از زمستان سرد اصلاح طلبان همدان چهار سال می‌گذرد اما در همچنان بر همان پاشنه می‌چرخد.
از روزهایی که عده ای قصد داشتند خواست خود را با نام احزابی پیش ببرند که تعداد اعضایشان از دو نفر فراتر نمی رفت و تنها در ایام انتخابات اسمشان شنیده می شد.
نتیجه ی چنین کنشی شکست در انتخابات و سپس دو دستگی در اصلاح طلبان گردید که آثار آن همچنان بر فضای سیاسی استان سایه انداخته است. بعد از انتخابات مجلس شورای اسلامی در سال 94، نوبت به انتخابات شورای اسلامی شهر در سال 96 رسید که بار دیگر اصلاح طلبان تحت عنوان "شورای سیاست گذاری اصلاح طلبان" گرد هم آیند.
این بار نیز چند حزب که در دو سال گذشته فعالیتی نداشتند دوباره فعال شده و در این شورا قرار گرفتند. نتیجه ی این شورا لیستی موسوم به لیست امید بود که بعد از رای آوردن پنج عضو آن در انتخابات شورای شهر، چند تن از آن ها در برهه هایی به اصلاح طلبان پشت کرده و به نفع جریان مقابل رای دادند که این موضوع سوالاتی برای فعالین سیاسی استان به وجود آورد که با چه ملاکی بعضی از این اسامی در لیست قرار گرفتند و چه مکانیزمی برای نظارت بر عملکرد آن ها وجود دارد. مخصوصا با توجه به فضای سیاسی امروز کشور که افکار عمومی با دقت زیادی عملکرد نمایندگان حاضر در مجلس و شورای های اسلامی شهر را نظاره می کنند، عملکرد هر یک از این نمایندگان به پای تمامی اصلاح طلبان نوشته خواهد شد.
حال که به انتخابات مجلس امسال نزدیک می شویم، این بار نیز زمزمه های شکل گیری شورای سیاست گذاری اصلاح طلبان به گوش می‌رسد. با شکل گیری این شورا، سوالاتی مطرح می شود که با توجه به تجربه های انتخابات مجلس سال 94 و شورای اسلامی شهر سال 96، چه اصلاحی در این شورا قرار است اتفاق بیوفتد که اشتباهات و خطاهای گذشته تکرار نشود؟
همچنین بنا بر ساختاری که شورای سیاست گذاری اصلاح طلبان کشور در نظر گرفته است که طبق این ساختار در کنار دبیران احزاب، شخصیت های حقیقی در شورای سیاست گذاری حضور داشته باشند، این اعضای حقیقی با چه ملاکی برگزیده خواهند شد؟ آیا افرادی که طی این سال ها قرابتی با اصلاح طلبان نداشته اند در این شورا قرار خواهند گرفت؟ آیا افرادی که با منفعت طلبی خود را اصلاح طلب معرفی کرده و به منصب هایی رسیده اند و سپس در کنار افراد جناح مقابل قرار گرفته اند بار دیگر نیز در این شورا خواهند بود؟ آیا در این شورا جوانانی که در فضای رخوت جامعه و شرایط سخت فعلی به فعالیت می پردازند در این شورا جایی خواهند داشت یا باز هم سهم جوانان صرفا فعالیت در ستادهای انتخاباتی و چسباندن پوستر خواهد بود؟ آیا سهم احزابی که در طی سال به فعالیت می‌پردازند با احزاب چند نفره که فعالیتشان صرفا معطوف به انتخابات می شود برابر است؟
در کنار این سوالات که در ذهن افراد جامعه و علی الخصوص جوانان شکل گرفته است، سوالات مهم تر این است که این احزاب که هر کدام در یک طیف سیاسی و دیدگاه های مختلف قرار دارند به چه صورتی قرار است بر سر انتخاب کاندیدی مشترک به اجماع برسند؟
همچنین در صورتی که کاندید مورد نظرشان توسط شورای نگهبان رد صلاحیت شد چه برنامه ای برای حضور در انتخابات خواهند داشت؟ البته باید امیدوار بود که با توجه به شرایط ویژه کشور و نگاه تیزبینانه ی جامعه ی جهانی به این انتخابات، شورای محترم نگهبان با فراهم آوردن انتخاباتی آزاد، شرایط حضور حداکثری آحاد جامعه با هر دیدگاهی را فراهم آورده تا پیامی روشن به دنیا مخابره شود.
در پایان به نظر نگارنده، فعالین سیاسی استان باید با نگاهی جامعه محور و با هدف پیگیری مطالبات به حق مردم بکوشد تا در انتخابات پیش رو نمایندگانی شایسته و از جنس مردم راهی کرسی های سبز بهارستان کنند تا آن ها نیز با همین نگاه برای رشد و تعالی میهن عزیزمان بکوشند.
* رسول نصراللهی
عضو شورای مرکزی سازمان عدالت و آزادی منطقه همدان
