اکسپوی دبی پایان یافت گرچه کشور ایران و همچنین استان همدان این تجربه جهانی را جدی نگرفت اما به دلیل حضور جدی تیم مدیریتی و کارشناسان همدان پیام به عنوان بازدیدکننده رسانه ای همچنان برای شما تجارب تاثیرگذار این رویداد را منعکس خواهیم کرد . «تا اکسپو ژاپن کمتر از سه‌سال باقی مانده و ما راه زیادی در پیش داریم تا بتوانیم قصّه ایران را آن‌طور که شایسته است، به گوش جهانیان برسانیم.» بهاره جهاندوست، نقّال و قصّه‌گو، در یادداشتی با عنوان «قصه‌گویی مدرن در اکسپو دبی» به مشاهده و بررسی غرفه چند کشور در اکسپو ۲۰۲۰ از منظر قصّه‌گویی و روایت‌گری می‌پردازد.
او در این یادداشت اکسپو را این‌گونه ارزیابی می‌کند:
«اکسپو ۲۰۲۰ دبی که چندروز پیش به فعالیت شش‌ماهۀ خود پایان داد، بزرگترین نمایشگاه و محل بازدید دنیای پساکرونا بود. در این رخداد ۱۹۲ کشور توانمندی‌ها و ظرفیت‌های اقتصادی، فنّی، علمی و فرهنگی خود را به مخاطبان ارائه و هرکدام سعی کردند ضمن وفاداری به مضمون و شعار این دوره از اکسپو یعنی «ارتباط ذهن‌ها، خلق آینده» با استفاده از ابزارهای نوین و شیوه‌های خلاقانه، بازدیدکننده بیشتری را به‌سمت خود جلب کنند و تأثیر عمیق‌تر و نقش مهم‌تری در مسیر ایجاد تحرّک و فرصت و پایداری جهان داشته‌باشند. ۲۳ میلیون نفر از سراسر دنیا برای بازدید حضوری از این نمایشگاه راهی دبی شدند و شاید میلیون‌ها نفر دیگر نیز از طریق تور مجازی و پخش زنده، پاویون‌ها و رخدادهای اکسپو ۲۰۲۰ را دنبال کردند. من یک‌ماه در این رخداد جهانی حضور و مشارکت داشتم. اگر بخواهم یک عنصر کلیدی متمایزکنندۀ اکسپو از سایر نمایشگاه‌ها و اجتماعات جهانی را نام ببرم آن «تنوع روایت‌ها»ست.
همه کشورهای شرکت‌کننده سعی می‌کردند به شکلی نوآورانه و منحصربه‌فرد هویت ملی خود در عرصه‌های مختلف از جمله اقتصادی، فرهنگی، علمی و غیره را به مخاطبان معرفی کنند و در عین حال این هویت خاص را بخشی از یک شخصیتِ جهانی بزرگ‌تر به نمایش بگذارند.
به‌عنوان یک قصّه‌گو که در حوزه روایت‌ها و داستان‌های اساطیری متمرکز بوده‌ام، شنیدن و دیدن این روایت‌ها برایم بسیار آموزنده و تجربه‌ای فراموش‌نشدنی بود که آموختن آن در هیچ کلاس و دوره‌ای میسّر نمی‌شد.
نحوه روایت از محتوای روایت بااهمیت‌تر است
بنا به تجربه و مشاهداتم که البته با آمارهای رسمی اکسپو نیز تطابق دارد، پاویون‌ها و رخدادهای پرتقاضا که صف‌های طولانی انتظار داشتند، عموماً سناریو یا چیدمانی خاص خودشان برای بازدیدکنندگان تدارک دیده‌بودند که فرد در جای دیگری نمی‌توانست آن را تجربه کند.
برای مثال در پاویون کره‌جنوبی، مخاطب با اسکن کردن کیوآرکدهای (QR Codes) روی دیوارها، وارد دنیای واقعیت مجازی (Virtual Reality) می‌شد. تعامل با فرهنگ و اقوام در پاویون‌های پاکستان و عمّان با استفاده از پخش بو و عطر صورت می‌گرفت.
در پاویون هلند اطلاعات مفیدی در خصوص زمین پاک و کشاورزی به‌صورت شماتیک، درون چترهایی که در دست بازدیدکنندگان بود، به نمایش درمی‌آمد.
در پاویون ژاپن هر بازدیدکننده یک آواتار یا شخصیت مجازی انحصاری به خود می‌گرفت و در فعالیت‌های تعاملی مشارکت می‌کرد.
