گوشی همراه تکنولوژی پیشرفتهای است که در دنیای پر سرعت امروزی به کمک انسان آمده تا با تسهیل در ارتباطات کاری و برقراری تماسهای ضروری فاصلهها را کم کند و از حجم رفت و آمد پر ترافیک و از هزینههای سنگین برای مسافرتهای درونشهری و برون شهری و بینالمللی بکاهد و اما متأسفانه بسیاری از دارندگان گوشی همراه علاوه بر اینکه چنین امکان ضروری و مفید را در دست خود و کودکان به اسباب بازی و وسیلهای برای سرگرمیهای مفرط تبدیل کردهاند، هزینههای مالی و اخلاقی و فرهنگی سنگینی نیز بر جامعه تحمیل میسازند.
در واقع گوشی همراه شمشیر 2 لبه و برندهای است که چنانچه برای پیشبرد اهداف و برنامههای مختلف کاری و فرهنگی و آموزشی به کار برده شود، مفید و راهگشا خواهد بود و اگر هم به وسیله تفریحی و سرگرمیهای عنان گسیخته تبدیل شود، جوامع انسانی را از مسیر رشد و تعالی دور ساخته و به پرتگاه نابودی میکشاند. کودکان و نوجوانان در جامعه ما بیشترین افرادی هستند که بیشترین آمار تصاحب گوشی همراه را بخود اختصاص دادهاند، در حالیکه از فکر و ایده درستی برای استفاده مفید از گوشیهای همراه خود بهره نمیبرند .
البته افراد زیاد از قشرهای مختلف جامعه ما هستند که مالک گوشیهای همراه هوشمند و تکاملیافته و گران قیمت هستند، اما قادر به استفاده مفید از تمام ظرفیتهای کارامد گوشیهای خود برای کمکگیری و حل مشکلات روزمره نمیباشند که این جماعت نیز بهنوعی در بیراههافتادن تکنولوژی گوشی همراه دخیل میشوند.
خطرناکترین و مخربترین کارایی گوشی همراه در زمان ورود آن به مدارس و مراکز آموزشی کودکان و نوجوان اتفاق میافتد و بدون شک اولیا دانشآموزانی که بیمحابا و از دوستداشتنهای غیر اصولی، فرزندان خود را با گوشی همراه راهی فضای درس و مدرسه و محیط مقدس تعلیم و تربیت میسازند، مقصر اصلی فاجعه افت کیفیت تحصیلی دانشآموزان میباشند. ورود حتی یک گوشی همراه به فضای مدرسه و دبیرستان توسط دانشآموزی که استفاده مفید از آن نمیبرد، برای انحراف فکری و دور شدن تمام دانشآموزان مدرسه از حریم آموزشی کافی است، چه برسد به اینکه متأسفانه اکثر قریب به اتفاق قشر دانشآموزی جامعه ما، صبح اول وقت، نخستین وسیلهای که برای عزیمت به مدرسه در کیف یا جیب خود میگذارد، همان گوشی همراه با انواع مطالب و عکسهای بارگیری شده غیرمفید خواهد بود .
شاید برای جلوگیری از ورود گوشی همراه به مدارس و فضاهای آموزشی در سالهای گذشته توسط مسئولان جدیت چندانی بهکار نرفته و شاید هم اعتماد مدیران مدارس به دانشآموزان خود در خاموش بودن گوشیهای آنان سبب برخی اغماضها شده باشد ، اما خوشبختانه چند وقت گذشته گوشم به بلندگوی هنرستان پسرانه مجاور محل سکونتم بود که مدیر هنرستان در صف صبحگاهی هنرجویان را به خط کرده و تذکر و توصیه صبحگاهی خود را به منع ورود گوشی همراه توسط دانشآموزان ( هنرجویان هنرستان) به این محیط آموزشی اختصاص داده بود . مدیر محترم هنرستان با لحن پدرانه و مسئولانه و با هر کلام و واژهای حقوقی به هنرجویان آگاهی میداد که آوردن گوشی همراه به محیط آموزشی خلاف آئیننامههای مربوطه و جرم محسوب میشود و او (مدیر) در عین حالی که یکی از هنرجویان در صف صبحگاهی را شناسایی کرده و با قاطعیت از او خواست تا گوشی همراهش را تحویل دهد، تأکید داشت که در صورت مشاهده، گوشی همراه هنرجویان به مدت یک ماه ضبط خواهد شد و پس از آن نیز فقط اولیا هنرجویان خاطی هستند که میتوانند با سپردن تعهد، گوشی همراه فرزندان خود را از هنرستان تحویل گرفته و تا پایان سال تحصیلی اجازه ورود مجدد آن به این مرکز آموزشی را ندهند .
قطعاً سال تحصیلی جدید ممنوعیت اکید استفاده از گوشی همراه در مدارس در دستور کار آموزش و پرورش قرار دارد و چنانچه چنین تصمیمی با قاطعیت و جدیت تا پایان سال تحصیلی به اجرا گذاشته شود، قدم بزرگ و مؤثری در فرهنگسازی استفاده مفید و بهجا از تلفن همراه در تمام محیطهای فرهنگی و اداری و کارگری برداشته خواهد شد.