کرونا تاکنون مرزهای بیش‌از 100 کشور را در نوردیده است ولی هنوز برخی مسئولان ما و مردم آن را جدی نگرفته‌اند! دولت شهامت اعلام انسداد قطعی مبادی استان‌های شمالی را ندارد و با زیرنویس و التماس از مردم می‌خواهد که به مسافرت نروند؛ زیرا در برخی استان‌ها، استانداران محدودیت‌هایی برای ورود مسافران اعمال کرده‌اند! مردم هم همچنان بدون توجه به عواقب ناگوار این مسافرت‌های بی‌لذت بار سفر بسته و معتقدند راه آنها را می‌خواند!
شاید پس‌از این ماجرا نیاز باشد یک یا چند گروه از کارشناسان و دانشمندان، رفتار‌های جمعی عده‌ای از مردم را در این روزهای کرونایی کارشناسی و تجزیه و تحلیل کنند که چرا با وجود جدی بودن این ماجرا و فوت روزانه چندین نفر از شهروندان، جماعت کثیری از مردم به توصیه‌های ایمنی و پیشگیرانه کوچکترین وقعی ننهادند و خودخواهانه با شوق و ذوق تصاویر و فیلم‌هایشان را از مسافرت و خلاصی از دست مأموران مبادی استان‌های درگیر، در فضای مجازی پخش کردند؟!
بی‌هیچ تردیدی رد پای این سنگ‌بنای غلط را باید در آموزش مبانی اولیه اجتماعی و اخلاقی در جامعه کاوید. اگر نگاهی به اطراف‌مان در ادارات، مغازه‌ها، پارک‌ها و بیلبورد‌های بزرگراه‌ها بیندازیم درمی‌یابیم که در آموزش بسیاری از آموزه‌های اخلاقی و تربیتی اولیه درمانده‌ایم و امروز باید آنها در قالب بیلبورد یا تابلوهای بزرگ به شهروندان گوشزد کنیم!
تابلوهایی نظیر «لطفاً سکوت را رعایت فرمائید»؛ «لطفا به صندلی راننده دست نزنید»، «لطفا در پارک آتش روشن نکنید»؛ «لطفاً اینجا سیگار نکشید»؛ «لطفاً در برابر اشتباه خود، عذرخواهی کنید»؛ «لطفاً در این مکان از موبایل استفاده نکنید»؛ « لطفاً از آوردن حیوان خانگی به داخل رستوران خوداری کنید» ؛ «لطفاً کف اتوبوس آشغال نریزید»، «لطفاً گل نچینید»، «لطفاً نوبت را رعایت کنید»؛ «لطفاً بین خطوط برانید»؛ و ... درواقع در آموزش مفاهیمی که باید در مهد‌های کودک و در بدبینانه‌ترین حالت در کلاس‌های اول و دوم ابتدایی به دانش‌آموزان یا همان شهروندان بالقوه می‌آموختیم، موفق نبودیم و امروز باید با شیوه‌هایی پرخرج و کم‌اثر، این آموزه‌ها دوباره و چندباره یادآوری و تکرار کنیم!
هرچند سیاست‌های رقابتي دولت‌ها براي بالابردن آمار گردشگران به هر قيمتي در افزایش شتاب روند مسافرت به شهرهای شمالی بی‌تأثیر نیست ولی سفر در شرایط بحرانی حال و آسیب رساندن به خود و دیگران، باوجود ظرفیت‌های کم پزشکی، تاب‌آوري شکننده ساختارهاي اقتصادي ـ اجتماعي این مناطق، تحمل‌پذيري اندک محيط‌زيست بي‌دفاع كشور در برابر گسيل جمعيت انبوه گردشگران بي‌برنامه و آموزش‌نديده با هیچ منطقی سازگار نیست.
مسافرانی که بیشتر آنها در چادر‌های عاریتی و یا در خوشبینانه‌ترین حالت در سوئیت‌های غیراستاندارد و بعضاً آلوده شب را به صبح می‌برند و استعمال قلیان و جوجه کباب کردن در حاشیه جوی آب، پارک‌ها و خیابان‌ها و .. منتهای لذت آنهاست باید بدانند در این شرایط تنها آتش گسترش این بیماری را باد می‌زنند و اگر در برخی شهرها مردم به‌صورت خودجوش با آنها درگیر شده‌اند و خواستار خروج از شهرشان شده‌اند، پر بیراه نمی‌گویند و باید به آنها حق داد! به هر روی جا دارد مسئولان ( البته در‌صورتی‌که نتیجه تست کرونایشان منفی بوده است)، پس‌از این روزهای کرونایی، به مقوله آموزش نگاهی عمیق، جدی و غیر کلیشه‌ای داشته باشند تا در شرایط بحران برای بستن ورودی مبادی یک استان گرفتار، مجبور به استفاده از اسلحه و توپ و تانک و نفربر نشویم!
