|
سال ۹۷ توفیقی حاصل شد که به دعوت یکی از نمایندگان همدان در مجلس و در جمع دوستان رسانه، سفری به تهران و حضور در یکی از جلسه‌های علنی مجلس شورای اسلامی داشتم و بازدید از برج میلاد تهران از جمله برنامه‌های جانبی این سفر دو روزه بود.
در بالای برج میلاد جمعی از دانش‌آموزان نوجوان تهرانی را دیدم که با همراهی معلم مربوطه خود، با اشتیاق و شور و نشاط تمام، در حال گوش دادن به توضیحات راهنمای برج و معلم خود و همچنین رصد چشم اندازهای اطراف برج و شهر تهران بودند.
به فکر فرو رفتم و به خود گفتم چقدر خوب بود این امکان نیز برای دانش آموزان روستاها و مناطق کم برخوردار ما هم فراهم می‌شد تا بتوانند جدا از برنامه‌های تفریحی، بازدیدی مبتنی بر آموزه‌های علمی و فرهنگی از این گونه مراکز داشته باشند.
فکرم درگیر شد، واقعاً چند درصد از دانش آموزان جوان و نوجوان شهرستان‌هایی مانند کبودراهنگ یا تویسرکان ما می‌توانند به چنین امکاناتی دسترسی داشته باشند؟!
هدف از بیان این موضوع، نخست اشاره به آثار مثبت و درجه اهمیت بازدید جوانان و نوجوانان و حتی کودکان از اماکن تاریخی و فرهنگی و بهره‌مندی از تورهای علمی است. اقدامی که اگر نگوییم ۱۰۰ % اما درصد بالایی از آثار آن را به عنوان نمونه می‌توان در نتایج کنکور امسال به عینه دید به طوری که بالای ۸۰ درصد قبولی کنکور را دانش‌آموزانی تشکیل می‌دادند که از امکانات آنچنانی برخوردار بوده‌اند و قطعاً ره توشه هایی از همین دست برنامه‌ها را در کارنامه زندگانی خود داشته‌اند.
دوم اهمیت جشنواره‌هایی از جنس جشنواره تئاتر کودک و نوجوان در ایجاد تحرک، پویایی و نشاط در اذهان این قشر آینده ساز بود.
جشنواره‌ای که پس از چند سال برگزاری در همدان در حالی که به فرزند خواندگی این شهر کهن پذیرفته شده بود، امسال دست‌خوش بعضی ناملایمات اداری شد و از همدان پر کشید. جشنواره‌ای که کودکان و نوجوانان همدانی دلخو‌ش از آن بودند.
اگرچه نمی‌توانند در گرو بهره‌مندی از تورهای علمی، از اماکنی همچون برج میلاد تهران بازدید کنند و در گرو نشاط دوران جوانی و نوجوانی، اندوخته علمی را در گوشه اذهان خلاق خود ثبت و ضبط نمایند، اما می‌توانستند با بهره‌مندی و دسترسی آسان‌تر و ارزان‌تر به آورده‌های جشنواره تئاتر کودک و نوجوان، یافته‌هایی را در دوران طلایی عمر خود ذخیره نمایند.
باورم این است که جشنواره تئاتر کودک و نوجوان و رفتن آن از همدان از چند زاویه قابل نقد و بررسی است.
نخست آنکه استان همدان با پیشینه تاریخی و فرهنگی خود و همانطور که مقام معظم رهبری فرمودند "همدان مرکز همه ارزش‌های تمدنی یک کشور است" و با داشتن چند عنوان علمی و فرهنگی بین‌المللی و اینک مقوله " ثبت جهانی هگمتانه" می‌طلبد چشم‌واره‌ای به نام خود ثبت کنند تا از این رهگذر علاوه بر غنا بخشیدن به اندوخته‌های علمی و فرهنگی مردم خود به ویژه قشر جوان و نوجوان، زمینه پویایی صنعت گردشگری را بیش از پیش فراهم نمایند، صنعتی که به رغم همه تلاش‌ها، هنوز تا رسیدن به نقطه مطلوب با فاصله معناداری همراه است که این مهم به عنوان یکی از مطالبات به حق مردم از مسئولان تصمیم‌گیر استان در گرو داشتن نقشه راه و مدیران کاربلد، قابل دسترسی است.
دوم اینکه رفتن جشنواره تئاتر کودک و نوجوان از همدان دست‌خوش کم لطفی مقامات تصمیم‌گیر وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی شد چرا که مردم، از وزیری که به عنوان فرزند استان بر کرسی این وزارتخانه تکیه زده، مطالبه جدی داشت تا اجازه ندهد این جشنواره از همدان برود. مگر غیر آن است که قریب ٨٠ درصد بودجه سالانه کشور در وزارتخانه‌ها متمرکز است و معمولاً هر وزارتخانه برای رخدادهای مهم سالانه خود برنامه و بودجه می‌بیند و با بسته شدن این برنامه‌ها، لایحه تنظیم و بودجه سالانه در مجلس مصوب می‌شود، چه شد که مسئولان ذی‌ربط این وزارتخانه به رغم موافقت استاندار با پذیرش بخشی از هزینه‌های جشنواره از جمله اسکان و.... با آن مخالفت کردند؟ آیا این امر جای تأمل ندارد و ایجاب نمی‌کند مجمع نمایندگان استان و به ویژه نمایندگان همدان در مجلس و دیگر مقامات تصمیم‌ساز استان این مطالبه جدی جوانان و نوجوانان همدانی را از وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی خواستار شوند؟
آیا مسئولان وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی نظر به اینکه بیشتر امکانات و اعتبارات برنامه‌های ملی و بین‌المللی را در حیطه اختیارات خود دارند، نباید در خصوص چرایی انتقال جشنواره از همدان پاسخگو باشند؟
و آخر اینکه مولوی چه زیبا می‌سراید:
" عشق یعنی گل به جای خار باش/ پل به جای این همه دیوار باش"
|
