عقیده قالب در ميان مردم بعضی از جوامع نگریستن به ورزش به مانند یک کالای مصرفی است و از اهمیت آن در تولید و رشد و توسعه اقتصادی و توزیع بهتر درآمدها غافل اند. هر چند پرداختن به ورزش نیازمند هزینه های بالای زیربنایی است ولی این هزینه ها را نمی توان در کنار مخارج و هزینه های مصرفی قرار داد.
امروزه به همان نسبت که درآمدهای ملی صرف ورزش می شود در بعضی از رشته های ورزشی در کوتاه مدت و در بعضی از دیگر رشته های ورزشی در درازمدت می توان میزان برگشت سرمایه را به صورت مستقیم و غیرمستقیم مشاهده كرد. به دنبال سرمایه‌گذاری در ورزش میزان اشتغال مستقیم و غیرمستقیم افزایش مییابد و در کنار آن امکان جذب درآمد از طریق برگزاری مسابقات بین المللی، جذب گردشگران و سطح سلامت و بهداشت جسمی و روانی جامعه افزایش می یابد.
مانع اصلی در روند سرمایه گذاری در بخش ورزش کشور، عدم رؤیت منافع قابل برگشت حاصل از این سرمایه گذاری به صورت مستقیم است. در حالی که نگرش مثبت به ورزش و امور جنبی آن سود مناسبی را به طور مستقیم و غیرمستقیم در آینده نصیب سرمایه گذاران می كند.
وجود نگرش مثبت در جوامع پیشرفته نسبت به ورزش، سبب سرمایه گذاری در امر ورزش به منظور بالا بردن سطح سلامت و تندرستی و تأثیر بر افزایش سطح بهره وری در تولید شده و همین امر موجب مي‌شود که رفته رفته بیشتر کشورهایی که قبلاً توجه آنچنانی به آن نشان نمی دادند سهمی رو به افزایش، برای سرمایه گذاری در امور ورزشی قائل شوند.
بودجه تربیت بدنی و ورزش در کشورهای توسعه یافته یا بعضی از کشورهای در حال توسعه با سرعت بی سابقه ای افزایش یافته ا ست، چراکه اینگونه کشورها به تأثیرات درازمدت ورزش از لحاظ رشد و توسعه اقتصاد ملی واقف شده‌اند. ورزش یک سرمایه گذاری دراز مدت است که اثر آن در رشد و توسعه معلوم و محرز است.
سرمایه گذاری در ورزش از جمله سرمایه گذاری هایی است که دارای دوران باروری کوتاه مدت و درازمدت است که با پرداختن به آن می توان نتایج اجتماعی، فرهنگی و نتایج اقتصادی شایان توجهی را به دست آورد و در تأمین نیازهای جامعه و رفاه ملی کوشید.
برای اداره و مدیریت صحیح ساختار ورزش باید نگاه جامعی نسبت به اساس ورزش وجود داشته باشد و تمامی ابعاد آن مورد توجه قرار گیرد. روشن است که حاکمیت این نگرش در راهبرد جامعه نقش مستقیم دارد.
ورزش یک حوزه کار‌آفرین بسیار بزرگی است و زنجیره کارآفرینی ورزش هم بسیار وسیع و متنوع است، اما عدم سرمایه گذاری لازم در این بخش، موجب وابستگی مالی و اقتصادی باشگاه‌ها به دولت شده است. باید با برنامه ریزی مناسب و ورود بخش خصوصی با کفایت در حوزه ورزش، این نقیصه مرتفع و استقلال مالی و اقتصادی باشگاه ها تثبیت شود.
مهم ترین عامل در هر صنعت بنگاه های آن است که در صنعت فوتبال باشگاه ها به مثابه بنگاه اقتصادی عمل می‌کنند. باشگاه های حرفه‌ای فوتبال یک بنگاه با کسب و کار ورزش فوتبال و ملازمات پشتیبان آن به حساب می آیند و هر باشگاه فوتبال به عنوان بنگاه اقتصادی در پی درآمد بیشتر و هزینه کمتر است.
به بیان دیگر زیرساخت اصلی صنعت فوتبال شامل باشگاه هایی است که به مثابه کارخانه های تولیدی و بنگاه های اقتصادی این صنعت عمل کرده و عمده ترین نقش را در توسعه اقتصادی این صنعت دارند. این باشگاه ها هستند که با بهره گیری از تجهیزات و امکانات، نیروی انسانی ماهر و متخصص و مدیریت اثر بخش فوتبال را به صنعتی پول ساز مبدل می سازند.
بنابراین روشن است که هرچه وضعیت باشگاه ها بهتر باشد فوتبال کشور ازتوسعه بیشتری برخوردار خواهد شد و این در حالی است که به علت مشکلات عدیده ای که باشگاه های فوتبال با آنها دست و پنجه نرم می کنند صنعت فوتبال کشور نیز به تبع آن از رونق خوبی برخوردار نیست.
با عنایت به آن چه گفته شد با در نظر داشتن اهمیت و نقش باشگاه‌های ورزشی در برنامه های توسعه جمهوری اسلامی ایران این نیاز وجود دارد که توجه ویژه ای به باشگاه های ورزشی شده تا امکان رشد و توسعه کمی و کیفی آنها از طریق بخش خصوصی فراهم شود.
بدون شک حرکت اصولی و صحیح برای ارتقای وضعیت باشگاه ها، نیازمند برنامه ای جامع و هماهنگ است.
