سال‌هاست که دیگر خبری از هیاهوی کشتی همدان در کشور نیست و مي‌توان گفت ورزش نخست دیروز استان در رتبه آخر قرار گرفته است!
ورزش استان همدان را سالها با نام "کشتی" می‌شناختند، این ورزش به حدی در کشور طنین‌انداز بود که تمام استان از داشتن ورزشی به این قدرتمندی افتخار می‌کردند.
ورزش نخست استان، این روزها شاید ورزش آخر استان باشد و ورزش‌هایی نظیر والیبال، تیراندازی، دو و میدانی و... به سرعت بسیار زیاد از کشتی عبور کرده‌اند و امروز در المپیک صاحب نماینده هستند.
کشتی همدان سال‌هاست که درجا میزند و برای رسیدن به همان جایگاه قبلی، باید از ابتدا آغاز کند و این آغاز دوباره باید توأم باشد با هوای تازه‌ای که وارد این هیأت می‌شود.
جلال صابریون سال‌هاست که سکان هدایت کشتی همدان را در دست گرفته است، ولی مدت‌هاست که کشتی همدان دچار افت شده و باید برای وضعیت کشتی همدان، زنگ خطر را به صدا درآورد.
امروزه ورزش در دنیا به عنوان یک پدیده علمی و اقتصادی شناخته شده و مدیرانی باید در رأس امور قرار گیرند که با علم روز ورزش دنیا، آشنایی کامل داشته باشند، زیرا امروز تخصص و علم حرف نخست را میزند.
اداره کشتی همدان را با دهه 60 اشتباه گرفته‌اند، زیرا امروز برای رشد و پیشرفت ورزش و ورزشکار، مؤلفه‌های مهمی وجود دارد که مستلزم برنامه‌ریزی و مدیریت قوی است.
اما کشتی همدان به مانند دهه 60 شده و تنها توان فنی و اراده خود ورزشکار و حضور در مسابقات مختلف را برای پیشرفت کافی می‌دانند که این بی‌راهه‌ای است که پایانی جز شکست سنگین و حتی نابودی کشتی ندارد. به راستی تا به حال متوجه نشده‌ایم چه بر سر کشتی همدان آمده است که اینگونه در 7 آسمان کشتی کشور، دریغ از یک ستاره هستیم؟
مگر در سال 2009 نیمی از اعضای تیم ملی برای حضور در مسابقات جهانی را دلاورمردان همدانی تشکیل ندادند، پس امروز کجاست آن اقتدار و صلابت کشتی همدان که اینگونه آرام آرام به قهقرا می‌رود؟!
به گزارش فارس، استان همدان، سالها بود که در المپیک، گوش‌شکسته داشت، اما امروز با مدیریت همین آقایانی که از سقوط پاس ابراز خوشحالی می‌کنند، دریغ از یک ملی‌پوشی که برای استان افتخارآفرینی کند.
2014 روزشمار نابودی کشتی همدان به صدا درآمد
پایتخت تاریخ و تمدن ایران در همه ادوار تیم ملی صاحب حداقل چند ملی‌پوش بوده است و همیشه جمع همدانی‌ها در اردوهای ملی جور بود، اما از سال 2014 تنها دلخوشی ما دستان میثم مصطفی‌جوکار بود که او هم پایانی تلخ داشت.
سال‌هاست مدیران کشتی استان پشت موفقیت ملی‌پوشان خود پنهان شده‌اند و آنقدر حمایت نکردند تا مافیای کشتی کشور، پروژه حذف کامل همدان را کلید زدند و امروز به جایی رسیده‌ایم که دیگر دوبنده ملی به همدان نخواهد آمد.
استان همدان از سال 2014 تنها دلخوشی‌اش به مصطفی‌جوکار بود، اما در این مدت نتوانستیم حتی یک مدعی ملی معرفی کنیم که این از نقاط ضعف کشتی استان شده است و در آینده‌ای بسیار نزدیک، دیگر باید حسرت حضور یک همدانی را در تیم ملی بخوریم که این ثمره همان نهالی است که مدیران فعلی هیأت کاشته‌اند.
رئیس هیأت از نفس افتاده کشتی همدان مدت‌هاست که نتوانسته در ورزش خودش برنامه‌ریزی مناسبی انجام دهد تا دوباره گوش‌شکسته‌هایی نظیر جمال میرزایی، صادق گودرزی، سعيد ابراهیمی، مسعود مصطفی جوکار و... را تربیت کنند تا کشتی همدان دوباره صلابت از دست رفته خود را پیدا کند.
کشتی همدان سال‌هاست که در ورطه نابودی قرار گرفته و حتی رده‌های پایه نیز به تعطیلی کامل فرو رفته است؛ در مسابقات اخیر نوجوانان کشوری در رشته فرنگی دریغ از کسب یک مدال! در رشته آزاد هم فقط یک مدال برنز رهاورد استان بود.
با ادامه همین روند باید فاتحه کشتی را خواند زیرا راهی که در پیش گرفته شده عاقبتی جز نابودی کامل کشتی در بر نخواهد داشت.
مسئولان کشتی همدان آنقدر ضعیف هستند که در زمان دولت قبلی که ساخت‌وساز بناهای ورزشی قوت گرفته بود، نتوانستند یک خانه کشتی مجهز درخواست کنند تا این ویرانه‌ای که در ورزشگاه قدس به نام خانه کشتی وجود دارد را از نو بسازند.
اگر مدعی این هستیم که همدان مهد کشتی است پس چرا در یک سالن قدیمی کشتی‌گیران خود را تمرین می‌دهیم و هیچ توجهی نیز به شهرستان‌ها نداریم؟!
مشکلات کشتی آنقدر زیاد است که اگر بخواهیم آن را بازگو کنیم حکایت مثنوی هفتاد من می‌شود و تلخی آن از سقوط پاس همدان بیشتر خواهد بود. نابودی کشتی همدان به مراتب بدتر و اسفناک‌تر از سقوط پاس است که خود مرثیه‌ای سنگین را می‌طلبد.
سال‌هاست که مردم استان از نداشتن یک کشتی مقتدر سرخورده شده‌اند و امید می‌رود که مدیرکل ورزش و جوانان استان همدان که خود از جامعه گوش شکسته‌هاست، فکری به حال این ورزش در حال انقراض کند.
