همدان از سالهای پس از انقلاب در برهه های مختلف و سخت کشور به شکلی برجسته نقش داشته تاجایی که یکی از استانهای پیشرو و ممتاز در تامین منابع انسانی و پشتیبانی های کم نظیر از جبهه های جنگ بود. در سالهایی که برخی استانها دلارهای ارزان نفتی را صرف توسعه و گسترش رفاه در مناطق خود کردند همدان با قناعت در صرف بودجه اعتبارات را به مرکز باز می گرداند تا به امورات جنگ اختصاص پیدا کند.
چنین نگرشی اگر چه با محاسبات امروز همخوانی ندارد اما نجابت همدان در عین شایستگی برای ترقی را نشان می دهد با این وجود اما پاسخی درخور از سوی مدیریت کلان در دولت های پس از جنگ دریافت نکرد. گاه حتی به دلیل تفاوت سلیقه در ادوار انتخابات با روی ترش برخی روسای جمهور قرار گرفت و از پروژه ها و اعتبارات نصیب چندانی نبرد.
این وضعیت نام همدان را با همه شایستگی ها و ظرفیت ها در کنار مناطقی قرار داد که از محرومیت تاریخی و جغرافیایی رنج می بردند تا استان پر نقش و سهم همدان در ترقی کشور در دوران افزایش شدید فاصله طبقاتی و تورم کمرشکن یکی از استانهای بحران گرفته شود و با موج بلندی از مهاجرت روبه‌رو شود.
همدان از آن تاریخ تا به‌حال اگر چه در سطح قابل ملاحظه ای از پیشرفت و ترقی قرار گرفته اما باید قبول کرد که بسیار دیرتر از دوران طلایی خود زیر بناهای توسعه را به خود دید و در روزگاری که استانهایی به مانند اصفهان یا آذربایجان شرقی در تکاپوی استقلال اقتصادی از پایتخت و رسیدن به شاخصه های کلان شهری می اندیشند همدان در اندیشه رفع فقرناپسند و زشت منظر، رفع آسیب های متعدد اجتماعی و خروج از تنگ نظری ها و کوتاه اندیشی هایی است که با فقر فرهنگی و اجتماعی ریشه دار شده است.
نمایان بودن این وضعیت و تاثیرات فقر اقتصادی و اجتماعی موید این مطلب است که اگر در کشور از وجود رکود بیکاری انتقاد می شود این مساله در همدان به معضل و بیماری بدل شده که موجبات ناامیدی و سرگشتگی را برای قشر جوان و جویای پیشرفت استان به دنبال دارد. اگرچه که مسئولان و مدیریت ارشد استان روی تک رقمی شدن میزان بیکاری و رده بالای استان در اشتغالزایی تاکید دارند که البته این به لحاظ جلب نظر پایتخت نشینان و کسب امتیازات اداری قابل توجه است اما آنچه که ازواقعیت پیداست جای شعفی نمی گذارد.
بیکاری همدان حتی برابر آنچه که ادعا شده کاهش هم داشته باشد هنوز به مرحله ای نرسیده که رنگ زرد و چهره افسرده طبقه جوان شهر را شاد و امیدوار کند. هنوز در این استان فارغ التحصیلانی وجود دارند که با گذشت بیش از 12 ماه موفق به پیدا کردن کار شایسته خود نشده اند و این در حالی است که بزودی فارغ التحصیلان جدید نیز به جویندگان کار در استان افزوده می شود.
سطح رفاه اجتماعی به تبع وجود فقر و آسیب های ناشی از آن رشد محسوسی نداشته و این در حالی است که میزان خودکشی، نزاع جمعی و اعتیاد به مواد مخدر در استان بنا بر گفته های متولیان افزایش داشته و البته باید گفت که آمارهای واقعی آسیب دیدگان بیش از اعدادی است که در جلسات اداری بیان می شود.
مدیران ارشد فردا یا چند صباحی دیگر صندلی های ریاست در استان را بدرود می گویند اما آنچه می ماند انبوهی از مشکلات به‌جا مانده از گذشته و اکنون است که دلسوزان واقعی و عناصری با همت را برای رفع خود طلب می کند.
