دوازدهمین دوره انتخابات ریاست جمهوری در حالی پشت سرگذاشته شد که دولت یازدهم هدف بیشترین نقدهای کاندیداها قرار گرفت. این شرایط در حالی رقم خورد که جناح هوادار دولت در انتخابات با وقوف به این حجم انتقادات حتی تصمیم بر حضور کاندیدای پوششی در کنار کاندیدای اصلی گرفت تا به عنوان ضربه گیر دولت عمل کند.
این حجم از انتقادات البته تا حدی طبیعی بود چرا که دولت روحانی، دولت مستقر بوده و چهارسال عملکردش روی میز نقادان قرار داشت. کاندیداهای منتقد هر چند در ابتدای تبلیغات و مناظره نطق ضعیفی در نقد دولت داشتند اما رفته رفته جبهه منتقدان در نقد دولت یک صدا شدند که البته در مواقعی با تخریب و خروج از خط انصاف همراه شد.
اما به هر روی فصل انتخابات گذشته و امروز جامعه موافق و مخالف روحانی منتظر دستاوردهای دولت او در چهارساله دوم است تا موافقان با امید بیشتری برای تجدید قدرت داشته باشند و مخالفان برای ادامه انتقادات وخرده گیری های خود بر دولت دست برتری بگیرند.
در این شرایط کار دولت دوازدهم به مراتب سخت تر از دولت یازدهم خواهد بود و این مورد ازعان موافق و مخالف روحانی بوده که بر همین اساس از وی انتظار تغییرو تحول در نفرات دولت، تسریع در امور روی زمین مانده و حل نشده از جمله عبور از رکود و بازگشت رونق به اقتصاد، مرتفع کردن مشکل بیکاری و مسائلی از این دست است.
در چنین شرایطی دولت دیگر نمی تواند فرصت کار بیشتر را به بهانه آوار برداری و مقصر دانستن دولت سابق- که دیگر دولت سابقی بجز خود او وجود ندارد- را به وقت دیگری حواله کند. دو سال از برجام یا همان توافق هسته ای نیز گذشته و دیگر مذاکراتی در کار نیست که تمرکز و توان دولت را بگیرد.
رای مردم به روحانی اگر چه با دو قطبی ایجاد شده در انتخابات به نفع وی تمام شد اما تماما هم تلاش برای مانع شدن از حضور رقیب وی در قدرت نبود. در ایام تبلیغات انتخابات وی وعده هایی را بر قول های دیگر خود افزود تا نظر مردم را به خود متقاعد کند. این مردم و همچنین مخالفان انتظار مضاعفی از دولت وی در چهار ساله دوم دارند . بیان این نکات نباید به معنی بالا بردن انتظارات مردم از دولت پنداشته شود. دولت در دوره دوم خود با وقوف بر انتظارات باید آستانه تحمل خود را بالاتر از دور نخست ببرد و نقدها را بشنود- آنچنان که روحانی در نشست با مجلسی ها عنوان کرد- و پاشنه کشیده آماده تحقق وعده ها و انتظارات مردم باشد.
