می گویند که افتخار و میراث جاودانه بشر امروز در وجود ساختمان ها و بناها و وجود آثار فیزیکی نیست که ما به آنها افتخار کنیم و وجه ممیزه و دستاوردهای خود بدانیم تا سبب افتخار خود و آیندگان شود و آنها را جز میراث ماندگار پیشینیان قلمداد کنیم. البته اینجا بحث آثار فرهنگ مادی نیست که بیشتر شامل آثار تاریخی و جاذبه ای می گردد که حاوی امتیازات بارزی از لحاظ تاریخی، معماری و شکوه و عظمت و منحصر به فردی می باشد بلکه بحث بر سر ساخت و سازهای عمومی و آنچه در شهرها و روستاها ساخته شده است و کاربرد عمومی دارد، می باشد.
اما مباهات هر جامعه بشری در زمان جاریه افتخار بر نام و بزرگان و مفاخر آن جامعه است. امروز افتخار و فخر هر جامعه ای داشتن بزرگان، دانشمندان و ناموران آنهاست که می توانند بر آن فخر فروشند و همیشه نام آنها را به نکویی ببرند. امروزه در جهان معاصر یکی از شاخص های توسعه فرهنگی وجود دانشمندان و مفاخر هر جامعه ای است چرا که کثرت آنها نشان از قدمت و وجود تمدن درخشان، اندیشه و افکار تاثیر گذار و ارائه دستاوردهای ارزنده در ترقی و تکامل بشری می باشد. به این درجه اهمیت، می بینیم که کشورها بهدنبال تصرف نام و نشان مفاخر و بزرگان دیگر کشورها هستند تا بتوانند با نام آنها برای خود هویت و تاریخ و تمدن ایجاد کنند و خود را بر جوامع جهانی و علمی تثبیت کنند. با این تفاسیر که در بالا ذکر گردید هر چند برای این بزرگان مرز و بوم کاری نکرده ایم و نتوانستیم آنها را خوب معرفی کنیم، از اندیشه و افکار آنها پاسداری و حفاظت کنیم و دستاوردهای آنها را به وپژه به نسل جوان بشناسانیم، در این راستا حداقل می توانیم برای آنها ارج و قرب قائل باشیم به آنها احترام بگذاریم و آنها را در صدر بنشانیم.
در کشورهای توسعه یافته نام مفاخر و دانشمندان بر بالاترین مدارج و مراکز فرهنگی و علمی و اجتماعی آن کشورها می درخشد اما در کشور ما این گونه نیست با آن که دارای فرهنگ والا و ارزش های بسیاری هستیم و جامعه فرهنگی و احساسی داریم، کوته فکری است که نام مفاخر و بزرگان خود را به امور سخیف و نامربوط بدهیم به نظر شما کاری که ما در باب نام مفاخر و بزرگان خود کرده ایم و متاسفانه برخی از دستگاه ها نیز همراهی داشته و حتی مجوز های آنها را صادر نموده اند، شایسته جامعه ما و این بزرگان می باشد. آیا نام گذاری باربری و حمل و نقل بار به نام بوعلی بار و بوعلی اکسپر و حمل و نقل باباطاهر زیبنده است که ما این امور و مراکز را به نام این بزرگان نام گذاری کرده ایم.
آیا شخصیت و اندیشه های بزرگانی چون بوعلی سینا که جهان تا همین زمان متاثر از اندیشه و آثار اوست، باباطاهر همدانی پیر و مراد مکتب همدان با این نام گذاری ها همخوانی دارند. آیا خود آنها هم راضی هستند. این نام گذاری نشات از کوته فکری ما نیست یا نشان از ارج گذاری به مفاخر دارد. در اینجا یک سوال مهم پیش می آید این گونه نامگذاری ها چه ارتباط و مشابهتی با هم دارد.
به نظر شما چه ارتباطی بین بوعلی و باربری و حمل و نقل می توان پیدا کرد. هدف صاحبان این مراکز در چه مرحله ای از شناخت فرهنگی و فهم فرهنگی هست. آیا نباید دستگاهی با دید فرهنگی ناظر و مسئول این امور باشد. آیا کاری که ما با مفاخر خود کرده ایم، دیگران هم این گونه اقدام می کنند. به نظر می رسد هر بار که تبلیغ این مراکز از رسانه ها پخش می شود، تن بوعلی و باباطاهر و... در گور می لرزد و از این که فخر جامعه خود بوده اند پشیمان شده اند. آیا باید در عصر کنونی به خود ببالیم که در این زمان هم دانشگاهی به نام بوعلی سینا داریم و هم باربری به نام بوعلی داریم. شاید هم مورد باز خواست آیندگان قرار بگیریم. در همین ارتباط پیشنهاد این است که این گونه نامگذاری ها اصلاح و این مراکز تغییر نام داده و حساسیت و فهم فرهنگی دستگاه های ناظر باید بیشتر از گذشته گردد و این تغییرات نامگذاری را جدی و تسریع کنند. به امید آن که بزرگان ما قدر بینند و بر صدر نشینند و از ما هم آیندگان به نکویی در پاسداشت آنها یاد کنند.
