صنايع دستي، به مجموعه‌اي از هنرها و صنايع اطلاق مي‌شود كه محصول آن‌ها به طور عمده با استفاده از مواد اوليه بومي، به كمك دست و ابزار دستي ساخته مي‌شود. در هر يك از فرآورده‌هاي اين صنايع، ذوق هنري و خلاقيت فكري صنعتگرسازنده، به نحوي تجلي مي‌يابد و همين عامل، وجه تمايز اصلي اين گونه محصول‌ها از مصنوعات مشابه ماشيني و كارخانه‌اي است. صنايع دستي، حاصل روح ملت‌ها و دستاورد هنرهاي آموخته از نسلي به نسل ديگر است. بنابراين، صنايع دستي تنها كالائي براي مبادله نيست، بلكه خصوصيات فرهنگي و ويژگي‌هاي قومي، از طريق اين كالا مبادله مي‌شود و نوعي ارتباط فرهنگي در ميان جامعه‌ها پديد مي‌آورد. صنايع دستي، پس از جنگ جهاني دوم، با محتواي هنري و فرهنگي، مورد توجه كشورهاي پيشرفته قرار گرفت. در دهم ژوئن/ بيستم خرداد سال ۱۹۶۴م.، نخستين همايش جهاني با شركت مسئولان اجرائي، استادان دانشگاه، هنرمندان و صنعتگران بيش از ۴۰ كشور جهان، در نيويورك برگزارشد. در قطعنامه‌ي پاياني آن همايش، تأسيس« شوراي جهاني صنايع دستي»، به عنوان نهاد وابسته به يونسكو تصويب‌شد. سالروز تأسيس اين همايش، به عنوان «روز جهاني صنايع دستي» نامگذاري شد. با راه‌اندازي شوراي جهاني صنايع دستي ، صنايع دستي و سنتي، به صورت بخشي از حيات فرهنگي- اقتصادي ملت‌ها، مورد توجه قرار گرفت. ايران، از سال ۱۳۴۷ش./ ۱۹۶۸م. از طريق سازمان صنايع دستي كشور، به عضويت اين شورا درآمد و در مجمع آسيا و اقيانوسيه‌ي آن، مشغول فعاليت شد. اين شورا، در ابتدا با شمار محدودي از اعضا كار خود را آغازكرد. اما هم‌اكنون، ۹۰ كشور جهان را تحت پوشش دارد و دبيرخانه‌ي آن، در شهر آمستردام هلند قرار دارد.
