یادداشت گسترش کروناویروس به صورت فراگیر در جهان و درگیر نمودن جوامع مختلف از یکسو و نوع برخورد و رفتار دولت ها و نهادهای بین المللی با این چالش از سوی دیگر باعث شده تا علاوه بر سنجش میزان موفقیت ها در سطح جوامع و جهان، دیدگاه ها و رویکردهای سیاسی معمول در دو سطح ملی و بین المللی نیز به نوعی اعتبارسنجی شوند.
اگر شیوع و گستردگی کرونا ویروس آن هم در کوتاه ترین زمان نشانه ای روشن از درهم تنیدگی دنیای امروز و پیوند غیر قابل انکار اجزای نظام بین الملل است، تصمیمات و اقدامات متفاوت و گاه مستقل در کشورهای مختلف می تواند دیدگاه دولت محوری و اهمیت بازیگران درون مرزها و جایگاه آنها را به نوعی نشان دهد، هرچند میزان موفقیت و توان دولت ها در این زمینه بسته به شرایط، ویژگی ها و رویکردهای هر دولت در دو حوزه سیاست داخلی و خارجی قابل بحث است؛ ضمن اینکه نباید از ورود نهادها و مجامع جهانی از جمله سازمان بهداشت جهانی به موضوع و البته میزان تاثیرگذاری آنها بر رفتار دولت ها غافل شد.
واقعیت این چالش فارغ از آنچه در قالب هسته های زیرین بحران که آن را از یک مسئله بهداشتی صرف خارج ساخته و به چالشی اجتماعی و سیاسی تبدیل کرده است، گویای آن است که مسیر کنترل و مهار این ویروس را نمی توان با تکیه بر یک انگاره صرف مثل دولت محوری یا درون مرزی دید؛ کما اینکه پوشش حداکثری و حتی صد درصدی ویروس در نقاط مختلف جهان نگاه مبتنی بر حضور منسجم و همه جانبه برای مقابله با این بحران را تقویت می کند.
البته روند موفقیت آمیز کنترل بیماری در برخی از کشورها و تصمیمات تقریبا متفاوت بعلاوه خلاقیت ها و ابتکارات آنها همچنان نشانه ای بر جایگاه و اعتبار دولت ها به عنوان بازیگران موثر در نظام بین الملل است؛ اما ضعف ها و کاستی های برخی از دولت ها در این زمینه از یکسو و ارتباط و پیوند ناگسستنی و ناگزیر جوامع با یکدیگر دلیلی محکم برای تعامل بیش از پیش دولت ها با یکدیگر و توجه به نهادهای بین المللی است تا مسیر کنترل و مهار بحران با سرعت بیشتری دنبال شود.
بخواهیم یا نخواهیم کرونا باعث شده تا این واقعیت غیر قابل انکار بیشتر خود را نشان دهد که جوامع نه تنها به هم نزدیک هستند، بلکه نیازهای مشترک زیادی دارند که باید در عین حفظ استقلال و منافع ملی، با تعامل و ارتباط متقابل به آنها شود.
این مهم را می توان در سطح ملی و حتی استانی هم دید و با توجه به واقعیت های موجود و البته تجارب پیشین، باید پذیرفت که دوران تصمیمات، اقدامات و حرکت های جزیره ای به سر آمده و باید ضمن توجه به شرایط بومی و ویژگی های اختصاصی، در مسائل و چالش های مشترک هماهنگ و منسجم حرکت کرد تا حصول نتایج مورد نظر تسهیل گردد.
