اگر در موتورهای جستوجوگر درباره جملات ماندگار بزرگان فوتبال دنیا سرچ کنید، به جمله فوقالعاده شگفتانگیز ساموئل اتوئو میرسید که میگوید: "من به شما قول گلزنی نمیدهم اما فردا در میدان به اندازه یک سیاه که میخواهد مانند یک سفید زندگی کند، خواهم دوید!" از این جمله قابل تامل مهاجم سابق آبیواناریها امید، انرژی، انگیزه و دنیایی از حالات خوب به انسان تزریق میشود. درک درست و بهتر از جمله سامی شاید این باشد که در قاموس فوتبال اگر سخت تلاش کنید و برای رسیدن به هدف از جان مایه بگذارید، ناامیدی هیچ جایگاهی نخواهد داشت.
از لحظهای که چشمتان به پاراگراف چند کلمهای بالا خورد تا ساعت 22:30 امشب، اول در نقش خود باشید و پشتپای بزرگی بزنید به ناامیدی و دوم خود را بگذارید جای بازیکنانی که امشب میخواهند سخت تلاش کنند و از جان مایه بگذارند.
یوزها شاید قول گلزنی نداده باشند، اما برای رسیدن به هدف آرمانی خود در مستطیلسبز کازانآرنا، بهمثابه یک سیاه خواهند بود که میخواهد همچون سفید زندگی کند، بجنگد، زخمی بدهد و دست آخر هم لذتش را ببرد.
امشب 2 راه بیشتر پیشروی ما نخواهد بود. یا برابر تقدیر تسلیم میشویم یا اینکه بعد از به صدادرآمدن سوت "آندرس کُنها"یِ اروگوئهای در دقیقه 90 و چندِ بازی، قشنگترین حال اجتماعی و حماسی خود را با گوشت و پوست لمس خواهیم کرد.
قبل از جامجهانی اگر به یک برد برابر مراکش و پایان کار خود در روسیه با 3 امتیاز رضایت کامل داشتیم، حالا ماجراجوییهای بیشتری در سر میپرورانیم. مکزیک در این طمع بزرگ ما بیتاثیر نبود، سوئیس هم به اندازه خودش. نمایش استرالیا برابر فرانسه نهال خودباوریمان را بارورتر کرد و حالا فقط یک سوال روی ذهنمان تا قبل از بازی بزرگ برابر لاروخا میرود و میآید که "وقتی مکزیک میتواند، چرا ما نتوانیم و وقتی خالق این همه شگفتی در این جام و جامهای قبلی تیمهایی بهمراتب ضعیفتر از ایران فعلی بودهاند، چرا یوزها این بار به فصل جدیدی از رویاپردازیها رنگ واقعیت ندهند؟"
نمیخواهیم آنقدری احساسی با داستان تاریخی امشب فوتبال ایران برخورد کنیم که گویا اسپانیا، اسپانیا نیست. نه! اما واقعا چرا باید خود را یک حریف پیشباخته برابر ماتادورها لقب دهیم؟ مگر فوتبال چند بار باید اتفاقات دور از ذهن را طوری برایمان بچیند که باور کنیم "میدان بزرگ رخدادهای غیرقابل پیشبینی است؟"
چقدر باید به تاریخ و گذشته پرمخاطبترین ورزش دنیا و اتفاقاتش رجوع کنیم تا برسیم به اینکه در فوتبال، هر چیزی ممکن است رخ دهد و هر ناممکنی را ممکن سازد؟ حالا نمیتوان باور داشت که ایران هم میتواند از یک اتفاق ناممکن، بزرگترین شگفتی تاریخ فوتبال خود و جام 21 را رقم بزند؟!
از فوتبال من و شما درسهای بزرگی گرفتهایم. بیشتر از همه، اما شاید چیزی که امروز و امشب به کارمان میآید همین دو فاکتور باشد: اول اینکه ناامید نباشیم و دوم اینکه به اتفاقات غیرقابل پیشبینی ایمان بیاوریم.
از هر زاویهای که بررسی کنیم، اسپانیا یک سر و گردن از ایران بهتر است. نیازی هم نیست که بخواهیم در این مجال به تواناییهای بیشمار لاروخا بپردازیم، اما نمیدانیم چرا این تیم کارلوس کیروش بهطرزی عجیب بوی خلق یک شگفتی بزرگ میدهد. بوی صعود، بوی موفقیت برابر ماتادورها. شاید قرار است دوباره خیابانهای ایران جای هلهله و پایکوبی باشند، شاید این بار قرار است ایران تا صبح به خود خواب نبیند!
