در زمانهای که توسعه ورزش حرفهای میرود تا سکه قهرمانی در تمام رشتهها را به نام کشورهای هدفمند و ملتهای صاحب برنامه بزند، ما در ورزش خودمان بهشدت و ناغافل دنبال غوغاسالاری و اتهامزنی و ایجاد آشوب هستیم تا بلکه بشود نتیجهای هم به دلخواهمان رقم بخورد، غافل از اینکه چنین فضای مسموم این روزهای ورزشی کشورمان و نتایج حاصل از آن، نه ورزش و نه علاقهمندان به ورزش و نه جوانهایی را که برای پیشرفت و آینده خود دل به ورزش حرفهای و قهرمانی بستهاند، به جایی نمیرساند.
متأسفانه در ورزش امروز کشورمان کمتر مسابقه است که با سلامت کامل و فضایی آکنده از آرامش و رضایت و تشویقهای سالم توسط تماشاچیان به پایان برسد، بهویژه اینکه فضای مسابقات فوتبال، فوتسال، کشتی، والیبال، بسکتبال و حتی این آخریها هندبال و کبدی که به نسبت بیشترین تماشاچی را به خود جلب میکند و رشتههای هیجانی هستند، اغلب به اعتراض و آشوب و ناتمامی ختم میشوند و به دنبال خود امواجی از نگرانی و تشویش در بین خانوادهها به خاطر حضور فرزندان خود در چنین میادین ورزشی بر جای میگذارند. شک نداریم معمولاً آشوبهای ورزشی از 4 ضلع اصلی و مقصر شروع میشود و اغلب عملکرد غلط برخی داوران در میادین ورزشی، خود ورزشکاران داخل زمین، مربیان تیمهای مختلف در کنار زمین و به تبعیت از آن تماشاچیان هیجانزده، عصبانی و ناشکیبا، مسبب تمام ناآرامیها و بهوجودآمدن صحنههای زشت در میادین ورزشی هستند.
در چنین اوضاع و احوال تأسفبار اگر چه، حرکت و اعتراضهای ناآگاهانه و متعصبانه بازیکنان و مربیان، باعث تحریک تماشاچیان به ناآرامیها میشود ولیکن تمامکننده چنین سناریوهای تلخ تماشاچیان متعصب تیمهای خاص ورزشی هستند که آشوب و اعتراض و تخریب را به اوج خود میرسانند و هر اشتباه و پیآمدهای ناگوار حوادث ورزشگاهها را به نام خویش رقم میزنند.
خاطرمان باشد که ما اهل قلم در رسانه و خبرنگاران متعهد و آگاه جامعه ایران، همیشه از تماشاچیان ایرانی و همان یار آخر و به اصطلاح دوازدهمی تیمهای ورزشی چه در رویدادهای داخلی و چه در مسابقات مهم و سرنوشتساز ملی بهعنوان بهترین، آگاهترین و باشعورترین مردم و اجتماع یاد میکنیم و مینویسیم. ما خبرنگاران همواره مینویسیم و با شور و اشتیاق فریاد زدهایم که بهترین تماشاگران جهان را داریم، تماشاچیانی که ورزش را از خود بازیکنان، مربیان، داوران و مدیران ورزشی بهتر میفهمند و بهتر نظر میدهند و قضاوت میکنند و نتیجههای به حقی را مطالبه میکنند.
در واقع چنین هم هست و هیچ خبرنگار و اهل رسانهای در این باره تا کنون بیربط نگفته و ننوشته است. اما چه میشود کرد که دستاندرکاران هر حرکت ورزشی، بهویژه داوران، خود ورزشکاران داخل زمین و مربیان با دانش و کار بلد باید با عملکرد سزاوارانه و خداپسندانه و علی (ع) گونه تماشاگران ایرانی را به سکوت، آرامش، تشویق حماسهآفرین و تحسینبرانگیز دعوت کنند.
غیر از این باشد حتی بهترین مربیان بینالمللی هم نمیتوانند برای شکوفایی و درخشش ورزش ایران در میادین قهرمانی جهان راهی باز کنند.
