هیچکس تصور این را نداشت که کشتیگیران تیم ملی در آوردگاه جهانی پاریس، یکی پس از دیگری برابر رقبا سر تعظیم فرود آورند. عملکرد دور از انتظار شاگردان محمد طلایی حالا ایران را از حضور در جام جهانی کشتی هم محروم میکند.
تیم ملی کشتی آزاد ایران با کسب عنوان نهمی جهان که آنهم به لطف مدال طلای حسن یزدانی بهدست آمد، به کار خود در رقابتهای جهانی پاریس ۲۰۱۷ پایان داد تا علاوه بر آشکار شدن بسیاری از نواقص فنی، لزوم بازنگری جدی در برخی موارد همچون برنامهریزی تمرینی کادرفنی تیم ملی، تمرکز هرچه بیشتر بر آموزش فنون مختلف کشتی مبتنی بر قابلیتهای کشتیگیران، توجه جدی به پشتوانهسازی و کشف استعدادها، پایان دادن به سرمایهگذاری بر روی کشتیگیران امتحان پس داده، تغییرات در برخی اعضای کادر فنی که سالهاست تجربیاتشان را در اختیار تیم ملی گذاشتهاند و تزریق خون تازه به رگهای کشتی و ... احساس شود.
با برگزاری رقابتهای انتخابی تیم ملی و معرفی نفرات برتر این رقابتها به غیر از مصطفی حسینخانی برای حضور در مسابقات جهانی پاریس، این اقدام با تحسین کارشناسان و اهالی کشتی روبهرو شد. هرچند با ملاک قرار دادن نتایج انتخابی، چهره های شاخص همچون کمیل قاسمی و حتی حسن رحیمی فرصت حضور در مسابقات جهانی را از دست دادند که باعث رقم خوردن چنین نتایجی شد، اما احترام به فرآیند انتخابی تیم ملی و ادامه این راه قطعا فواید بسیاری را نصیب کشتی ایران خواهد کرد.
شاید اجرای قانون و عدالت خطر و هزینه داشته باشد اما ادامه این روند و توجه به استعدادهای جوان تنها راه موفقیت کشتی ایران در رقابتهای جهانی و المپیک خواهد بود.اما پس از معرفی ۸ مسافر جهانی پاریس، شک و تردیدها برای موفقیت تیم ملی بهواسطه نخستین تجربه ۵ آزادکار ایران در مسابقات جهانی افزایش یافت اما به جرأت، رقم خوردن چنین نتیجهای و حذف ۷ نماینده ایران به ذهن هیچکس خطور نمیکرد.
به هر حال با همه فراز و نشیبها، این رقابتها به پایان رسید و نتیجهای غیر قابل باور رقم خورد. حسن یزدانی نابغه بیبدیل کشتی جهان اینبار یکتنه آبروداری کرد و مقتدرانه بر سکوی نخست جهان ایستاد اما ۷ آزادکار دیگر ایران در حالی از دور رقابتها کنار رفتند که بیشتر آنها سابقه سالها حضور در مسابقات و تورنمنتهای مختلف بینالمللی را دارند، پس نمیتوانیم واژههای جوان و کمتجربه را جلوی نامشان بگذاریم.رضا اطری، بهنام احسانپور، میثم نصیری، مصطفی حسینخانی، پیمان یاراحمدی و امیر محمدی کشتیگیرانی هستند که هر کدام کم و بیش سابقه سالها حضور در مسابقات مختلف بینالمللی و اردوهای متوالی تیم ملی را دارند اما هر کدام بدون توجه به جایگاهی که در آن قرار گرفتند و افتخاری که نصیبشان شد، با نمایشی ضعیف و پرانتقاد بهراحتی تسلیم حریفان نه چندان مطرح شدند و در نهایت از دور رقابتها کنار رفتند.
در این میان بهنام احسانپور در سومین تجربه جهانی خود خیلی راحت و بدون دردسر در دومین مبارزه مقابل حریف کوبایی شکست خورد و حذف شد، یا پیمان یاراحمدی که سالهاست در ردههای مختلف تیم ملی حضور دارد در همان دور اول مقابل حریف فرانسوی شکست را قبول میکند و کنار میرود، گویی اینها فقط به پاریس آمده بودند تا توریست باشند و در کنار آن دقایقی هم کشتی بگیرند!
یا از میثم نصیری که معلوم نیست کی میخواهد خودش را نشان بدهد. پس از ناکامی محض در المپیک مدام در مصاحبههای مختلف از جبران این ناکامی و عزمش برای رسیدن به طلای جهان گفت اما او نیز پس از شکست حریف گمنام قطری، بهراحتی مغلوب گوگایف روس شد و از دور رقابتها کنار رفت تا بار دیگر نشان دهد مرد میدانهای سخت نیست و نخواهد بود.رضا اطری را که دیدیم، بیشتر قدر حسن رحیمی را دانستیم. اطری هم سالهاست میهمان سفرهای خارجی و اردوهای تیم ملی است، اما او نیز قدر موقعیتش را ندانست و نشان داد در حد همان برنز آسیاست.
از امیر محمدی و نمایشش هم چیزی نگوییم بهتر است، مقابل نفر سوم اروپا در حالی با نتیجه نزدیک ۸ بر ۶ پیروز شد که ۷ بر یک پیش بود. کشتی اولش را آن هم مقابل نفر سوم اروپا را که دیدیم پیشبینی نتیجه مبارزه دوم با نفر سوم المپیک چندان سخت نبود، شکست ۱۰ بر ۴ و خداحافظ!
همه باختند اما دلمان روشن بود که حسینخانی آبروداری میکند و حداقل مدال برنز سال گذشته را برایمان به ارمغان میآورد اما زهی خیال باطل. او هم پس از ۲ برد برای اینکه از قافله عقب نماند، دلش نیامد مقابل حریف چشمبادامی دستش بالا برود و با آن همه تجربه در ثانیه پایانی هدیه حریف ژاپنی را با نشستن در خاک داد و حذف شد.
اما یدا... محبی به معنای واقعی واژه کمتجربه و جوانی برازندهاش بود. در ۲ مبارزه نخست جانانه کشتی گرفت و عنوانداران جهان و المپیک را از پیش رو برداشت اما در کشتی سوم مقابل حریف آمریکایی با اختلاف یک امتیاز شکست خورد و حذف شد تا نشان دهد میتواند به شرط رفع برخی ایرادات فنی مهره قابلاتکایی در سنگین وزن باشد.
با توجه به نتایج بهدست آمده، آیا فدراسیون کشتی کماکان قصد دارد بر روی نفراتی همچون اطری، احسانپور، نصیری، یاراحمدی، محمدی و … سرمایهگذاری کند و آنها را باز هم با صرف هزینههای زیاد راهی مسابقات دیگر کند؟ سطح فنی و کلاس کار این کشتیگیران در حد جهانی نیست و قرار نیست بشود. اگر قرار بود به جایی برسند در میادین و فرصتهای بیشماری که در اختیارشان بوده خود را نشان میدادند و ادامه این روند چیزی جز هدررفت وقت و سرمایه بهدنبال نخواهد داشت و بهتر است کادر فنی و شورای فنی تیم ملی با همکاری تنگاتنگ با ردههای پایه زمینه سرمایهگذاری بر روی جوانان باانگیزه و مستعد را با نگاه به المپیک ۲۰۲۰ فراهم کند تا زحمات فدراسیون کشتی که به حق تمامی امکانات و شرایط لازم را با همه سختیها و کمبودها برای تیمهای ملی فراهم کرده، به هدر نرود.
اما نمی توان همه تقصیرات ناکامی در جهانی پاریس را به گردن کشتیگیران انداخت. چراکه بدون شک تمامی اعضای کادرفنی تیم ملی که تعدادشان نیز کم نیست، در این میان مقصر هستند. نقطه قوت اصلی کشتی ایران طی سالهای گذشته اجرای فنون زیبا در کنار جنگندگی و جسارت، حملههای مداوم، کسب امتیاز و در آخر حفظ نتیجه توسط کشتیگیرانش بود. همان چیزی که امسال از نفراتی چون حسن یزدانی در کشتی آزاد و محمد علی گرایی در کشتی فرنگی به بهترین شکل ممکن دیدیم. اما متاسفانه نمایش ضعیف آزادکاران ایران به لحاظ فنی، نداشتن تاکتیک مناسب مقابل حریفان متناسب با شرایط مبارزه و واگذاری نتیجه در آخرین ثانیهها نشان داد کادر فنی تیم ملی علیرغم زحمات شبانهروزی نتوانسته در این موارد اساسی علیرغم برگزاری اردوهای زیاد موفق عمل کند که لزوم دقت نظر و بررسی موشکافانه بزرگان شورای فنی بر عملکرد تمامی اعضای کادرفنی و سپس ادامه همکاری با افراد مثمرثمر را میطلبد.
مسابقات جهانی پاریس با برجا گذاشتن خاطرهای تلخ و فراموش نشدنی برای کشتی آزاد ایران که یک تنه افتخارات زیادی را برای این سرزمین خلق کرده، به پایان رسید. اما هر شکست میتواند زمینه پیروزیهای بعدی را فراهم کند به شرط آنکه ایرادات و ضعفها به دقت بررسی شوند و بهترین تصمیمات ممکن که به سود کشتی ایران باشد، گرفته شود. تقسیم شدن مدالها بین کشورهای مختلف و ناکامی روسیه در کسب مدال طلای جهان در این رقابتها و تک مدال طلای ایران زنگ خطری است که باید به آن توجه کنیم.
در غیر اینصورت بسیار زودتر از آنچه تصور میکنیم قافیه را میبازیم و دیگر حرفی برای گفتن نخواهیم داشت.
