فردا تندیس فاخر شاعر دوبیتیها که به دستان هنرمند ایرانی ساخته شده است، در همدان رونمایی میشود. این اتفاق هنری در رویدادی که ۳۱ اردیبهشتماه با نام باباطاهر در همدان گره خورده است، برگزار میشود.
همزمانی برگزاری آن با آخرین روز بهار و حال وهوای شعر و شاعری و همچنین مناسبت هفته میراث فرهنگی اتفاقی شایسته است که در تقویم رخدادهای هنری و فرهنگی مادستان تا همیشه به یادگار خواهد ماند.
باباطاهر یکی از شناخته شدهترین چهرههای تصوف و شاعر و عارف ایرانی در سده پنجم قمری بود که بهواسطه دوبیتیهای خود به شهرت رسید. وی این دوبیتیها را با لهجه لری و با مضمون خداوند، طبیعت و انسان سروده است.
شاعر شهیر همدانی معروف به باباطاهر عریان شاعر معاصر دوران طغرل شاه سلجوقی محسوب میشود، باباطاهر را به خاطر دوبیتیهای شیرین و دلربایش میشناسند. این دوبیتیها به لهجه لری سروده شده، به همین دلیل به آن فهلویات (پهلویات) گفته میشود. از آنجایی که باباطاهر عاشق خداوند، طبیعت و انسان بوده، بیشتر مضمون شعرهایش در این بستر سروده است.
سرانجام این شاعر و عارف محبوب ایرانی در 85 سالگی در همدان دیده از جهان فرو بست و اکنون آرامگاه او در همدان، کانون پژوهشگران و عاشقان شعر و ادبیات و هنردوستان است. این بنا و مقبره را چندینبار بازسازی کردهاند اما هیچگاه تندیسی از وی ساخته نشد تا اینکه امسال این اتفاق در همدان رقم خورد .
برخلاف تأثیر شگرف شعرهای باباطاهر؛ همگان بر این عقیدهاند که تا امروز آن گونه که باید برای معرفی او کار متفاوتی در ایران انجام نشده است. حالا 31 اردیبهشت به نام باباطاهر با رونمایی از تندیس وی در تقویم رویدادهای فرهنگی مهم کشور ماندگار خواهد شد .
تندیس فاخر باباطاهر ساخته دستان هنرمند برجسته مجسمهساز کشوری هادی ضیاءالدینی است. تندیس باباطاهر که بههمت شهرداری آماده شده در تاریخ این شهر ماندگار میشود و این اتفاق نقطه عطفی برای تثبیت روز باباطاهر برای همدان است. با توجه به انتخاب همدان به عنوان پایتخت گردشگری آسیا، برگزاری رویدادها و جشنوارهها با همافزایی بین دستگاهی میتواند جایگاه همدان را به شایستگی معرفی کند.
در وصف هادی ضیاءالدینی باید گفت، او فعالیتهای هنریش را با طراحی و نقاشی آغاز کرد و سال ۱۳۳۵ در سنندج و محله «جور آباد» و در خانوادهای اهل شعر و عرفان به دنیا آمد.
پیش از دبستان به نقاشی روی آورد و پس از دوره ابتدایی نخستین گامها را در مجسمهسازی برداشت و این دو را با رنج فراوان و بدون آموزش و کلاسی آکادمیک همزمان پیش برد.
وی در این زمینه بارها در مصاحبهها و نوشتار زندگی خود عنوان کرده است، همه بچهها از کودکی به نقاشی کردن علاقمند هستند و این یک روال کاملاً طبیعی است.
من هم از این امر مستثنی نبودم، اما من به نقاشی عشق ورزیدم و آن را ادامه دادم. هادی ضیاءالدینی معتقد است که هنرمند زمانی در کارش موفق میشود که کارش را به مخاطبان عرضه کند و خاطرنشان میکند: من پس از برگزاری نخستین نمایشگاهم در سنندج وعرضه نقاشیهایم به مردم احساس کردم که میتوانم نقاشی را ادامه دهم و از این راه به مردم نزدیک شوم.
در سال ۱۳۵۶ به دانشکدهی هنرهای زیبای دانشگاه تهران وارد شد و کار خود را در کلاسهای طراحی و نقاشی هانیبال الخاص صیقل داد.
او پس از پایان تحصیل به زادگاه خود بازگشت و از آن پس همهی همّ و غم خود را به تصویر کردن زندگی و احوالات مردم کردستان اختصاص داد. ضیاءالدینی برگزیدهی چهارمین بیینال نقاشی در موزه هنرهای معاصر تهران در ۱۳۷۶ـ نخستین بیینال بینالمللی طراحی در موزهی هنرهای معاصر تهران در ۱۳۷۸ و منتخب نخستین جشنواره هنرهای تجسمی اصفهان با دریافت دیپلم افتخار در زمینهی مجسمهسازی در ۱۳۶۷ است.