معلمان به عنوان قشر تأثیرگذار بر نسل آینده نیازمند حمایت دولت و جامعه هستند، مدتی است که جامعه فرهنگیان کشور به دلایل مختلفی تیتر نخست شبکههای اجتماعی و رسانههای داخلی و خارجی شدهاند.
اعتراضات صنفی گسترده معلمان در واکنش به تأخیر مجلس در اجرای لایحه رتبهبندی و همسانسازی حقوق و ماجرای کلیپ آزار و اذیت معلم بروجردی که در فضای مجازی منتشر شد از جمله مواردی بود که نام آنها را در اخبار شبکهها و رسانههای مختلف وایرال کرد.
طرح رتبهبندی معلمان موضوعی است که پیگیری دولتمردان را میطلبد، اما جلوگیری از وقوع و انتشار موضوعات اجتماعی مربوط به معلمان مثل ویدئوی اذیت و آزار معلم بروجردی که با موجی از واکنشهای انتقادی کاربران همراه بود، مهرورزی بیشتر جامعه را میخواهد.
ماجرای آزار و اذیت معلم بروجردی توسط چند دانشآموز در یکی از مدارس این شهر، ازجمله موضوعات قابل تأمل در حوزه این قشر دلسوز است که نیاز دارد بهطور جدی به آن پرداخته شود.
اگرچه پس از انتشار این ویدئو معلم بروجردی توضیح داد، این ماجرا مربوط به سال 1395 بوده و در حالحاضر بازنشسته شده است، اما نکته اینجاست که این معلم در رابطه با این آزار و اذیت شکایتی تنظیم نکرده تا برای دانشآموزان سوءسابقهای پیش نیاید، حال این پرسش مطرح است که آیا صرفنظر کردن از شکایت علیه دانشآموزان کار درستی است یا نه؟
اتفاقات یکی 2 هفته اخیر بسیاری از افراد جامعه را به فکر واداشت و پرسشهای زیادی را در ذهن مخاطبان ایجاد کرد، آیا رفتارهایی اینچنینی مصداق خشونت علیه معلمان است؟ در جامعه امروز جایگاه معلم و استاد کجاست؟ آیا نسبت به دهههای قبل جایگاه و مقام معلم در جامعه تنزل یافته است؟ مگر نه اینکه معلمی شغل انبیاست و معلم پس از والدین بیشترین تأثیر و نقش را بر تربیت نسل بعد دارد.
البته نباید فراموش کرد، شیوع خشونت نسبت به معلمان، مربوط به منطقه خاصی نیست و بیشتر از چیزی است که به نظر میرسد، از تمسخر معلم سر کلاس گرفته تا پرخاشگری کلامی، تهدید، آسیب به اموال شخصی معلم مانند خودرو و گاهی هم خشونت فیزیکی و در موارد بسیار نادری قتل را شامل میشود.
گاهی خشونت نسبت به معلمان نه فقط از طرف دانشآموزان، بلکه از جانب والدین آنها نیز صورت میگیرد.
خشونت در هر شکلی، رفتاری ناخوشایند و ناهنجارانه است، اما به هرحال بخشی از واقعیت جامعه انسانی است و باید آن را مانند هر واقعیت دیگری در زندگی پذیرفت و به دنبال بهترین راهحل برای پیشگیری و یا کاهش آن بود.
در این رابطه، خبرنگار همدانپیام در تحقیقی میدانی از معلمان مدارس سطح شهر و کارمندان برخی ادارات، در پی پاسخ به این پرسش بود که آیا مورد خشونت فیزیکی یا کلامی در محل کار قرار گرفتهاند؟ چه عکسالعملی داشتهاند؟
یکی از معلمان مدرسه سپهر در پاسخ به همدانپیام، میگوید: در گذشته والدین اگر میخواستند به فرزند خود چیزی بگویند این کار را از طریق معلمان مدرسه انجام میدادند و گاهی اوقات حتی معلم را تشویق میکردند تا فرزند نا به فرمان در منزل از طریق مدرسه مورد بازخواست قرار گیرد و در مواردی حتی مورد عتاب قرار گیرد.
این معلم در ادامه بیان میکند، والدین امروزی با والدین گذشته تفاوتهای بسیاری کردهاند، وی در ضمن خاطرهای را به یاد میآورد و میگوید: یک بار گوشی موبایل یکی از دانشآموزانم را به خاطر اینکه سر کلاس ویدئوهای نه چندان خوب نگاه میکرد گرفتم، اما فردای این کار، مادر دانشآموز با مؤاخذه من، این عکسالعمل را اشتباه و نابهجا قلمداد کرد.
احمدی، مدت 26 سال است که مشغول تدریس در دبیرستان کبیر است، در ادامه میگوید: تبلیغات در فضای مجازی جایگاه معلمان را تنزل داده است، دیگر معلم مانند گذشته از احترام بین دانشآموزان برخوردار نیست.
اصغری که دبیر زبان در دبیرستان کبیر است، میگوید: معلمان حاشیه و پایین شهر بیشتر مورد خشونت دانشآموزان قرار میگیرند و این به خاطر فراوانی آسیبهای اجتماعی موجود در این مناطق است.
اما معلم دیگری از هنرستان سپهر معتقد است: این آزارها در هنرستانها بیشتر از دبیرستانها است، دروس کارگاهی دست دانشآموزان را برای آزار معلمان توسط دانشآموزان بازتر گذاشته است.
اسدی نیز سالهای آخر خدمت خود را در یکی از مدارس آموزش و پرورش سپری میکند، به این پرسش همدانپیام که آیا در طول سالهای خدمت خود مورد آزار و اذیت قرار گرفته است یا نه؟ میگوید: حدود 3 سال پیش بود که دانشآموزی را به علت درس نخواندن مورد شماتت قرار دارم، در پاسخ دانشآموز مذکور هیچ عکسالعملی نشان نداد، اما بعد از پایان کارم در مدرسه با خط خطی شدن خودروی خود مواجه شدم که توسط دانشآموز انجام شده بود، شکایت کردم، اما به دلیل نداشتن مدرک راه به جایی نبردم.
خشونت در آشکارترین شکل خود بهصورت خشونت معلم به دانشآموز، دانشآموز به معلم و دانشآموز به دانشآموز ممکن است در سطح مدارس یا خارج از آن رخ دهد، اما چارهای که باید برای آن اندیشید چیست؟
خشونت فقط مختص مدارس و معلمان نیست در هر جایی ممکن است رخ دهد، اما نکته مهم این است که خشونت به هر شکلی که باشد باید از طریق مراجع قانونی پیگیری شود تا شاهد کاهش و جلوگیری از رشد آن در جامعه باشیم.عظیمی پرستاری است که در یکی از بیمارستانهای شهر همدان کار میکند، او میگوید: بارها مورد توهین و خشونت کلامی بیماران و همراهان آنها قرار گرفته است،
او ادامه میدهد: در این موقعیتها حراست بیمارستان وارد عمل میشود و طرح شکایت صورت میگیرد، اگر حراست در بیمارستانها نباشد، شاهد خشونتهای بیشتری خواهیم بود.
محسنی کارمند بانک است، او معتقد است: در بین مراجعان بانک به ندرت پیش میآید خشونتی رخ دهد، اما اگر خشونت و توهینی اتفاق بیفتد، حراست و مأمور بانک را مطلع میکند و اقدامات قانونی لازم صورت میگیرد.
کلهری در یک اداره دولتی کار میکند، او میگوید: حراست ادارات نقش مهم و کلیدی در حفظ آرامش ادارات دولتی دارند و در بسیاری از خشونتهای فیزیکی و کلامی که ممکن است اتفاق بیفتد، وارد عمل میشود.
در همه وزارتخانهها، سازمانها، ادارات، بیمارستانها، شرکتهای دولتی و... قوانین سفت و سختی برای جلوگیری از خشونت مصوب شده است و هر کس با توجه به سمتی که در سازمان یا اداره دارد، اگر در حین انجام وظیفه مورد توهین قرار گیرد، مشمول ماده 608 و 609 قانون مجازات اسلامی میشود و براساس مصادیق توهین که شامل به کار بردن هرگونه کلمات رکیک و اهانتآمیز و تحقیرکننده، فحاشی، انجام اقدامات عملی که دلالت بر توهین داشته باشد و وارد کردن هرگونه ضربه به قصد توهین و تحقیر شامل حبس تا جزای نقدی میشود.
حال پرسشی که در اینجا مطرح میشود این است، آیا قوانین مصوب شده برای خشونت، در رابطه با معلمانی که در مدارس مورد خشونت قرار میگیرند اجرایی میشود؟ و اینکه این قوانین قابلیت اجرایی شدن دارد؟
بسیاری از معلمان آزاردیده اظهار میکنند که به خاطر دوری از ایجاد سابقه کیفری برای دانشآموزان و آسیب به نسل آینده از پیگیری شکایات خود از طریق مراجع قضائی اجتناب میکنند، این در حالی است که ماده 608 و 609 قانون مجازات اسلامی که همه کارکنان دولت را شامل میشود به همه کارمندان دولت اجازه داده تا در مواردی که مورد خشونت و یا توهین قرار میگیرند اقدام قانونی انجام دهند و متوسل به قانون شوند.
|