیرد و او در پاسخ جمله جالبی بر زبان می‌آورد: "من با تیمی که روی سکو نرود، به مسابقه نخواهم رفت"!
با این اوصاف رئیس کمیته مربیان هیات تنیس روی میز یک مربی برای همراهی این تیم سه نفره معرفی می‌کند که طبق ادعای دو نفر از مربیان کارکشته و باسابقه این رشته ورزشی در همدان، فرد معرفی شده نه سابقه‌ای در مربی‌گری داشته و نه به عنوان بازیکن کسی او را می‌شناسد!
از دیگر اتفاقات هیات تنیس روی میز که در بیانیه خانواده‌ها اشاره شده و هر کدام یک مصیبت‌نامه اختصاصی است، بگذریم. داستان مسابقات بابلسر وارد ابعادی جدید می‌شود و خانواده‌ها جداگانه به هیات اعلام می‌کنند که پدران این سه ورزشکار خود به عنوان مربی و سرپرست عازم مسابقات خواهند شد.
در حین مسابقات و در شرایطی که مهیار مردانی و پارسا فتحی در حال صعود به گروه بعدی بودند، در عین ناباوری و طبق اعلام شاهدان این اتفاق، رئیس و دبیر هیات تنیس روی میز همدان با سرداور مسابقه و مسئول کمیته مسابقات فدراسیون تماس و از آنها می‌خواهند که مانع مربی‌گری پدران این قهرمانان شوند! داستانی که حتی گفته شده تمسخر حاضرین در مسابقات را هم در پی داشته است!
اینکه چرا هیات تنیس روی میز دست به چنین کاری زده، سوالی است که ذهن را درگیر می‌کند. با این حال نگارنده طبق رسالت ذاتی خود، میدان پاسخگویی برای متولیان پینگ‌پنگ همدان را باز می‌گذارد و هیات تنیس روی میز حق دارد که پیرامون این اتفاق اظهارنظر کند و ایضا دفاعیه یا جوابیه صار کند.
اما قصه اینجاست که وقتی خانواده‌ها مهر تائید به چنین اتفاق تلخی می‌زنند و برخی مربیان هم به این موضوع صحه می‌گذارند، نباید به حال این ورزش غبطه بخوریم؟ تحصیل‌کرده‌ها و نخبگان ورزشی در خیلی از رشته‌ها از جمله همین تنیس روی میز به‌خاطر کج‌سلیقگی بعضی از متولیان کنج خانه نشسته و سماق می‌مکند تا جا برای غریبه‌ها که هیچ قرابتی با تخصص و ورزش ندارند باز شود. نباید به حال این آشفته‌بازار غصه بخوریم؟
انتهای این مطلب فقط یک توصیه کوچک به کسانی است که برج و باروی خود را روی جیب خانواده‌ها بنا می‌کنند. دو فردا روزی، میزهایِ بدون قدرت ورزش به اجاره دیگری در می‌آید. سعی کنید برای آن روز که پشت میز نیستید و به یک نظاره‌گرِ خارج از گود درآمده‌اید، طوری رفتار کرده باشید که با وجدان خود سرشاخ نشوید.
بچه‌های این سرزمین فقط موفقیت در میدان ورزش را می‌طلبند و ولاغیر. از تاریخ عبرت بگیرید.
|
