در سالهای گذشته علیرغم تلاشهای فراوان برای توسعه همدان استان نتوانسته از رشدی امیدوارکننده در کشور برخوردار شود. سطح محرومیت ها، توسعه نیافتگی، کمبود بهره وری اقتصادی علیرغم مشارکت بالای نیروی کار و نبود رفاه نسبی ساکنان استان را همواره رنج داده است.
این در حالی است که همدان با داشتن ویژگی های خدادادی، تاریخی و جغرافیایی نقطه ثقل حاکمیت در غرب کشور و خط واصل به مناطق با درجه امنیتی حساس بوده است.
با وجود این موقعیت که ظرفیت توسعه آوری و جذب امکانات بیشتر را داشته تمرکز گرایی در مرکز و برخی جزم اندیشی ها در استان همدان را از قافله استانهای پیشرو در کشور عقب گذاشته است.
قرار گیری در زمره استانهای پشتیبان جنگ تحمیلی و پس از آن مهاجر پذیری هزینه آور از سوی استانهای جنگ دیده و توسعه نیافته که امروز حتی ترکیب جمعیتی همدان را تحت تاثیر قرار داده و گسترش مناطق حاشیه نشین هزینه های فراوانی داشته است.
هزینه هایی که اگر با توجه بیشتر تصمیم گیران پایتخت و مطالبه گری های صاحبان نفوذ در استان همراه می شد می توانست علاوه بر تامین مخارج سطح توسعه و ترقی استان را در حد شایستگی ها قرار میداد.
با این حال همدان امروز در دوران برخورداری استانهای توسعه یافته راه پیشرفت نسبی را می پیماید. راهی که الزامات فراوانی برای رسیدن به اهداف خود دارد که البته فرصتی برای آزمون و خطای مدیران ندارد.
بعلاوه آن، دولت روحانی در 4 سال گذشته در استان همدان همواره وعده گذر از این وضعیت و توسعه را سر داد که البته هنوز به آن عمل نکرده است. از این رو استاندار در آغاز دور دوم مسئولیت خود در استان بر نپذیرفتن هرگونه توجیه و بهانه از دولتمردان در استان تاکید کرده است.
اگرچه برای رسیدن همدان به جایگاه واقعی خود در کشور تنها کار و تلاش دولتی ها کافی نخواهد بود اما بررسی اوضاع و شرایط نشان میدهد آنچه که بیشتر از دیگر موانع تاثیرگذار بوده کم کاری ها، بی انگیزه گی ها و نداشتن افق های بلند در مجموعه مدیران استانی بوده است.
به عنوان نمونه در سالهای گذشته اگر چه همدان به دستاوردهای شایانی در زیرساخت رسیده اما هنوز از ضعفهای بزرگی رنج می برد که جایگاه و شان استان را کاهش میدهد.
فرودگاه نیمه فعال، نداشتن کنار گذر در مرکز استان و رشد اقتصادی مطلوب و رفاه آور شاخص های جایگاه پائین همدان است. فصل مقایسه همدان با شهرها و استانهای تازه برآمده و یا کمتر رشد کرده گذشته و همدان امروز تازه از خوابی بیدار شده که موجب عقب افتادنش از استانهای بزرگ شد.
تاریخ کهن، جایگاه استراتژیک و نیروی انسانی نخبه و سازنده داشته هایی نبوده که در دسترس هرمنطقه ای باشد. دریغ که این داشته ها نه تنها از سوی پایتخت نشینان بلکه حتی در ذهن بومی ها و نیروهای صاحب نفوذ و سرمایه هم جایی نداشته است.
دولت دوازدهم نیز روزی به اتمام می رسد و با ادامه این وضعیت نیکبخت با کارنامه ای استان را ترک خواهد کرد اما پیداست که با این شرایط باید منتظر رشد معمولی و آئین نامه ای استان باشیم و البته فاصله گیری بیشتر با مناطق رشد یافته در کشور.
