در شرایطی که یک ماه دیگر بازیهای آسیایی هانگژو آغاز میشود و انتظار میرفت هادی وفایی کشتیگیر وزن 86 کیلوگرم تیم ملی به این رویداد اعزام شود، برای دومین مرتبه متوالی ورزش اول استان در بزرگترین رویداد ورزشی قاره کهن نماینده نخواهد داشت که این یک فاجعه به شمار میرود.
ویترین افتخارات کشتی همدان به قدری پُر و پیمان است که باید به آن بالید، اما سالهاست این ویترین مدال یا کاپی به خود ندیده و همین دلمان را میسوزاند که چه بر سر کشتی همدان آمد، زمانی که از هفت وزن تیم ملی کشتی، چهار دوبنده آن متعلق به ما بود، فکرش را هم نمیکردیم بعد از گذشت یک دهه و اندی سال حسرت دعوت به اردو هم برایمان باقی بماند. و بدتر اینکه برای دومین دوره متوالی، در بازیهای آسیایی نماینده نداشته باشیم، آن هم در شرایطی که در 2014 اینچئون و 2010 گوانگجو، میثم جوکار و جمال میرزایی طلایی شده بودند.
کشتی ورزشی اصیل و به نوعی اول کشورمان ایران است، ورزشی که با هر برد و باخت آن شاهد اشک و لبخند مردم هستیم.
اما سالهاست که برای مردم استان همدان، این اشک و لبخندها همراه با حسرت شده است، حسرتی چندین ساله که اگر همچنان شاهد تداوم بیمهریها به آن باشیم شاید ادامهدار باشد.
روزگاری دغدغه همدانیها در کشتی کشور این بود که چند دوبندهپوش همدانی لباس تیم ملی را میپوشند و راهی مسابقات مختلفی از جمله آسیایی، جهانی و حتی المپیک میشوند.
دورانی افتخار میکردیم که امثال برادران جوکار، گودرزی، میرزایی، سیفی، ابراهیمی، یونسینیا، درویشی و... را داریم که نام پرآوازه همدان را در بلندترین قلههای کشتی طنین انداز کنند، اما سالهاست که فقط با خاطرات آن دلخوشیم.
مدال گرفتن امثال یزدانی، نخودی، عموزاد، قاسمپور و... واقعاً برای هر ایرانی باعث افتخار است، اما برای ما همدانیها همراه بغضی است که گلوگیر میشود، زیرا رنگ و مزه نقره المپیک مصطفیجوکار و گودرزی با هیچ مدال دیگری برای ما قابل قیاس نیست.
خوشبینانهترین کشتی دوست نیز فکرش را هم نمیکرد که این گونه کشتی همدان در وسط تشک ضربه فنی شود و حتی نای بلند شدن هم نداشته باشد چه برسد به کسب دوبنده تیم ملی و مدالآوری آن در یک آوردگاه بینالمللی.
چند سالی است که خانه ویران شده کشتی همدان در حال مرمت است تا روزی دوباره قد علم کند اما بیمهریهای مسئولان ارشد استان، این سرعت را کم کرده و با حرکتی لاکپشت وار نمیتوان به بازگشت به روزهای خوب امیدوار بود.
امروز قهرمانسازی و قهرمانپروری بدون پول و منابع مالی دیگر امکانپذیر نیست و ورزش دیگر مثل سابق نیست و پول حرف نخست را در ورزش میزند. هیأت کشتی استان نیز همانند دیگر هیأتهای ورزشی استان از مشکلات مالی رنج میبرد و به سختی نفس میکشد و چشم به حمایت مادی و معنوی دستگاه ورزش و دیگر مسئولان استان دارد.
البته از حق هم نگذریم باید بگوئیم که اختلافات درونی کشتی نیز ضربه مهلکی بر پیکره کشتی استان وارد کرده و سالها آن را به عقب راند و این اختلافات همچنان ادامه دارد و ترمزی شده است جلوی پای مسئولان و مربیان سازنده کشتی همدان.
اما از تمام اینها بدتر، این روزها وضعیت نامشخص ریاست این رشته ورزشی است.
معلوم نیست تا کی قرار است مجمع انتخاباتی هیات کشتی استان همدان روی هوا بماند. ورزشی با این همه ورزشکار و افتخار و گستردگی، با سرپرستی اداره میشود که اگر امروز از همین سرپرست سوال کنیم، دوست دارد عطای حضور در هیات کشتی را به لقایش ببخشد.
بر همین اساس امیدواریم دستگاه ورزش هرچه سریعتر مقدمات برگزاری مجمع هیات کشتی را فراهم کند تا ورزش اول استان حداقل از نظر مدیریت تکلیفش روشن شود، قهرمانپروری و مدالآوری پیشکش!
