دولت چهاردهم اعلام کرده است که خدمات درمانی و تأمین سلامت عمومی از اولویتهای نخست دولت است و در همین حال، براساس آمار رئیس سازمان نظام پرستاری که چند روز پیش در یک برنامه تلویزیونی سراسری اعلام شد، کشورمان در حال حاضر با کمبود ۱۰۰هزار نیروی پرستاری برای تأمین نیاز بیمارستانها و مراکز درمانی روبهرو است و چنانچه از همین امروز دولت طبق وعدهای که داده است، مجوز استخدام صادر کند، حداقل ۶ ماه زمان میبرد تا چنین پروسه استخدامی تکمیل شود.
دکتر نجاتیان در نشست تلویزیونی خود همچنین گفته است که بهرغم کمبود پرستار در مراکز درمانی کشور، حدود ۱۸۰۰ نفر از پرستارانی که سابقه خدمت طولانی دارند و یا در استخدام رسمی بودهاند، در یک سال اخیر استعفا داده و به دلایل مختلف خانهنشین شدهاند.
وی همچنین هشدار داده است که برخی بخشهای بیمارستانی کشور با کمبود شدید نیروی پرستاری مواجه هستند و در صورت تداوم چنین مشکلاتی در آینده، خطر تعطیلی برخی بخشهای بیمارستانی را تهدید میکند.
کمبود نیروی درمانی چند سالی است که در صدر اخبار رسانههای کشورمان قرار دارد و متأسفانه رسانههای خارجی نیز در انعکاس چنین خبرهایی از مشکلات مراکز درمانی کشور تمرکز بالایی دارند. دوران طولانیمدت بیماری ویروسی کرونا و آناتومی جهانی این بیماری ضمن اینکه اهمیت نقش نیروهای خدمات درمانی و پرستاران را در جهان برجسته ساخت، بار روانی و ناملایمات استخدامی و مالی سنگینی نیز بر پزشکان و پرستاران تحمیل کرد و در این ارتباط، بسیاری از مطالبات پرستاران از بخش نظام سلامت تاکنون بر زمین مانده است. واقعیت این است که شغل پرستاری یکی از خدماترسانیهای سخت و پرمسئولیت در حوزه نظام سلامت به شمار میآید و این واقعیت یکی از چالشهای مهم بسیاری از دولتها در جهان است. در این خصوص، برخی از کشورهای اروپایی برای تأمین نیروی پرستاری و کادر تخصصی درمان مورد نیاز بیمارستانهای خود، تبلیغات استخدامی پرسر و صدایی با تسهیلات ویژه در جهان به راه انداختهاند و از سویی، شرایط نامناسب شغلی پرستاران در کشورهای دیگر از جمله کشور خودمان سبب ترغیب چنین سرمایههای ملی برای مهاجرت به اروپا و کشورهای وسوسهانگیز شده است. در چنین شرایط و تمرکز دولت چهاردهم برای گسترش برنامه تأمین سلامت عمومی در کشور است که نقش پرستار و نیروهای خدماتی در مراکز درمانی بیشتر از هر زمانی خودنمایی میکند و برنامه استخدام ۱۰۰ هزار پرستار در کشور، گام بزرگ و در عین حال ناکافی برای تحقق تأمین امنیت سلامت مردم جامعه ایرانی است. در این زمینه، محو سایه ناامن بودن استخدام پایدار از حریم فکری پرستاران و بهبود وضعیت شغلی جامعه پرستاری پیوست لازم برای برنامه جامع استخدام پرستار در کشور است که علاوه بر ترغیب پرستاران مجرب به بازگشت به حوزه مسئولیتی خویش، مسیر مهاجرت چنین سرمایههای ارزشمند ملی را نیز به دنیای غربت تغییر خواهد داد. امروزه اهمیت و نقش وجود یک پرستار با انگیزه و بدون دغدغه در کوچکترین تا بزرگترین مرکز درمانی کمتر از داروی کمیاب و حیاتبخش برای بیماران نیست و بلکه بسیار با اهمیتتر میباشد.
