تشخیص زودهنگام اختلال بیش فعالی میتواند اطمینان دهد که کودکان مبتلا به این بیماری کمک مورد نیاز خود را زودتر دریافت می کنند.
به گزارش همشهری آنلاین به نقل از هلث دی نیوز، اما والدین چگونه میتوانند بفهمند که آیا رفتاری که در فرزندشان میبینند نشانه اختلال کم توجهی بیش فعالی است یا صرفاً خلق و خوی و نوسانات رفتاری یک کودک نوپا؟
«مارک ماهون»، مدیر عصب روانشناسی مؤسسه کندی کریگر در بالتیمور، میگوید: «تحقیقات نشان میدهد که کودکان مبتلا به اختلال بیش فعالی رشد غیرطبیعی مغز دارند، به این معنی که این اختلال یک مبنای بیولوژیکی دارد که اغلب آن را به یک بیماری مادام العمر تبدیل میکند. ما میخواهیم اختلال بیش فعالی را زود تشخیص دهیم زیرا تأثیر عمیقی بر یادگیری و رشد تحصیلی دارد. کودکانی که علائم آنها در اوایل کودکی شروع میشود در معرض بالاترین خطر شکست تحصیلی هستند.»
کندی کریگر از جمله اولین افرادی بود که مغز کودکان پیش دبستانی را از لحاظ علائم اختلال بیش فعالی با استفاده از تصویربرداری عصبی مورد مطالعه قرار داد. محققان دریافتند کودکان مبتلا به اختلال بیش فعالی دارای هسته دُمی کوچکتری هستند؛ هسته دُمی ساختار مغزی مرتبط با مهارتهای فکری و کنترل حرکتی است.
بیش از ۴۰ درصد از کودکان تا ۴ سالگی مشکلات توجه قابل توجهی دارند. اختلال بیش فعالی شایعترین اختلال سلامت روان در میان کودکان پیش دبستانی است. از هر ۱۱ کودک مدرسهای، ۱ کودک مبتلا به این اختلال است.
ماهون والدین را تشویق میکند تا به رفتار کودک نوپا توجه زیادی داشته باشند.
به دنبال این علائم خاص باشید: کودک شما از فعالیتهایی که نیاز به توجه بیش از یک یا دو دقیقه دارند، بیزار است یا از آن اجتناب میکند. او علاقه خود را زود از دست میدهد و تنها پس از چند لحظه به سراغ چیز دیگری میرود.
زیاد صحبت کردن و ایجاد سر و صدای بیشتر نسبت به سایر کودکان همسن نیز میتواند یک شاخص باشد.
کودکان مبتلا به اختلال بیش فعالی ممکن است تا سن ۴ سالگی نتوانند روی یک پا بپرند. آنها تقریباً همیشه بیقرار هستند، دائماً روی صندلی میپیچند یا پاهای خود را تکان میدهند. آنها اصرار دارند که باید پس از چند دقیقه نشستن برخیزند.
کودکان مبتلا به اختلال بیش فعالی ممکن است خیلی سریع با غریبهها گرم شوند یا بدون ترس وارد موقعیتهای خطرناک شوند. آنها میتوانند با همبازیهایشان پرخاشگر باشند یا به خاطر سرعت حرکات شأن، آسیب ببینند.
ماهون گفت: «اگر والدین این علائم را مشاهده میکنند و در مورد رشد کودک خود نگران هستند، باید با پزشک اطفال یا متخصص رشد مشورت کنند. درمانهای ایمن و مؤثری وجود دارد که میتواند به مدیریت علائم، افزایش مهارتهای مقابله و تغییر رفتارهای منفی برای بهبود موفقیت تحصیلی و اجتماعی کمک کند.»
