سرمایه انسانی مهم ترین عامل توسعه در دنیای امروز به شمار می آید. سرمایه ای که با وجود آن دیگر عوامل توانایی شکوفایی و بالندگی را خواهند داشت. در این بین نقش الگو سازی و فرهنگ آفرینی برای رشد شاخص های اجتماعی از جمله لوزام نگهداری سرمایه های انسانی و هدایت آن به سمت و سوی اهداف توسعه ای است.
از این رو تدوین اسناد بالادست، تکالیف مهم و عمیق به سازمانها و نهادهای فرهنگی برای تحقق شاخص ها و ارتقای کیفیت منابع انسانی صورت می گیرد. در ایران اما عنصر فرهنگ با غفلت و کوتاه اندیشی های صورت گرفته در دولت ها روبه رو شده و زیر مجموعه و به عنوان حیات خلوتی برای پیشبرد سایر امور به آن نگریسته شده است
شگفت آنکه روی کاغذ دستگاههای عدیده ای در وقت تقسیم و تخصیص بودجه سالیانه بنام رسالت های فرهنگی بر سر سفره می نشینند اما در هنگام ارائه نتیجه دست همه آنها برای عملکرد خالی تر از سالیان گذشته می شود و غفلت و خام اندیشی شان موجب رسوخ و حرکت نرم بیگانه برای دست یابی به اساس های تربیتی و فرهنگی جامعه می شود. آنچه که در ماجرای امضای سند موسوم به "2030" دیده شد نمونه از این غفلت ها بوده است
در استان همدان که جایگاهی دیرینه و انکار ناشدنی در تمدن ایرانی دارد اوضاع فرهنگی رها شده تر است. به برکت! ادامه کار مدیران بی انگیزه ، دست به عصا ، احتیاط کار و پرهیز گر از چالش حوزه فرهنگ در استان همدان در خیال راحت روزمره گی بسر می برد و غفلت از داشته های ارزشمند انسانی و فرهنگی و استفاده مطلوب از آنها برای رسالت الگوسازی و فرهنگ آفرینی نبوده است
این روند که روی کاغذ چند اداره جای گرفته است و در مجموعه فرهنگ استان نیز کاری ارزنده برای ارتقای داشته های انسانی استان نداشته اند. و صرفا در حد همایش‌های شهرستانی و استانی و کوچک روتین کار شده است. این غفلت تاسف بار در حالی بوده که همدان در تاریخ معاصر و سالهای گذشته خود نمونه های درخشانی را به کشور معرفی کرده که تا سالیان سال بر تارک فرهنگ و ادب کشور می درخشند. داشتن چنین شخصیت هایی برای دنیای توسعه یافته موهبت و فرصتی طلایی محسوب می شود. تاجایی که حتی آدامس یک مربی مشهور را در موزه شهرشان به نمایش می گذارند اما در ایران و در پایتخت تاریخ و تمدن یاد فرزندان رشد یافته از دل این خاک را به فراموشی سپرده اند و گویی تعلقی به استان نداشته اند.
مصطفی رحماندوست شاعر نام آور حوزه ادبیات کودک و نوجوان کشور که دست کم دو نسل با سروده های او رشد یافته اند در سالروز تولدش جایی در استان ندارد و یادی از او نمی شود. پرویز پرستویی بازیگر آثار فاخر و به یاد ماندنی در سینما و تلویزیون ایران هنوز به همدانی بودنش مشهور نیست و حتی در زادروز تولدش اهمیتی داده نمیشود.
جای سوال اینجاست که استان آیا بزرگترین از این دست نمونه های برجسته نیز در دست دارد که اینگونه با بی قدری از کنار آنها می گذردو تا کنون مراسم بزرگداشتی در جهت الگو سازی برای سرمایه های انسانی برپا نکرده است؟! شاید یا آنها آنقدر بزرگ بوده اند که استان توانی در خود برای بزرگداشت آنها ندیده یا اینکه برگزاری چنین برنامه هایی از عهده مدیران کوچک و ناکارآمد خارج است. به حتم یکی از دلایل خروج بیش از پیش نخبگان از همدان و بیشتر شدن مهاجرت از استان غفلت از داشته ها و نادیده گرفتن آنها بوده است.
شاید در پاسخ گفته شود که استان در سالهای گذشته شاهد برگزاری همایش ها و نشست های بزرگی همچون بوعلی سینا و سید جمال الدین اسدآبادی یا میرسیدعلی همدانی بوده اما نکته به اینجا برمی گردد که الگو سازی از نمونه های زنده و در دسترس و همگام با تاریخ معاصر بسیار راحت تر از نسلی که در قرن های قبل می زیسته اند می‌باشد.
