فوتبال پر از افرادی است که از نژادپرستی آسیب دیدهاند و همچنین افرادی که خواسته و ناخواسته آسیب رساندهاند. همیشه افرادی بودهاند که با ابزار و روشهای مختلف با انواع گوناگون نژادپرستی مبارزه کردهاند اما این تلاشها چقدر تأثیر داشته است؟
به گزارش ایسنا، هرگاه از زشتیهای فوتبال صحبت میکنیم یکی از مسائلی که به ذهن میرسد نژادپرستی است. شدت گرفتن نژادپرستی در فوتبال سبب شده تا نهادهای نظارتی فدراسیونهای فوتبال با حساسیت بیشتری این مسأله را پیگیری کنند در سالهای نهچندان دور نژادپرستی آنقدر در فوتبال پررنگ بود که کارلوس آلبرتو برزیلی وقتی در سال 1916 به تیم فوتبال فلومیننزه پیوست مجبور بود برای سفید کردن رنگ پوستش از پودر استفاده کند تا بتواند فوتبال بازی کند اما وقتی پودرها از صورتش پاک میشد مورد تمسخر هوادان قرار میگرفت.
سالها بعد هواداران فوتبال در برزیل اشیای مختلفی به سوی یکی از اعضای سیاه پوست کادر پزشکی پرتاب کردند تا مشخص شود حتی فعالیتهای افرادی مانند مارتین لوترکینگ هم نتوانسته تفکرات نژادپرستانه را از ذهن برخی افراد خارج کند. درست است که امروزه از شدت این اتفاقات کاسته شده و دیگر بازیکنی مجبور نیست برای حضور در زمین فوتبال از پودر برای سفید کردن پوستش استفاده کند اما همچنان شاهد حرفها و حرکات نژادپرستانه در فوتبال هستیم.
در سالهای اخیر موارد زیادی از توهینهای نژادپرستانه دیدهایم اما حتی جریمههای سنگین نهادهای نظارتی هم نتوانسته بهطور کامل این پدیده را متوقف کند که نشان از ریشهدار بودن نژادپرستی در ذهن هواداران، بازیکنان و بهطور کلی اعضای جامعه است.
افراد زیادی در فوتبال از نژادپرستی آسیب دیدهاند که برای مثال میتوانیم به مسوت اوزیل اشاره کنیم که درنهایت مجبور به کنارهگیری از تیم ملی شد؛ او در اینباره میگوید: «از دید رئیس فدراسیون و هواداران آلمان وقتی میبریم من آلمانی هستم اما وقتی میبازیم میگویند تو مهاجر هستی».
بسیاری از افراد هم شاید قصد توهین نژادی نداشته باشند اما به هرحال حرکات نژادپرستانه توهین است و با جریمههای سنگین مواجه میشوند. مانند ادینسون کاوانی که بهدلیل استفاده از لفظ «کاکاسیاه» 3 جلسه از همراهی تیمش محروم و صد هزار پوند جریمه نقدی شد یا عیسی آلکثیر که بهدلیل خوشحالی پس از گل خود برابر پاختاکور ازبکستان 6 ماه از فعالیت فوتبالی محروم شد؛ البته او گفت که قصد توهین نداشته اما به هر حال انجام آن خوشحالی در برابر تیمی که بازیکنان چشم بادامی دارد، حساسیتبرانگیز است و کار درستی نیست.
شاید خوشبینانه به نظر برسد که انتظار داشته باشیم در کوتاهمدت و بهطور کامل نژادپرستی از بین برود اما میتوانیم امیدوار باشیم در سالهای پیشرو و با فرهنگسازیهای بیشتر شاهد کمتر شدن این پدیده در فوتبال و جامعه باشیم.