۱- یکی از مواردی که برای حصول پیشرفت و توسعه ضروری ارزیابی شده و بر آن از سوی دولت و صاحبنظران تأکید شده، رقابت بیناستانی است.
رقابتی که استانها بهدور از مسائل حاشیهای با شاخص قرار دادن توسعه و پارامترهای آن با هم به رقابت میپردازند و سعی دارند در این رقابت استان خود را بالاتر از شاخصهای توسعه استان یا استانهای رقیب قرار دهند.
۲- وزارت کشور در شکلدهی رقابتی جدید، به تقسیمبندی کشور به 5 منطقه که صرفا جنبه برنامهریزی دارد و در تقسیمات کشوری ارزشی ندارد، اقدام کرده است.
با آنکه اولویت اهداف این تقسیمبندی، انسجام منطقهای و توسعه متوازن منطقه با هماهنگیهای ایجاد شده بوده، اما این تقسیمبندی رقابت بیناستانی این مناطق را داغتر کرده است.
۳- همدان و کرمانشاه از قدیم برای در مرکزیت منطقه غرب کشور قرار گرفتن رقابت داشتهاند اما اکنون استانهای دیگر هم به این رقابت البته در بخشهای دیگر اضافه شدهاند و رقبای منطقهای همدان و کرمانشاه نیز افزایش یافتهاند.
در این رقابت، هر استانی تلاش دارد که در منطقه، خود را پیشرفتهتر، امنتر، توسعه یافتهتر و از غنای مدیریتی و منابع انسانی برخوردارتر نشان دهد و چنین نیز باشد.
۴- همدان تا سالها بهدلیل بیتوجهی به رقابت بیناستانی تا سالها، پیشرفتی نداشته و سهم همدان بهدلیل کمکاری مدیران آن به استانهای دیگر رسیده و در نتیجه آن استانها اکنون استان برخوردار واقعی و همدان نیز استان برخوردار سیاسی و کاغذی است.
اعتراف مسئولان به استفاده نکردن از دلارهای ارزان در زمان وفور ارز برای توسعه استان و غفلت از این موضوع در شرایطی که استانهایی که همدان داعیه رقابت با آنها را دارد، از این فرصت استفاده و از همدان بهصورت جهشی پیش افتادن، نمونهای از این کمکاریها است.
۵- همه فعالان و مسئولان گردشگری استان از اینکه همدان بهرغم شایستگی و توانمندی و ظرفیت بسیار، هنوز مسیر گردشگری است و هدف گردشگری برای گردشگران خارجی تعریف نشده، نالان هستند.
در واقع این ناله بهدلیل پذیرفتن شکست و دست کشیدن از رقابت با استانهای هدف گردشگری بوده که کار را به اینجا رسانده است.
۶- میگویند همدان، نزدیک تهران، شهر صنعتی ساوه، شهر صنعتی قزوین و... است و سرریز صنعتی این استانها را میتواند جذب کرده و در رقابت بین استانی جایگاه خوبی به خود اختصاص دهد اما در عمل چنین نشده و خبری از صنایع سرریز کارآمد نیست.
حتی در این بخش هم استانهای دورتر بهتر عمل کردهاند و استقرار کارخانههای خودروسازی در استانهای دورتر از تهران و جذب دیگر صنایع در این استانها تأییدی بر این موضوع است.
۷- برای بیتوجهی به رقابت بیناستانی در توسعه، نمونههای بسیاری را میتوان برشمرد و دلایلی را مطرح کرد.
اما شاید مهمترین دلیل فراموش شدن همدان در توسعه از سوی مدیران و توجه به استان زادگاه یا استانی دیگر بوده که امروزه همدان را در بسیاری از حوزهها در ابتدای راه توسعه و نه توسعهیافته نشان میدهد.
اولویتبخشی به همدان، کمترین انتظار از هر مسئولی چه بومی و چه غیربومی است که در همدان مسئولیت دارد و باید همدان را در اولویت برنامهریزیها و اهداف توسعه قرار دهد و شبانهروز برای آن وقت بگذارد و در رقابت بین استانی حتی به زادگاه خود ارجحیت دهد، وگرنه در حق امانتی که به او واگذار شده خوب عمل نکرده است.
