گاهان خزان از راه رسيد و تابلوي پرنقش و نگار طبيعت اينك صحنه پاييز را به نمايش گذاشته است. گويي اينبار خود استاد پاييز است و قلم سحرآميز به دست دارد تا گوشههاي دلنوازي از اعجاز خداوندي را در كوه و دشت و باغ، با ترنم و رنگرنگ روايت كند. آن نسيم مشكين و عطربيز بهاري كه جانهاي شيفته را به وصال معشوق بشارت ميداد اینک جاي خود را به نوازش خنكاي صبحگاهان پاييزي سپرده است تا مهرباني و حضور گرم ياران را به باور بنشاند.
آنچه را كه طبيعت در بهار وعده ميداد و به رنگ ميكشيد و حتي تابستان را به گواهي ميطلبيد، اینک با نفس خزان به سفره پاييز نشسته و هيچ بودي در گروی نبودها نيست.
رنگها در پاييز با تف كوره گداخته تابستان چه ايستادگيها آموخته و چه مرارتها ديده تا دوباره با نفس خزان جان گرفته است.
دلهاي عاشق اگر ناز بهاران كشيده و در حسرت وصال غبار ملامتهاي روزگار هم ديده است در پاييز است كه شوق شكفتن دوباره مييابد و دلدار را در لقاي واقعي و رنگ باطن به آغوش جان ميكشد. براي عاشق از خزان بالاتر نيست و اين خزان است كه پيام راستين و وعده وصال يار را ميرساند.
اگر سرخرنگ رؤياها و سبز رنگ شكفتنهاست اين خود ارغوان است كه رنگ بود و نبود است و در طالع تو نشسته و ريشهات را ميشكوفاند. پاييز فصل آرزوها نيست. اين خود طعم و حضور زندگي است كه در تو جاري است و تو را به تأمل ميخواند. فصل چيدن، فصل پويش و حركت و فصل بيداري بعد از رؤياهاي دست نيافتني.
پاييز هزار رنگ دارد و هيچ رنگ آن سراب نيست. دلشورههاي پاييزي براي پايان وسوسههاي سرخورده همه عمر تو است. پاييز را باور كن، اين نسيم سرد و گزنده فريبنده نخواهد بود.
