|
از خبرنگاری به عنوان یکی از مشاغل سخت در دنیا یاد می کنند. حرفه ای که علیرغم شیرینی های خاص با مخاطرات و سختی هایی روبه روست که گاه می تواند به قیمت از دست دادن حرفه و تهدیدهای جانی منجر شود.
این تهدیدات در جامعه ای که ساختار های شفاف اطلاعاتی و اداری هنوز جا نیفتاده و روابط بیشتر از ضوابط تاثیرگذارند بیشتر خبرنگاران را در معرض خود قرار میدهد و به نوعی هزینه های نقد و گزارش دهی از لایه های پنهان را برای رسانه ها بالا میبرد.
در جامعه کنونی ایران و علیرغم پای گذاشتن در دوران بهار مطبوعات در دهه 80 هنوز هم پس از سالها ترس از نوشتن گزارش یا هزینه های یک یادداشت تن برخی از نویسندگان را می لرزاند که میزان این اضطراب به توسعه فرهنگی و اطلاعاتی مناطق باز می گردد.
به عبارت دیگر هر چه امکانات فرهنگی و درجه آگاهی شهروندان بالاتر باشد توقع انتشار گزارش های صریح و افشاگرانه بیشتر است و رسانه ها و خبرنگارانی یارای باقی ماندن در این میدان را دارند که به خواسته های مخاطبان خود پاسخ دهند.
این در حالی است که همواره در مقابل میل و اشتیاق رسانه ها و خبرنگاران به انتشار اخبار مخاطب پسند و البته آگاهی بخشنانه مقاومت و ترش رویی ها از جانب برخی سیستم ها وجود دارد که بازهم میزان آن به اندازه دسترسی به اطلاعات ومدیران باز می گردد.
در استانهایی مانند همدان این رابطه اگر چه در سالهای گذشته با گسترش فضای خبری، رسانه ها با فعالیت عددی و کیفی بالایی نسبت به استانهای همجوار و حتی برخی کلان شهرهای کشور قرار گرفته اند اما عامل مقاومت و تعاملات منفی هنوز هم سایه محسوسی در استان دارد.
به عنوان نمونه با سپری شدن دهه های متمادی از ارتباط رسانه و دستگاهها برخی مدیران و ادارات همچنان نگاه از بالا به پایین و عامرانه در قبال خبرنگاران را حفظ کرده و انگار نه انگار که در قرن گردش انفجاری اطلاعات زندگی می کنند.
بخشی از رویکرد بیمارگونه و آسیب زننده به گزینش نشدن نیروهای تخصصی در دایره روابط عمومی ها و نبود مشاوران توانا در به روز کردن دیدگاه مدیران از کارکردهای جدید رسانه هاست.
از این رو دیده می شود که دستگاهی در تعامل با رسانه و خبرنگاران مادامی لبخندبه روی مدیر خود دارد که "به به و چه چه" را از سوی رسانه ها شاهد باشد و به محض نگارش نقد یا گزارش تحقیقی از موضوعات مرتبط به دستگاه موضعی چکشی و متقابلانه اتخاذ کرده و رسانه و خبرنگار را به شکایت و احضار به محکمه تهدید می کند.
این در حالی است که با پیشرفت سطح حرفه ای خبرنگاران و تجهیز به خطوط و حقوق قانونی خود و دیدن هزینه های گذشته، کمتر خبرنگاری با نیت عبور از خطوط قرمز قلم به دست می گیرد.
از سوی دیگر اتخاذ موضع تقابلی در برخورد با خبرنگاران فرصت بزرگی را از مدیران و دستگاهها می گیرد. در دیدگاه رسانه ای ، تمرکز رسانه بر موضوعات یک دستگاه نقطه آغاز این فرصت طلایی برای برجسته شدن دستگاه و تریبون داری مدیران مربوط است که عالمان به آن می توانند نهایت استفاده را برده و راه دو طرفه تعامل با رسانه ها را بقا ببخشند.
|
