کردآباد روستای کارآفرینی در زمینه پوشاک است این را خیلیها شنیدهاند. همین موضوع مرا به سمت روستا کشاند تا در هفته کارآفرینی خبری از اوضاع و احوال این روستا بگیرم.
کمکم به روستا نزدیک میشوم تابلو برای ورودی روستای کردآباد را نشان میدهد 2طرف جاده با تعداد زیادی از مغازههای شیک که مملو از لباسهای متنوع است روبهرو میشوم اگر تابلوی روستا نبود فکر میکردم که به یک شهرکوچک نزدیک شدهام این روند تا پایان جاده روستا ادامه دارد.
عجیب بود؛ هر وقت از یک روستا نامی برده میشود ما آن را به نام کشاورز و دامدار میشناسیم اما نشانی از محصولات کشاورزی و فرآوردههای دامی در کنار جاده و حواشی این روستا دیده نمیشود و این حکایت از آن دارد که مردم این روستا فقط به کارفصلی کشاورزی بسنده نکردهاند.
بر خلاف سایر روستاهای استان که هر بار به بهانهای قدم گذاشتهام، جمعیت و گروهی را که در مرکز آن و یا کنار مسجد بیکار به صحبت نشستهاند، شاهد نشدم.
در روستای کِردآباد شهرستان کبودراهنگ، حدود ۶۰۰خانه وجود دارد که نیمی از آن کارگاه تولیدی است و همین اتفاق کِردآباد را به روستای نمونه اقتصاد مقاومتی تبدیل کرده است.
در این روستا دیواربهدیوار و همسایه به همسایه آوای پیوستگی و اتحاد و محصول مشترک پیچیده است این را نه ما، صدای چرخهای تولیدی میگویند.
مسیر و خیابانهای روستا را که سپری میکنیم، کارگاه تولیدی پوشاک را در پی هم میبینیم.
این روستا بهواسطه تولید بخش قابلتوجهی از پوشاک موردنیاز مردم بهعنوان واحد نمونه کشوری در امر اشتغال معرفی شده است.
وجود کارگاههای متعدد بافندگی، چاپ رویپارچه، دوزندگی و درمجموع تولید پوشاک بهصورت عمده بر اهمیت کِردآباد به عنوان یک روستای کارآفرین در حوزه اشتغال آفرینی افزوده است، زیرا که حتی یک نفر بیکار هم در این روستا وجود ندارد و حتی ساکنان قبلی این روستا که برای کسب درآمد و اشتغال به شهرها و استانهای دیگر مهاجرت کرده بودند نیز بازگشته و با راهاندازی کارگاه تولیدی قدمی در تولید ملی برداشتهاند.
ظهر است و با تعطیلی مدارس، کوچههای کردآباد کمی شلوغ میشود برخی از بچههای روستا به سراغ کارگاه پدر و یا مادر خود میآیند. در این روستا حتی دانشآموزان هم در تولیدیها کار میکنند و پس از فراغت از تحصیل، کمکحال اهالی خانه هستند و همین موضوع سبب شده درس عملی کارآفرینی پس از مدرسه به طور غیرمستقیم در کارگاهها برای آینده سازان آموزش داده شود.
گفته میشود هر یک واحد فعال در خوشه صنعتی پوشاک کِردآباد هر روز بیشتر از 120هزار تکه انواع لباس تریکو تولید و به تهران ارسال میکند تا از انجا هم در سراسر کشور توزیع شود.
لازم بود برای مصاحبه داخل کارگاهها بروم ابتدا به مغازه خانم فروشنده میروم و پرسشهای خود را با این عنوان که اوضاع کسب و کار چگونه است؟ آغاز میکنم که او در پاسخ میدهد: در همه فصول سال و از بیشتر استانهای بزرگ و همسایه مشتری داریم و خداروشکر وضعیت کسب وکار مطلوب است.
این بانو ادامه میدهد: پیش از این برای کسب و کار به یکی از حواشی تهران رفته بودم که آن هم مشکلات خود را داشت اما با رونق کسب وکار در روستا به اینجا بازگشتیم و اکنون در این مغازه به فروشندگی مشغول هستم.
وی با بیان اینکه در این روستا فرد بیکاری وجود ندارد، بیان میکند: از سال گذشته تاکنون قیمت مواد اولیه مانند نخ و پارچه بسیار افزایش پیدا کرده و برخی از تولیدکنندگان را به مشکل انداخته است که انتظار میرود مسئولان مشکلات را برطرف کنند.
به یک کارگاه تولید به مصرف لباس کودک میرویم که مردی میانسال با دیدن ما سرش را بلند میکند و اتوی خود را کنار میگذارد. با پرسیدن قیمت چند نمونه لباس، سرصحبت را باز می کنم.
محبی درباره وضعیت روستای کردآباد میگوید: در این روستا همه افراد خانواده از کوچک تا بزرگ مشغول به کار هستند به طوریکه همه خیاطی میکنند و کودکان و بانوان به بستهبندی مشغول هستند.
او ادامه میدهد: صفر تاصد کارهای تولید پوشاک در خود روستا انجام میپذیرد، بهطوری که عدهای نخ را به پارچه تبدیل میکنند، عدهای کار برچسب زدن، طراحی و رنگ کردن پارچهها و چند نفر نیز کار پخش و بردن تولیدات را به استانهای همجوار انجام میدهند.
این خیاط با سابقه و فروشنده پوشاک درباره بازارهای فروش محصولات خود نیز چنین میگوید: محصولات این روستا به تهران، اراک، کرمانشاه و عراق فرستاده میشوند.
وی بیان میکند: خوشبختانه اداره صنعت، معدن و تجارت شهرستان و کمیتهامداد حمایتهای زیادی از تولیدکنندگان روستا کرده و با اعطای وامهای 4درصد کمک شایانی داشتهاند.
محبی تبدیل روستا به خوشه صنعتی را یک کار مبارک میداند و میگوید: پس از تبدیل روستا به خوشه صنعتی اتفاقات خوبی در روستا انجام گرفته و مهاجرتهای زیادی به روستا شد و ما رونق را در روستا شاهد بودیم.
سراغ فروشنده دیگری میرویم که تولیدات خود را پشت ویترین خود قرار داده است. جنس صحبتهای او بیشتر نقد است و از گرانی پارچه و نخ تا نبود پاسگاه و نهاد امنیتی برای مراقبت بیشتر از روستا، سخن میگوید.
او با بیان اینکه سقف حیاط خانه خود را پوشانده و کارگاه تولیدی برای خود و خانوادهاش راه انداخته است، گفت: همه اعضای خانواده مشغول کار تولید پوشاک شدهاند و هیچکدام بیکار نیستند.
وی بابیان اینکه روزانه ۲۰۰ تا ۳۰۰ دست لباس دوخته میشود، گفت: همه باهم کار میکنیم و پدر و مادر و خواهر و برادر در انجام امور همکاری دارند.
وی بابیان اینکه در گذشته به علت مشکلات روستا و به ویژه خشکسالی مجبور به مهاجرت به تهران و کار شاگردی در مغازههای آنجا شدیم گفت: وقتی روستای زادگاهمان به وضعیت فعلی رسید بازگشتم و در اینجا مشغول فعالیت در این حرفه شدم.
این روستایی با بیان اینکه در حال حاضر استادکار این حرفه هستم، گفت: صفرتا صد کار برای تهیه پوشاک از بافندگی گرفته تا رنگرزی، گلدوزی و سایر موارد در روستا انجامپذیر است، گفت: پارچهها در کارگاههای بافندگی روستا تهیه و بافت میشود، برشکاری، دوخت و درنهایت آمادهسازی و بستهبندی نیز در روستا انجام و پوشاک برای عرضه راهی بازارهای هدف میشود.
مردم کارآفرین روستای کِردآباد با مجموعهای از باور، اراده و پشتکار سالانه حدود ۳۰میلیون تکه انواع لباس از بچگانه گرفته تا زنانه و مردانه تولید و بر تن هموطنان میکنند و این به معنای کارآفرینی با یک ایده اولیه است. اگر این ایده نبود باید هماینک مردم روستا در شهرها و در حرفهای که مورد علاقه آنها نبود دور از خانه و زندگی مشغول کار میشدند که این هم خود تبعات زیادی را به دنبال دارد.
با این توصیف، آنچه ضرورت دارد حمایت از صنایع کوچک و متوسط استان و نیز بانیان آن به عنوان کارآفرین است که در رشد و توسعه اقتصادی استان و همچنین اشتغال پایدار تأثیر بهسزایی دارد.
