دروازه بان تیم ملی فوتبال ساحلی ایران که دستکش طلایی جام جهانی را به خود اختصاص داده است گفت: هدف بعدی تیم ملی ایران کسب عنوان قهرمانی جام جهانی است.
تیم ملی فوتبال ساحلی ایران در پی درخشش چند سال اخیر خود در آخرین رویدادی که در آن حضور داشت موفق شد در جام جهانی ۲۰۱۷ باهاما بعد از برزیل و تاهیتی به مقام سومی جهان برسد. در این تیم بازیکنان زیادی خوش درخشیدند اما بی تردید باید گفت شاخص ترین چهره این تیم کسی نبود جز سید پیمان حسینی که با بازی های درخشانی که درون دروازه کرد، از ارکان این موفقیت بود. حسینی که پیش از این هم بارها عنوان بهترین دروازه بان جهان را به دست آورده بود، در پایان این مسابقات یک‌بار دیگر موفق شد دستکش طلایی مسابقات را تصاحب کند. ضمن این که گلی که این بازیکن در بازی افتتاحیه مسابقات زد نه تنها اولین گل جام جهانی بود، بلکه به عنوان یکی از 10 گل برتر جام هم شناخته شد و همچنان این شانس برای او باقی است تا آن گل به عنوان بهترین گل هم شناخته شود.
سید پیمان حسینی در گفتگویی در خصوص سوم شدن در جام جهانی، آرزوها، اهداف بلند مدت و مشکلاتی که بر سر راه فوتبال ساحلی قرار دارد سخن گفت.
فوتبال ساحلی در ایران از کی جدی گرفته شد؟
به نظر خودم از سال ۲۰۱۳. سال ۲۰۱۳ یک نقطه عطف در فوتبال ساحلی ایران بود. حضور مارکو اوکتاویو در فوتبال ساحلی آغاز یک تحول در فوتبال ساحلی بود. در آن سال بود که دنیا فوتبال ساحلی ایران را شناخت و به ما احترام گذاشت.
از آن زمان ۴ سال می گذرد و ۴ سال بعد از نخستین دیده شدن در دنیا، حالا روی سکوی سومی جهان ایستاده‌اید. از حس و حال کسب این مقام بگویید.
ما در این ۴ سال به انواع و اقسام افتخارات رسیدیم. بین خودمان و همه آسیا یک فاصله عمیق انداختیم و در دنیا مطرح شدیم. همه جور افتخار کسب کرده بودیم و تنها جای یک افتخار در جام جهانی در کلکسیون ما خالی بود که به لطف خدا این افتخار را هم امسال به دست آوردیم.
غیبت تیمی مثل روسیه به تحقق این رویای شما کمک نکرد؟
قطعا غیب روسیه به سود ما شد. اما باور کنید که عزم تیم ما آنقدر جزم بود که شاید حتی در صورت حضور روسیه و اسپانیا باز هم ما روی سکو می‌رفتیم. ما خودمان را حتما بین 4 تیم می‌دیدیم. یعنی خودمان را روی سکو می‌دیدیم و فقط برای تعیین رنگ مدال تلاش می‌کردیم. البته که خب خیلی چیزها از جمله قرعه خوب هم به ما کمک کرد.
تا یک قدمی فینال رفتید اما با حکم ضربات پنالتی از رسیدن به فینال محروم شدید. فکر می کنید اگر به فینال می‌رسیدید شانس قهرمانی داشتید؟
ما در این 4 سال همه تیم های بزرگ دنیا را بردیم. همین برزیل را هم برده ایم. اگر ما به فینال می‌رسیدیم خیلی هم بی شانس نبودیم. شاید هم بیشتر از برزیل شانس داشتیم. چون ما بی استرس تر از آنها بازی می‌کردیم. در باره برزیل یک مطلبی بگویم.
بفرمایید.
در این مسابقات نگاه برزیلی‌ها به ما نسبت به دیگر تیم ها متفاوت بود. آنها تنها به تیم ایران به دیده احترام نگاه می‌کردند. تنها به تیم ما به چشم یک رقیب نگاه می‌کردند. این را از نوع برخورد آنها و رفتارشان با ما و مقایسه رفتاری شان با ما و دیگران می‌شد به خوبی فهمید.
تیمی که الان شما در آن بازی می‌کنید سالهاست که در کنار هم قرار دارید و یک نسل طلایی را تشکیل داده‌اید. این نگرانی وجود دارد که بعد از شما آیا نسلی هست که بتواند این راه را ادامه دهد یا خیر.
پشتوانه سازی در فوتبال ساحلی ایران خیلی خوب انجام می‌شود. البته جوانگرایی یک پروسه بلند مدت است و همین نسل طلایی که شما از آن یاد کردید هنوز سال های زیادی از دوران اوج آنها مانده است. اما این نگرانی که شما از آن صحبت کردید نباید وجود داشته باشد. به جرات می گویم که بهترین لیگ دنیا را در ایران داریم و در این لیگ خوب پشتوانه سازی هم خیلی خوب انجام می شود. همین الان هم چند بازیکن جوان در تیم ملی حضور دارند.
واقعا بهترین لیگ دنیا را داریم؟
بله واقعا. تنها لیگ دنیا که به صورت رفت و برگشت است در ایران است. بعد از ایران روسیه هم لیگ خیلی خوبی دارد اما باز هم می‌گویم کیفیت لیگ ایران بهتر است. غیر از ایران و روسیه فوتبال ساحلی در بقیه جاهای دنیا به صورت فستیوال و کاپ برگزار می شود.
پیش از این لژیونر هم بودید و در چند تیم خارجی بازی کردید.
در لکوموتیو مسکو بازی کردم و در بشیکتاش ترکیه. البته همین الان هم چند پیشنهاد دارم که جدی ترین آن از اسپورتینگ است.
ولی گویا تیم فصل بعد شما مشخص است و قرار است در تیم شهریار ساری توپ بزنید.
بله مشخص است. اما بعد از اتمام لیگ قطعا به پرتغال می روم و در دو فستیوال برای تیم اسپورتینگ بازی می کنم. صحبت‌هایی با آنها کردم و قول و قرارهایی بین مان رد و بدل شده است. ولی هنوز قراردادی نبستیم.
