روند صعودی ابتلا به ویروس کرونا و افزایش مناطق زرد و قرمز سبب شده تا بار دیگر نگاه‌ها به اتخاذ تصمیمات الزام‌آور و اجرای پروتکل‌های نظارتی معطوف گردد.
در همین راستا و بر اساس تصمیمات ستاد ملی مقابله با کرونا، اختیاراتی به استان‌های قرمز و یا در شرایط هشدار تفویض شده تا متناسب با وضعیت بومی، اقداماتی خاص به‌ویژه در اعمال محدودیت‌ها صورت گیرد.
این بدان معناست که ما در کنار توصیه‌ها و تأکیدهای لازم به شهروندان برای رعایت نکات بهداشتی که بهترین راهکار برای پیشگیری از شیوع این ویروس منحوس است، به سمت اجرای برخی پروتکل‌های جدید و اعمال محدودیت‌ها نیز رفته‌ایم تا بتوانیم روند افزایشی ابتلا در کشور را متوقف کنیم.
تجربه ماه‌های گذشته نیز نشان داد که پس از آزادسازی‌ها و اجرای فاصله‌گذاری هوشمند، آرام‌آرام از میزان حساسیت‌ها و رعایت پروتکل‌های بهداشتی در جامعه کاسته و به‌دنبال آن زمینه برای شیوع بیش از پیش ویروس فراهم شد.
البته از همان روزهای نخست که طرح فاصله‌گذاری اجتماعی و اعمال محدودیت‌های شدید جای خود را به آزادسازی و همزمان با آن فاصله‌گذاری هوشمند داد، این پرسش در اذهان عمومی نقش بست که زیرساخت‌های این نوع فاصله‌گذاری چقدر فراهم است و چه ساز و کارهایی برای اطمینان از تأثیرگذاری آن درنظر گرفته شده است؟
به‌دنبال این پرسش جدی بود که بسیاری از کارشناسان نسبت به شیوع مجدد ویروس درصورت اجرای ناقص طرح مذکور هشدار دادند و بر اطلاع‌رسانی و آگاهی‌بخشی از یکسو و اجرای طرح‌های الزام‌آور از سوی دیگر تأکید کردند.
حال در شرایط کنونی که شاهد روند افزایشی ابتلا در سطح جامعه هستیم، به‌نظر می‌رسد این روند باید به شکل گسترده‌تری دنبال شود؛ به‌گونه‌ای که در کنار توصیه‌ها و هشدارهایی که داریم، اعمال محدودیت در مناطق خاص و الزام‌آور کردن برخی طرح‌ها و برنامه‌ها نیز مورد توجه قرار گیرد تا بتوانیم به سطح مطلوب‌تری در کنترل بیماری برسیم. برای اجرای این طرح‌ها و تحقق اهداف مورد نظر باید ۲ نکته اساسی مورد توجه قرار گیرد.
یکی همکاری و همسویی دستگاه‌های مختلف است که موجب خواهد شد نوعی هم‌افزایی در سطح ملی و به‌تبع آن در استان شکل بگیرد و دیگری تلاش مضاعف و بیش از پیش نهادهای نظارتی است که زمینه را برای کاهش میزان خطا و افزایش ضریب اطمینان در اجرای پروتکل‌ها فراهم می‌آورد.
