تاریخ ادب و شعر ایران اگرچه مردان بسیاری را به خود دیده که در سخن و شعر و ادب سرآمد بوده‌اند اما به همان مقدار زنان در این عرصه کمتر مجال بروز استعدادهای خویش داشته‌اند. اما نام 2 زن همواره بر پیشانی ادب و شعر ایران درخشیده که یکی از آنها به حق پروین اعتصامی است.
پروین اعتصامی در ۲۵ اسفند سال ۱۲۸۵ در تبریز به دنیا آمد. رخشنده اعتصامی مشهور به پروین اعتصامی از شاعران نامی معاصر از ابتدای زندگی زیر نظر پدر خود - که با انتشار کتاب تربیت نسوان اعتقاد و آگاهی خود را به لزوم تربیت دختران نشان داده بود- رشد کرد.
پدر وی از جمله دانشمندان و سخندانان و مترجمان بنام آن زمان بود. بنابراین ادبیات فارسی و عربی را با مهارت هر چه تمام در نزد پدر آموخت.
استعداد و قریحه او هنگامی که 7 سال سن داشت بروز کرد و در این زمان به سرودن اشعار مختلف پرداخت.
این شاعر معاصر با طبعی بلند ورود به دربار را نپذیرفت و مدال وزارت معارف را رد کرد.
وی در سال 1303 دوره مدرسه دخترانه آمریکایی را با موفقیت به پایان برد و در جشن فراغت از تحصیل خطابه جالبی با عنوان زن و تاریخ ایراد کرد.
پروین، پدرش را در تمامی سفرهای داخلی و خارجی همراهی می‌کرد و بر تجارب خود می‌افزود.
وی اشعار زیادی سروده و آثار گرانقدری از خود به جای گذاشته است و در تمام سروده‌های خود راه تاریک زندگی را با پند و اندرز روشن می‌کرد.
اشعار پروین اعتصامی بیشتر در مورد مسائل اجتماعی و ظلم و بیداد شاهان و فقر عمومی است.
پروین اعتصامی در سال 1313 با پسر عموی خود ازدواج کرد و پس از اندی به کرمانشاه رفت ولی چندی نگذشته بود که وی ناچار به طلاق شد.
چند ماه پس از این رویداد، نخستین دفتر شعرش با پیش درآمد ملک‌الشعرای بهار و سرمایه یوسف اعتصامی در تهران انتشار یافت و خیلی زود پروین به عنوان برجسته‌ترین شاعر زن آن دوران شناخته شد.
دیوان پروین، شامل ۲۴۸ قطعه شعر می‌باشد، که از آن میان ۶۵ قطعه به صورت مناظره است.
اشعار پروین اعتصامی بیشتر در قالب قطعات ادبی است که مضامین اجتماعی را با دیده انتقادی به تصویر کشیده است.
*اشعار او را می‌توان به 2 دسته تقسیم کرد:
دسته نخست که به سبک خراسانی گفته شده و شامل اندرز و نصیحت است و بیشتر به اشعار ناصرخسرو شبیه است.
دسته دوم اشعاری است که به سبک عراقی گفته شده و بیشتر جنبه داستانی به ویژه از نوع مناظره دارد و به سبک شعر سعدی نزدیک است.
ملک‌الشعرای بهار او را ملکه شعرای زن (سیدة الشعرا) نامید و روزنامه‌ها و نشریات از تولد ستاره‌ای در جهان شعر فارسی سخن گفتند.
این دفتر چندین بار به چاپ رسید و در سال 1315 نشان درجه 3 علمی وزارت معارف را نصیب گوینده‌اش کرد.
وی از سال 1315 نزدیک به یک سال در کتابخانه دانشسرای عالی سرگرم کتابداری شد، اما به علت بیماری پدر، از کار استعفا کرد اما یک سال بعد مرگ، پدر پروین را از او ربود.
سرانجام پروین اعتصامی به بستر بیماری افتاد و پس از 12 روز در شب 16 فروردین 1320 به علت بیماری حصبه چشم از جهان فروبست و در کنار پدری که محبوب‌ترین موجود زندگی او بود، در مقبره خانوادگی اعتصامی، در صحن قم به خواب ابدی فرو رفت.
پروین اعتصامی که بیش از 35 سال در جهان نزیست شاعری بود بیدار و هوشیار، اخلاق‌گرا، سنت پرست و پندآموز که در برابر بی‌عدالتی‌های اجتماعات بشری سر بر می‌آورد و می‌کوشید با زبان رمز و تمثیل، اندیشه‌های انسانی خود را در دفاع از فرودستان جامعه ابراز کند.
