«روز مربی» بهانه مغتنمی بود تا از مربیان زحمتکش خانواده بزرگ ورزش بیشتر یاد کنیم. یادی حتی با یک پیامک یا یک پست در فضای مجازی.
روز مربی فرصت گرانبهایی بود تا همه ما یادمان باشد ستارههای دوست داشتنی دنیای ورزش محصول زحمت و تلاش مربیانی سختکوش و پرتلاش هستند. مربیانی که شاید هیچوقت اسمشان را در سطح اول ورزش نشنویم، مربیانی که عاشقانه در ورزش کار میکنند.
مربیانی که در سرما و گرما و در عرصه ورزش موهای خود را سفید میکنند تا استعدادهای ورزش را بشناسند و ستارهسازی کنند. در همین فوتبال اکنون همه ما نام مربیانی مثل زیدان، گورادیولا، فرگوسن، کونته، کارلوس کیروش، برانکو و... را میدانیم و از آنها خاطرات زیادی در ذهن داریم اما کمتر کسی میداند که نخستین مربی رونالدو، مسی، علیرضا بیرانوند، امید ابراهیمی و... چه کسی بوده است. 30 اکتبر روز آن مربیان هم بوده است.
اگر امروز تیم ملی ایران در صدر ردهبندی قاره آسیاست، اگر دو مرتبه به طور متوالی به جام جهانی رفتهایم نباید همه آن را به پای کیروش بنویسیم، مربیان عاشق و گمنام فوتبال ایران هم در این موفقیتهای ملی فوتبال سهیم هستند و نباید آنها را فراموش کنیم. آن مربی که در دور افتادهترین نقاط کشور و با کمترین امکانات ستارههایی چون مهدی طارمی، مهدی قائدی و... میسازد. امروز روز عباس چمنیانها، روز حمید علیدوستیها، روز علی دوستیمهرها، محمد مایلیکهن ها، علی داییها، امیر قلعهنوییها و حشمت مهاجرانیها هم هست.
اگر امروز رسول خادم و محمد طلایی پس از پیروزیهای حسن یزدانی دستان خود را مشت میکنند، هیچکس شاید همت مسلمی نخستین مربی حسن دلاور را نشناسد. چیزی که پیداست اینکه هر مربی با فلسفه و دانش مربیگریاش کار میکند و سهمی در پیشرفت ورزش دارد.
یکی مثل سر آلکس فرگوسن در دنیای فوتبال اسطوره میشود و دیگری مثل ویلاش بواش سریع از یادها میرود. در همین فوتبال ایران هم با وجود همه کمی و کاستیها مربیانی داریم که در حد توانشان برای موفقیت فوتبال ما تلاش کردهاند. 30 اکتبر روز آنهاست. روز مربیانی با قراردادهای میلیاردی و روز مربیان تیمهای پایه که حتی برای خرج زندگی شان هم لنگ هستند!
مربیان امروز دنبال مادیات هستند تا انتقال تجربیات
امین برقلشگری مربی پیشکسوت والیبال استان همدان گفت: در گذشته کار مربیگری حرفهای نبود و خیلیها مربیگری را به صورت آماتور پیگیری میکردند اما امروز پول وارد چرخه مربیگری شده و عشق به مربیگری از بین رفته است.
وی که از سال 1358 تا سال 1388 به مربیگری در والیبال مشغول بوده است، تصریح کرد: امروز همه برای پول کار میکنند اما در گذشته برای عشق و خدمت به جوانان، مربیان دست به هر کاری میزدند و هدف بزرگشان هم این بود که جامعه با روی آوردن به ورزش، جامعه پاک و تندرستی باشد.
برقلشگری اضافه کرد: من در آموزشگاهها و در مقاطع مختلف سالها مربیگری کردم، در ردههای جوانان و نوجوانان فعالیت داشتم و در سوپرلیگ هم مربی بودم. تمام اینها برای عشق و علاقه بود نه چیز دیگری.
این مربی در ادامه با بیان اینکه در شرایط جدید خیلیها دنبال منابع مالی هستند تا انتقال تجربیات، عنوان کرد: در گذشته اول اخلاق مهم بود و دوم ورزش، اما امروز حرف اول را پول میزند و ورزش هم اولویت دوم است. وی با بیان اینکه در هر مقطعی مادیات مهم است و نتیجهاش این میشود که عشق در عرصه مربیگری از بین رفته است، خاطرنشان کرد: 25 سال پیش کارت مربیگری بینالمللی را با هزینه شخصی گرفتم و این ممکن نمیشد مگر با عشق و علاقه زیاد به مربیگری و آموزش به نوجوانان و جوانان.
عشق به آموزش، عشق به دوومیدانی
اگر هر روز سری به استادیوم شهدای قدس همدان بزنیم، فریادهای آشنای یک مربی دلسوز در محوطه استادیوم طنینانداز میشود. "مهدی محمدی" آنقدر برای بچههای دونده این استان زحمت میکشد که همیشه مربیان سایر رشتهها از او و زحمات بیمواجبش به نیکی یاد میکنند.
این مربی 48 ساله که سابقه قهرمانی در مسابقات کشوری و دانشجویی را در کارنامه خود دارد، مربیگری را از سال 72 آغاز کرده و در سال 78 به عنوان نخستین مربی ایرانی توانست بالاترین سطح مربیگری بین المللی را در جاکارتای اندوزی کسب کند.
مهدی محمدی که در ادوار مختلف در تیم ملی دوومیدانی کشور حضور داشته میگوید: مرحوم جعفر جنتی و بابالحوائجی از پایهگذاران دوومیدانی در همدان بودند و به نوعی این رشته ورزشی را به همدانیها شناساندند. امروز من و بقیه مربیان بار سنگینی به دوش داریم و باید از هیچ تلاشی دریغ نکنیم.
وی به فارس گفت: من عاشق کارم هستم و به دوومیدانی علاقه وافری دارم. وقتی با بچهها کار میکنم تمام سعیام بر این است که از هیچ کوششی در رشد و پیشرفتشان دریغ نکنم و طوری رفتار کنم که هر روز بهتر از دیروز باشند.
محمدی با بیان اینکه یکی از عوامل مهم در موفقیت دوومیدانی بدون شک توجه به ردههای پایه و استعدادیابی در بین دانش آموزان است و در این میان مربی مهمترین نقش را ایفا میکند، افزود: مجموع تمرین، فعالیت و استعدادیابی و همچنین توجه به آموزش موجب میشود یک رشته ورزشی خود را بالا بکشد و ورزشکارانی به عنوان قهرمان تربیت شوند.در این بین مربی اصلیترین و مهمترین نقش را ایفا میکند.
این مربی ارزنده با بیان اینکه تمام هدفش کمک به دوندههاست تا بتوانند یکی پس از دیگری پلههای ترقی را به زیر پا آورند، تصریح کرد: امیدوارم همیشه در کارم موفق باشم و بتوانم برای فرزندان این سرزمین به قدری مثمرثمر باشم که روز به روز افتخارات بیشتر باشد.
یادمان نرود در ورزشگاهها و در اماکن مختلف ورزشی همه چیز رویت میشود، غیر از تکریم حریم مربی. مربیگری واژهای است که اصالتش در رشد امثال دهداریها، امیرآصفیها، فرگوسنها و ونگرها هویت میگیرد، بنابراین حفظ حرمت مربیان در امتداد تکریم معلمان است.
فراموش نکنیم مربیان چه زحماتی میکشند، چه خون دلها که نمیخورند و چه مشقتهایی را که به جان نمیخرند. آنها را محترم بشماریم و به احترامشان کلاه از سر برداریم.
