آخرین روز هفته گذشته استاندار همدان در جلسه ستاد اقتصاد مقاومتی بار دیگر از مانعسازی "تنگنظرها" و سایه آنها بر امورات استان سخن راند و حتی در کلامی که به نوعی نشان از خستگی داشت این عده را مورد لعن و نفرت خود قرار داد که چرا نمیگذارند نانی به سفره مردم بیاید.
در اینکه چوب این تنگنظران از سالهای ابتدایی انقلاب مانع رشد و نمو بایسته و شایسته استان شد و آنچنان که در کلام مسئولان و نمایندگان آمده "از دلار 7 تومانی استان هیچ بهره نبرد" دیگر شکی وجود ندارد. کار این جریان مانعساز تا جایی بوده که نخبگان و مدیران توانمند در استان را به انحاي مختلف از عرصه بیرون راندهاند.
چندی پیش بود که محمدابراهیم الهیتبار، معاون کارکشته سیاسی امنیتی استاندار از تحرکات این عده ریشهیابی تاریخی کرده بود که البته علیرغم انتظارات ادامهدهنده رمزگشایی خود نشد.
جریان مذکور و معروف به مانعان توسعه و یا تنگنظر در سالهای گذشته نیز علیرغم روی کارآمدن دولتهای گوناگون آنچنان که در کلام مسئولان آمده ادامه حیات دادهاند و قدرتشان کاهش نیافته است.
دستکم، حسب گلایههای و انتقادات متعدد مدیران کنونی دولت در استان از این گروه نشان داده که آنقدر درشت هستند که علاوه بر جابهجاییها و تصمیمات کلان در همدان حتی در حوزه تصمیمگیریهای خرد بانکی نیز ورود داشتهاند که نیکبخت در جلسه اقتصاد مقاومتی از آن خبر داد.
بعلاوه استاندار همدان در روزهای ابتدای کار خود سایه این عده را میدید که شعار همت همگانی برای توسعه را برگزید؛ چه اینکه هدف نیکبخت کارکشته از انتخاب این شعار جلب نظر این عده با نفوذ و سعی در تغییر رفتار آنها بود که گویای اطلاع وی از قدرت اثرگذاری آنها بوده است.
رفتار این عده اما علیرغم سیاست تعاملگرانه نیکبخت برابر آنچه که مسئولان استان اظهار داشتهاند تغییری نیافته بلکه پررنگتر از قبل هم شده و کار را به لعن و نفرین استاندار رسانده است.
این واکنش استاندار اما در سال پایانی دولت تدبیروامید دیگر گیرایی بالایی در افکار عمومی نمیتواند داشته باشد. به این دلیل که اظهار لعن نشانهای از خستگی و واماندگی در مقابل عدهای است که به گفته نماینده دولت در استان سالیانی است که مقابل منفعت مردم ایستادهاند و کسی هم یارای هماوردی با آنان را ندارد.
انتظار این بود که در سالهای صدارت نیکبخت تاکتیک مداراجویانه، هوشمندانه از سوی وی و مدیران تحت امر لحاظ میشد تا زودتر از این عکسالعملهای بجا و مناسب در مقابله با این عده تنگنظر اعمال میشد نه آنکه در سال آخر مسئولیت فقط داد و نفرین نصیب این عده شود.
اگر چنین روشی اعمال میشد در صورتی که تیم مدیران دولتی و تصمیمگیران اصلی حتی یارای از میدان به در کردن تنگنظران را هم نداشتند میتوانستند با اطلاعرسانی و آگاهی بخشی مردم را مطلع از کارهای این عده میکردند. در این صورت قضاوت افکار عمومی نتیجه بهتری از تصویر عملکرد و اقدامات دولت ترسیم میکرد.
چنین واگویهای از زبان عالیترین نماینده دولت در استان ناخواسته قضاوت را به سمتوسوی مباحث انتخاباتی میکشاند که شاید دولت برای برخی ناکامیهای خود به دنبال مقصر و مسبب میگردد. این موقعیت خوبی برای گلایه نیست.
