بنا بر برخی روایات شیعی نیمه ماه ذی‌حجه سالروز ولادت دهمین ستاره تابناک سپهر امامت و ولایت، امام هادی النقی علیه‌السلام است. به همین مناسبت در این مجال مختصر می‌کوشیم گوشه‌ای از حیات بابرکت آن امام همام را موردتوجه قرار دهیم.
یکی از فضایل اخلاقی موردنیاز هر جامعه‌ای حسن معاشرت افراد آن جامعه داشتن ارتباط مفید و سازنده با یکدیگر است. آموزه‌های دین اسلام نیز معاشرت اجتماعی را موردتوجه قرار داده و ثمرات آن را برشمرده است. یکی از عوامل محقق شدن معاشرت اجتماعی بحث از اعتماد متقابل بین افراد جامعه و اجتناب از سوءظن نسبت به یکدیگر است. امام هادی علیه‌السلام پیروان خود را به اعتماد متقابل و پرهیز از سوءظن نسبت به دیگران، سفارش می‌فرمود.
در حدیثی از ایشان آمده است: «اگر روزگاری عدل بر جور و ستم، غلبه داشته باشد، سوءظن به افراد حرام و گناه است، مگر آنکه به ستمکاری و خلاف از کسی، علم پیدا شود.»
امام هادی علیه‌السلام پس از شهادت پدر بزرگوارش امام جواد علیه‌السلام در محیط پر از خفقانی که متوکل عباسی به وجود آورده بود، به‌سختی می‌زیست. هدف متوکل از احضار امام هادی علیه‌السلام به سامرا، محو کردن آن حضرت در حاشیه دربار خلافت بود.
اما امام هادی علیه‌السلام همانند جدش امام رضا علیه‌السلام با حضور در مرکز خلافت، ارتباطشان با شیعیان و سایر افراد بهتر شد، زیرا مرکز خلافت، محل رفت‌وآمد بسیاری از مردم و افراد سرشناس بود، ازاین‌رو آن حضرت می‌توانست با حضور در مناظره‌های علمی و مباحث فقهی که در کاخ حکومتی مطرح می‌شد با سخنان و استدلال روشن خود، حاضران در مجلس را مجذوب خود می‌ساخت.
به‌این‌ترتیب امام با کوشش خستگی‌ناپذیر و فراوان، پایگاه‌های مردمی خود را تا سرحد امکان تقویت می‌کرد. امام هادی علیه‌السلام به‌واسطه برخورد صمیمانه با مردم، محبوب قلب‌ها شد و مردم عادی و حتی اطرافیان خلیفه به ایشان ابراز ارادت می‌کردند، گرچه از ترس، تمایلات درونی خود را آشکار نمی‌ساختند.
با عنایت به نکته گفته‌شده از سیره امام هادی علیه‌السلام به نظر می‌رسد می‌توان بهره‌ای برای روزگار کنونی خویش برگرفت. چند ماهی است که نه‌تنها کشور ما بلکه بیشتر کشورهای جهان گرفتار ویروس کرونا شده و شیوع این ویروس خسارت‌های گوناگونی به جوامع وارد ساخته است. همان‌طور که متخصصان و مسؤولین بارها در این خصوص بیان داشته‌اند، یکی از بهترین راه‌های مبارزه با این ویروس پیشگیری از ابتلاست.
حضور در خانه و پرهیز از آمدوشدهای غیرضروری می‌تواند به قطع شدن زنجیره ابتلا کمک شایانی کند. اما نکته اینجاست کم کردن ارتباط با سایرین می‌تواند منجر به آسیب‌های دیگری شود.
بدیهی است که گوشه عزلت اختیار کردن نمی‌تواند به‌سلامت روانی افراد کمک کند. بنابراین در این شرایط خاص می‌توان حداقل با تماس تلفنی از حال یکدیگر باخبر شد، مخصوصاً کسانی که به جهت بیماری یا ترس از ابتلا خانه‌نشین شده و ارتباط خود را به‌اجبار با دیگران قطع کرده‌اند، شدیداً نیازمند احوال‌پرسی و هم‌صحبتی با دوستان و آشنایان هستند تا مبادا روحیه خود را در مسیر مبارزه با این بیماری از دست دهند.
از طریق صحبت تلفنی و حتی با استفاده از فضای اینترنت می‌توان به این افراد کمک کرد و اندکی از اندوه آنان کاست.
منابع:
بحارالانوار، مجلسی
سیره امام هادی علیه‌السلام، صادقی
