فرهنگی "بدیعالزمان همدانی و مقاماتنویسی" کتابی است که به معرفی یکی از ادیبان نامدار ایران زمین میپردازد؛ او که مبتکر شیوهای نوین در عربینویسی بود و با این سبک طنزآمیز نارساییهای اجتماعی را به نقد میکشید.
ابوالفضل احمدبن الحسین ملقب به بدیع الزمان از نامدارترین ادبای عربی نویس ایرانی و یکی از معدود نویسندگان قدر اول عربی است و طی ده قرن گذشته از زمان زندگی اش تا امروز چنان مقام غبطه انگیزی یافته که بعضی عربهای معاصر وی را به غلط و از روی تعصب عرب قلمداد کرده اند؛ اما مسلما ایرانی است و متولد و تربیت یافته در همدان.
وی به سال ۳۸۰ هجری در بیست و دو سالگی زادگاهش را به قصد ری ترک کرد و آنجا به محضر صاحب بن عباد، که خود ادیبی برجسته بود و مجلسش مجمع شاعران و عالمان و ادیبان بزرگ، درآمد و نبوغ خود را نشان داد.
بعد به نیشابور رفت و در آنجا بود که درگیری اش با خوارزمی بزرگترین نویسنده زمان و غالب آمدنش بر وی در مباحثات لغوی و اقتراحات ادبی او را بلند آوازه ساخت.
مسافرتی هم به سیستان کرد و به حضور خلف بن احمد حسین رسید. آخر در هرات سکنا گزید و متاهل شد و صاحب ملک و رعیت گردید، تا به سال ۳۹۸ در اوج شهرت و نیک بختی به طور غیر منتظره و ناگهانی درگذشت.
اما بدیع الزمان در مقامات از آنچه در واقعیت عینی هست سخن می گوید نه از آنچه باید باشد؛ چنان که یکی از محققان بر اساس مقامات و بعضی تکه ها از رسائل، وی را نویسنده ای "ثائر و متمرد" یعنی سرکش و شورشی تشخیص داده که به طور مستقیم می خواهد نظرها را به زوایای آلوده و محکوم کردنی و غیرقابل قبول زندگانی معاصرش جلب نماید.
آثار بدیع الزمان عبارت است از یک دیوان شعر و مجموعه رسائل و مقامات.
ادامه فراز و فرود زندگی این ادیب نامدار ایران زمین را در کتاب " بدیع الزمان همدانی و مقامات نویسی" بخوانید.
به گزارش ایرنا، این کتاب به قلم علیرضا ذکاوتی قراگزلو با شمارگان هزار و ۱۰۰ نسخه چاپ به همت حوزه هنری همدان چاپ شد.
نویسنده در مقدمه این اثر می گوید: مقامه قطعه ای مسجع و مصنوع است که معمولا حکایتی سرگرم کننده یا فکاهی و احیانا پندآموز را بیان می کند و مجموعه مقامات راوی و قهرمان مشترکی دارد و بدیع الزمان مبتکر این شیوه نویسندگی در زبان عربی است.
او با زبان طنزآمیز و مسجع نارسایی های اجتماعی را به نقد می کشید و کتاب حاضر در چهار فصل به افکار، آثار، عقیده و هنر نویسندگی بدیع الزمان، مقامه نویسی پس از او و مقامات حریری به انضمام خلاصه ای از یک مقامهی فارسی از حمیدی می پردازد.
