سرانجام پس از اعتراضها و انتقادات به شعار وفاق دولت و اقداماتی که بر خلاف مطالبات ملت تحت این عنوان انجام میشود، دولت تصمیم گرفت برنامه گفتوگوی ملی درباره وفاق را به میزبانی معاونت راهبردی ریاست جمهوری در ۲۰ دیماه برگزار کند.
سخنران اصلی این برنامه رئیسجمهور خواهد بود و برنامه گفتوگو را معاون راهبردی رئیسجمهور برگزار خواهد کرد و ده پنلِ گفتوگوی مسألهمحورِ صاحبنظران و پاسخ به پرسشهای حاضران نیز با حضور تعدادی از اعضای کابینه و مدیران برگزار خواهد شد. سایتی هم برای ثبتنام رایگان در همایش معرفی شده است. انتظار بود دولت زودتر گفتوگو درباره وفاق را که اکنون تبدیل به موضوع اختلافی با طرفداران در بسیاری از استانها شده، آغاز کند.
به عنوان مصداق اختلاف میتوان به توئیت مینو خالقی درباره انتصابات استاندار اصفهان و نفوذ پایداریچیها شاهد آورد. این فعال سیاسی اصلاحطلب نوشته است؛ دوستان عزیزی مداوم برایم پیام میفرستند که استاندار اصفهان دبیر جبهه پایداری یک استان را مشاور نمود و میخواهد فردا شهردارش کند یا فلان ابنالوقت را روزهای نخست معاون گذاشت یا فرمانداران را تغییر نداد و نیروی احمدینژاد را مدیرکل بهمان گذاشت. باور بفرمایید از زمانی که یقین کردم دولت در مورد اصفهان و انتصاب سیاسیاش وفاق کرده، آن هم چه وفاقی!
دیگر هیچ علاقهای به اظهارنظر در موضوعات اجرایی استان ندارم. صلاح مملکت خویش خسروان دانند. این نتیجهگیری آخر را بسیاری از طرفداران دولت در نتیجه انتصابات وفاقی در بیشتر استانها داشتهاند. در واقع وفاق که از سوی رئیسجمهور با هدف کنار گذاشتن اختلافات گروههای سیاسی و احزاب و... در کشور مطرح شده، اکنون به مبنای اختلاف او با طرفداران دولت تبدیل و موجبات دلسردی و ناامیدی طرفداران را فراهم کرده است.
تا اینجای کار وفاق در داخل دردسرساز بوده هرچند مهدی سنایی، مشاور سیاسی رئیسجمهور باور دارد؛ در ارتباط با پرسشها و نقدها درباره سیاست وفاق، قابل ذکر است که رویکرد قطعی رئیسجمهور در حوزه سیاست داخلی وفاق است. پزشکیان از انتقادها مطلع است اما به طور عمیق به این گفتمان به عنوان راه عبور از مشکلات باور دارد.
میگوید مثل هر پدیده اجتماعی در عمل کاستیهایی دارد و باید برطرف شود. سنایی میگوید؛ وفاق میتواند مبنای حرکت و فرصتی مناسب برای حل مشکلات کشور در سیاست خارجی نیز باشد. اجماع قابل توجهی برای ایجاد برخی گشایشها در سیاست خارجی وجود دارد.
برای گرفتار نشدن کشور در دام توسعه نیافتن، پیش گرفتن راه تعامل گسترده با جهان و “موازنه فعال” در سیاست خارجی ضروری است. با این اوصاف به نظر میرسد وفاق اجرا شده با آنچه در ذهن رئیسجمهور بوده تفاوت زیادی دارد و نتوانسته به نتایج مورد نظر نزدیک شود.
به همین دلیل لازم است درباره آن بیشتر گفتوگو شده و آسیبهای آن، به ویژه ایجاد فاصله با طرفداران و ایجاد اختلاف بین حامیان و دولتمردان شناسایی و برطرف شود وگرنه دردسرهای وفاق را با اختلافاتی که شکل میگیرد، پایانی خوش نخواهد بود.
