|
با توجه به تأکیداتی که امیرالمؤمنین(ع) در سراسر نهج البلاغه، بر آخرت داشتند از این پس در روز‌های فرد در این ستون با عنوان «آخرت گرایی از دیدگاه نهج البلاغه» پیرامون اینکه فطری بودن گرایش به آخرت، عبرت گرفتن از مرگ دیگران، ضرورت شناخت حوادث پس از مرگ برای هر انسان عاقلی و اهمیت تقوا، یاد مرگ و بیان امام علی (ع) در مورد حالات مرده در آخرت خواهیم پرداخت که در ادامه می‌خوانید.
امام علی(ع) در این عبارات بیان می‌کند که اگر با کمی دقت در کار واینکه به ماهیت دنیا نگاه کنیم متوجه می‌شویم که ذات و خصلت دنیا "رفتن" و "زایل شدن" است. همین رفتن و زوال نشان می‌دهد که آینده‌ای ثابت و باقی در انتظار است زیرا عقل سلیم اجازه نمی‌دهد که بپذیرد حرکت، همان رفتن لاینقطع ادامه داشته باشد زیرا حرکت یعنی؛ مبدأ، مسیر و مقصد، در غیر این صورت حرکت معنائی نخواهد داشت. الا و اِنّ الیومَ المِضمار، و غداً البِّاق، و الّسبقَه الجَنّه و الغایةُ النّار (همانا) آگاه باشید که امروز، روز تمرین است و فردا روز مسابقه، پاداش برندگان بهشت است وپایان کار واپس ماندگان، دوزخ.
اگر قرار باشد هیچ تفاوتی بین دنیا یعنی مسیر حرکت و مقصد حرکت نباشد؛ بنابراین حرکت معنائی نخواهد داشت، لذا انسان تا زمانی که در مسیر حرکت دنیا قرار دارد نوع حرکتش مقصد و هدف او را مشخّص می‌کند . یعنی اگر در مسیر او بیمارگونه باشد، هدف نیز متأثر از این حرکت بیمار گونه خواهد بود. تصور کنید اگر کسی در زندگی خود رعایت بهداشت و سلامت را نکند، نتیجه این عدم مراعات، چیزی جز افتادن در بستر بیماری و مرگ دردناک نخواهد بود.
آری دنیا بستر حرکت است، حرکت سالم و مبتنی بر احکام الهی نتیجه‌اش رسیدن به مقصدی سالم و زیبا خواهد بود. به عبارت دیگر، اگر ما در دنیا تمرین رفتن را به خوبی انجام بدهیم نتیجه‌ی این تمرین نظام مند، بهشت که بازتاب آن حرکت سالم است خواهد بود.
" افَلا تائب مِن خطیئَته قَبل مَنیّتِه " (خ 28).
آیا کسی نیست که پیش از مرگ توبه کند، آیا کسی نیست که پیش از روز پریشانی (روز قیامت) برای خویشتن کاری کند؟
آیا کسی که در دنیا ناشیانه و برخلاف اصول حرکت کند، وقتی متوجه شد که حرکتش در مسیر صحیح انجام نگرفته باشد، از اینکه تا کنون بیراهه رفته، جا دارد نا امید و مأیوس شود؟ اگر فرضاً بقیه راه را در مسیر صحیح حرکت کرد، تکلیف وقت تلف شده که در آن حرکتش ناشیانه بود چه می شود؟ اینجاست که قانون الهی حکم می‌کند که اصل، همان حرکتی است که در مسیر درست قرار گرفته و انسان راه درست را پیدا کرده است.
لذا امام علی(ع) توصیه می‌کند: مبادا بر اثر گناه ناامید شوید و مسیر حرکت با راهنمائی هادیان الهی را رها کنید. با حالت توبه بار دیگر در مسیر قرار گیرید و با امید و نشاط هر چه بیشتر راه را ادامه دهید. آری به درستی توبه دری از رحمت الهی به سوی بندگان گناهکارش گشوده است.
|
