انسیه خزعلی، معاون امور زنان و خانواده رئیس‌جمهوری در گفتگویی ضمن اشاره به لزوم توجه به ازدواج دهه شصتی‌ها گفت: «دهه شصتی‌ها ۲۱ درصد جمعیت ما را تشکیل می‌دهند و شرایط ویژه‌ای دارند که ممکن است به تجرد قطعی برسد.
روستا‌های ما شرایط ویژه‌تری دارند. یک بار در نیمه دوم سال ۱۴۰۰ این امر را اجرایی کردیم و امسال به صورت وسیع‌تری تحت پوشش قرار گرفتن زوجین دهه شصتی از نظر بیمه اجتماعی و تسهیلات به شکل کالابرگ جهیزیه، وام اشتغال و «وام ویژه ازدواج» به جز وام ازدواج را برای دهه شصتی‌ها داشتیم.»
به گزارش فرارو، در طول یک دهه اخیر و در فاصله سال ۱۳۹۲ تا پایان ۱۴۰۱، اعداد رسمی حکایت از کاهش ۳۳.۹ درصدی آمار ازدواج، کاهش ۲۶.۹ درصدی آمار ولادت و افزایش ۲۱.۱ درصدی آمار طلاق دارد.
با توجه به این که نه تنها نرخ ازدواج دهه شصتی‌ها، بلکه نرخ کلی ازدواج در کشور پایین‌تر از حدی است که مسئولان پیش‌بینی می‌کردند، پرسش‌هایی مطرح است، از جمله این که چگونه می‌توان دهه شصتی‌ها را تشویق به ازدواج کرد؟ آیا روش‌هایی مثل وام و تسهیلات ازدواج پاسخگوی عدم رغبت متولدین دهه شصت به ازدواج خواهد بود؟ علل بی رغبتی آن‌ها به ازدواج چیست؟ حاتم حسینی، جمعیت شناس، استاد دانشگاه بوعلی سینا و استاد وابسته‌ی دانشگاه نیپیسینگ، کانادا در گفتگو با فرارو به این پرسش‌ها پاسخ داده است:
یک جمعیت شناس در این باره گفت: «ﺗﺤﻮﻻﺗﯽ ﮐﻪ در ﺣﻮزه ﺧﺎﻧﻮار، ﺧﺎﻧﻮاده و زﻧﺪﮔﯽ زﻧﺎﺷﻮﯾﯽ رخ داده اﺳﺖ، ﺗﻨﻬﺎ دﻻﯾﻞ اﻗﺘﺼﺎدی ﻧﺪارد. ﺑﺎﯾﺪ در ﻓﻀﺎی ﻣﻔﻬﻮﻣﯽ و ﺗﺤﻠﯿﻠﯽ ﮔﺴﺘﺮدهﺗﺮی ﺑﻪ ﺗﺒﯿﯿﻦ آن ﺑﭙﺮدازﯾﻢ. ﻋﻼوه ﺑﺮ ﻋﻮاﻣﻞ اﻗﺘﺼﺎدی، ﺗﻐﯿﯿﺮات اﺟﺘﻤﺎﻋﯽ ـ ﻓﺮﻫﻨﮕﯽ و ﺟﻤﻌﯿﺖﺷﻨﺎﺧﺘﯽ ﺟﺎﻣﻌﻪی اﯾﺮان در ﭼﻨﺪ دﻫﻪی ﮔﺬﺷﺘﻪ، زﻣﯿﻨﻪﻫﺎ و ﺷﺮاﯾﻂ ﻻزم را ﺑﺮای ﺗﺤﻮﻻت ﺳﺮﯾﻊ در ﺣﻮزه‌ی ﺧﺎﻧﻮاده و رواﺑﻂ و ﻣﻨﺎﺳﺒﺎت زﻧﺎﺷﻮﯾﯽ ﻓﺮاﻫﻢ ﺳﺎﺧﺘﻪ، ﮐﻪ ﺑﻪ ﺑﺎور ﻣﻦ ﺳﯿﺎﺳﺖﮔﺬاران ﯾﺎ ﻣﺘﻮﺟﻪ آن ﻧﯿﺴﺘﻨﺪ، ﯾﺎ ﻧﻤﯽﺧﻮاﻫﻨﺪ ﺗﻮﺟﻪ ﮐﻨﻨﺪ. ﺳﯿﺎﺳﺖﮔﺬاری ﺑﺮای جمعیت در سایه همین عدم توجه پیچیده تر شده است.
در ایران ﻣﺎ ﺷﺎﻫﺪ ﺗﺪاﺧﻞِ ﮔﺬارﻫﺎیِ ﺟﻤﻌﯿﺖﺷﻨﺎﺧﺘﯽ(گذار جمعیت شناختی اول یا کلاسیک و گذار جمعیت شناختی دوم) هستیم. ﺗﻮاﻟﯽ اﯾﻦ ﮔﺬارﻫﺎ ﺑﻪ اﯾﻦ ﺗﺮﺗﯿﺐ اﺳﺖ ﮐﻪ اﺑﺘﺪا ﮔﺬار ﺟﻤﻌﯿﺖﺷﻨﺎﺧﺘﯽ اول رخ می‌دهد و ﺳﭙﺲ ﮔﺬار ﺟﻤﻌﯿﺖﺷﻨﺎﺧﺘﯽ دوم. ﺑﺮﺧﯽ ﻫﻢ ﻣﺎﻧﻨﺪ دﯾﻮﯾﺪ ﮐﻠﻤﻦ، ﻧﻈﺮﯾۀ ﮔﺬارِ ﺟﻤﻌﯿﺖﺷﻨﺎﺧﺘﯽِ ﺳﻮم را ﻣﻄﺮح ﮐﺮده اﻧﺪ ﮐﻪ ﺧﺎرج از ﺣﻮﺻﻠﻪ اﯾﻦ ﮔﻔﺖوﮔﻮ ﻣﯽﺑﺎﺷﺪ.»
حاتم حسینی افزود: «در ﻣﺪل ﮐﻼﺳﯿﮏِ ﮔﺬار، ﺗﻐﯿﯿﺮات ﺟﻤﻌﯿﺖ در ﻃﻮل زﻣﺎن، ﺗﺤﺖ ﺗﺎﺛﯿﺮ ﻧﻮﺳﺎزی، ﺗﻮﺳﻌﻪ اﻗﺘﺼﺎدی، اﺟﺘﻤﺎﻋﯽ و ﮔﺴﺘﺮش ﺷﻬﺮﻧﺸﯿﻨﯽ ﺗﺒﯿﯿﻦ ﻣﯽﺷﻮد. در اﯾﻦ ﻣﺪل، ﺟﻤﻌﯿﺖﻫﺎ از وﺿﻌﯿﺘﯽ ﮐﻪ زاد و وﻟﺪ و ﻣﺮگ وﻣﯿﺮ ﺑﺎﻻ و رﺷﺪ ﺟﻤﻌﯿﺖ ﭘﺎﯾﯿﻦ اﺳﺖ، ﺑﻪ وﺿﻌﯿﺘﯽ ﮔﺬار ﭘﯿﺪا ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﺎز ﻫﻢ رﺷﺪ ﺟﻤﻌﯿﺖ ﭘﺎﯾﯿﻦ اﺳﺖ، ﺑﻪ اﯾﻦ دﻟﯿﻞ ﮐﻪ زاد و وﻟﺪ و ﻣﺮگ وﻣﯿﺮ ﻫﺮ دو ﭘﺎﯾﯿﻦ اﺳﺖ. در دوره ﮔﺬار ﺟﻤﻌﯿﺖﺷﻨﺎﺧﺘﯽ دوم، ﺗﻐﯿﯿﺮات ﺟﻤﻌﯿﺖﺷﻨﺎﺧﺘﯽ ﺟﻮاﻣﻊ از ﺟﻤﻠﻪ ﮐﺎﻫﺶ ﺑﺎروری ﺑﻪ زﯾﺮ ﺳﻄﺢ ﺟﺎﯾﮕﺰﯾﻨﯽ، ﺗﺤﺖ ﺗﺎﺛﯿﺮ ﺗﺤﻮﻻﺗﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ در ﺳﺎﺧﺘﺎر ﺧﺎﻧﻮاده و ﺧﺎﻧﻮار ﺻﻮرت ﻣﯽﮔﯿﺮد. ﯾﻌﻨﯽ ﻧﻈﺎم ﺧﺎﻧﻮاده، ﻣﺘﺤﻮل ﻣﯽﺷﻮد. ﮐﺸﻮرﻫﺎی ﭘﯿﺸﺮﻓﺘﻪ ﺻﻨﻌﺘﯽ، اﺑﺘﺪا ﮔﺬار ﺟﻤﻌﯿﺖﺷﻨﺎﺧﺘﯽ اول ﮐﻪ ﺣﺪود ۱۵۰ ﺗﺎ ۲۰۰ ﺳﺎل ﻃﻮل ﮐﺸﯿﺪ را ﻃﯽ ﮐﺮدﻧﺪ، ﺳﭙﺲ وارد دوره ﮔﺬار ﺟﻤﻌﯿﺖﺷﻨﺎﺧﺘﯽ دوم ﺷﺪﻧﺪ. اﯾﻦ ﮐﺸﻮرﻫﺎ در اﯾﻦ دوره، ﺑﺎ اﻓﺰاﯾﺶ ﻣﯿﺰان ﻃﻼق، ﮐﺎﻫﺶ ﻣﯿﺰان ازدواج، اﻓﺰاﯾﺶ رواﺑﻂ زﻧﺎﺷﻮﯾﯽ ﺧﺎرج از ﭘﯿﻮﻧﺪﻫﺎی رﺳﻤﯽ و ﻗﺎﻧﻮﻧﯽ و ﻣﺎﻧﻨﺪ اﯾﻦﻫﺎ ﻣﻮاﺟﻪ ﺷﺪﻧﺪ ﮐﻪ ﺳﺒﺐ ﺷﺪ ﺑﺎروری آن ﮐﺸﻮرﻫﺎ ﺑﻪ زﯾﺮ ﺳﻄﺢ ﺟﺎﯾﮕﺰﯾﻨﯽ ﮐﺎﻫﺶ یافته و ﻫﻤﭽﻨﺎن در آن ﺳﻄﺢ ﺗﺪاوم ﺑﯿﺎﺑﺪ.»
این استاد دانشگاه گفت: «ﯾﮑﯽ از اﯾﻦ ﻋﻮاﻣﻞ ﮔﺴﺘﺮش ﻓﺮدﮔﺮاﯾﯽ اﺳﺖ. درواﻗﻊ، از ﻧﻔﻮذ ﻧﯿﺮوﻫﺎی ﺳﻨﺘﯽ ﮐﺎﺳﺘﻪ ﺷﺪه، ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﻣﻨﺎﻓﻊ و ﻣﺼﺎﻟﺢ ﻓﺮدی اﻓﺰاﯾﺶ ﭘﯿﺪا ﮐﺮده و ﻣﺼﻠﺤﺖ اﺟﺘﻤﺎﻋﯽ، اﮔﺮ ﻧﺎدﯾﺪه ﮔﺮﻓﺘﻪ ﻧﺸﻮد، در اوﻟﻮﯾﺖﻫﺎی آﺧﺮ ﻗﺮار ﻣﯽﮔﯿﺮد. ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ، وﻗﺘﯽ ﺳﯿﺎﺳﺘﮕﺬار ﺳﻌﯽ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﺟﻮاﻧﺎن را ﺑﻪ ازدواج و ﻓﺮزﻧﺪآوری ﺗﺮﻏﯿﺐ ﮐﻨﺪ، ﻣﺨﺎﻃﺐ ﮐﻪ ﻫﻤﺎن ﺟﻤﻌﯿﺖ ﺟﻮان در ﺳﻨﯿﻦ ﮐﺎر اﺳﺖ ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ ﻣﮕﺮ ﻣﻦ وﻇﯿﻔﻪ ﻣﺪﯾﺮﯾﺖ رﺷﺪ ﺟﻤﻌﯿﺖ ﮐﺸﻮر را ﺑﺮ ﻋﻬﺪه دارم؟ ﺑﻪ ﻣﻦ ﭼﻪ ارﺗﺒﺎﻃﯽ دارد؟ وﻗﺘﯽ از ﻧﻔﻮذ ﻧﯿﺮوﻫﺎی ﺳﻨﺘﯽ ﮐﺎﺳﺘﻪ ﻣﯽﺷﻮد، ﻧﻤﯽﺗﻮان از ﻃﺮﯾﻖ ﻣﻮﻋﻈﻪ و ﻧﺼﯿﺤﺖ ﭼﻨﯿﻦ ﻣﺸﮑﻞ ﭘﯿﭽﯿﺪهای را ﺣﻞ ﮐﺮد. از ﺳﻮی دﯾﮕﺮ «اﻋﺘﻤﺎد ﻧﻬﺎدی» در ﺟﺎﻣﻌۀ ﻣﺎ ﻓﺮورﯾﺨﺘﻪ اﺳﺖ. ﺳﯿﺎﺳﺘﮕﺬاری ﮐﻪ ﻓﺎﻗﺪ اﻋﺘﻤﺎد ﻧﻬﺎدی ﺑﺎﺷﺪ، ﺳﺮﻣﺎﯾﻪ اﺟﺘﻤﺎﻋﯽ ﻧﺪارد.
وﻗﺘﯽ دوﻟﺖ، ﺳﺮﻣﺎﯾﻪ اﺟﺘﻤﺎﻋﯽ ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ، ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺪ ﺳﯿﺎﺳﺖﻫﺎی ﺧﻮد را ﺑﻪ ﺟﻤﻌﯿﺖ دﯾﮑﺘﻪ ﮐﺮده و از آﻧﺎن ﺑﺨﻮاﻫﺪ، ﻣﻄﺎﺑﻖ آن ﭼﻪ ﮐﻪ ﺳﯿﺎﺳﺘﮕﺬار ﻣﯽﺧﻮاﻫﺪ و ﺑﻪ ﻣﺼﻠﺤﺖ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﻣﯽﺑﯿﻨﺪ ﻋﻤﻞ ﮐﻨﻨﺪ.»
وی افزود: «ﯾﮏ اﺗﻔﺎق دﯾﮕﺮ ﮐﻪ ﻣﺎ را از ﮐﺸﻮرﻫﺎی ﺻﻨﻌﺘﯽ ﭘﯿﺸﺮﻓﺘﻪ ﻣﺘﻔﺎوت ﻣﯽﮐﻨﺪ، اﯾﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺮای نخستین بار در ﺗﺎرﯾﺦ ﺗﺤﻮﻻت ﺟﻤﻌﯿﺘﯽ و اﺟﺘﻤﺎﻋﯽ و ﻓﺮﻫﻨﮕﯽ ﺟﺎﻣﻌﻪ اﯾﺮان، ﺷﺎﻫﺪ ﻇﻬﻮر ﯾﮏ ﭘﺪﯾﺪه دﯾﮕﺮ ﺑﻪ ﻧﺎم «اﺛﺮ اﻧﺘﻈﺎر» ﻫﺴﺘﯿﻢ.
ﺗﺎ ﺳﻪ اﻟﯽ ﭼﻬﺎر دﻫﻪ ﭘﯿﺶ، وﻗﺘﯽ ﺟﻮاﻧﯽ در ﺧﺎﻧﻮاد‌های اﯾﺮاﻧﯽ وارد ﺑﺎزار ﮐﺎر ﻣﯽﺷﺪ، ﮐﻢ ﮐﻢ از واﻟﺪﯾﻦ ﺧﻮد ﻣﺴﺘﻘﻞ ﻣﯽﺷﺪ و ﯾﮏ واﺣﺪ ﺧﺎﻧﻮادﮔﯽ ﺟﺪﯾﺪ ﺗﺸﮑﯿﻞ ﻣﯽداد. اﻣﺎ در دﻫﻪﻫﺎی اﺧﯿﺮ، ﻃﻮل دوره اﻧﺘﻈﺎر ﺟﻮانﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺳﻦ ﮐﺎر ﻣﯽرﺳﻨﺪ و اﻧﮕﯿﺰه ﮐﺎر ﻫﻢ دارﻧﺪ وﻟﯽ ﮐﺎر ﭘﯿﺪا ﻧﻤﯽﮐﻨﻨﺪ و ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﻨﺪ از واﻟﺪﯾﻦﺷﺎن ﻣﺴﺘﻘﻞ ﺷﻮﻧﺪ، اﻓﺰاﯾﺶ ﭘﯿﺪا ﮐﺮده اﺳﺖ.
اﯾﻦ ﺷﺮاﯾﻂ را ﻣﯽﺗﻮان ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ در ﻫﻤﻪ ﺧﺎﻧﻮادهﻫﺎی اﯾﺮاﻧﯽ ﻣﺸﺎﻫﺪه ﮐﺮد. در ﭼﻨﯿﻦ ﺷﺮاﯾﻄﯽ، وﻗﺘﯽ دوﻟﺖ ﺑﺴﺘﻪﻫﺎی ﺗﺸﻮﯾﻘﯽ ﻣﺜﻞ ﻫﻤﯿﻦ وام ازدواج اراﺋﻪ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﺗﺎ اﻓﺮاد را ﺑﻪ ازدواج و ﻓﺮزﻧﺪآوری ﺗﺸﻮﯾﻖ ﮐﻨﺪ، ﺟﻤﻌﯿﺖ ﻫﺪف ﺑﺎ ﮐﻨﺎر ﻫﻢ ﮔﺬاﺷﺘﻦ ﺷﻮاﻫﺪ ﻣﻮﺟﻮد، ﺗﻦ ﺑﻪ اﯾﻦ ﺗﻮﺻﯿﻪﻫﺎ ﻧﻤﯽدﻫﺪ. دوﻟﺖﻫﺎ در ﻣﺪﯾﺮﯾﺖ ﺗﺤﻮﻻت ﺟﻤﻌﯿﺖﺷﻨﺎﺧﺘﯽ و اﺟﺘﻤﺎﻋﯽ ـ ﻓﺮﻫﻨﮕﯽ ﮐﺸﻮر ﻧﺎﮐﺎرآﻣﺪ ﻇﺎﻫﺮ ﺷﺪهاﻧﺪ و ﻫﻤﯿﻦ اﻣﺮ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪه ﺗﺎ اﻋﺘﻤﺎد ﻧﻬﺎدی ﮐﺎﻫﺶ ﺑﯿﺎﺑﺪ و در ﻧﺘﯿﺠﻪ ﺳﯿﺎﺳﺖﻫﺎی دوﻟﺖ در ﺣﻮزهﻫﺎی ﺗﺸﮑﯿﻞ ﺧﺎﻧﻮاده و ﻓﺮزﻧﺪآوری، ﻧﺘﯿﺠﻪﺑﺨﺶ ﻧﺒﺎﺷﺪ. ﻧﺎﮐﺎﻣﯽ دوﻟﺖ در ﻣﺪﯾﺮﯾﺖ ﭘﻨﺠﺮه ﺟﻤﻌﯿﺖﺷﻨﺎﺧﺘﯽ ﮐﺸﻮر ﺑﺮ اﯾﻦ ﻓﻀﺎی ﺑﯽاﻋﺘﻤﺎدی ﺳﺎﯾﻪ اﻓﮑﻨﺪه اﺳﺖ.»
حسینی گفت: «ﻣﺪﯾﺮﯾﺖ دوره اﻧﺘﻈﺎر و ﭘﻨﺠﺮه ﺟﻤﻌﯿﺖﺷﻨﺎﺧﺘﯽ ﻣﺘﻮﺟﻪ دوﻟﺖ اﺳﺖ. ﻫﺮﮔﻮﻧﻪ ﻧﺎﮐﺎﻣﯽ در ﻣﺪﯾﺮﯾﺖ اﯾﻦ دو ﭘﺪﯾﺪه، آﺛﺎر و ﭘﯿﺎﻣﺪﻫﺎﯾﯽ دارد ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﻮد دوﻟﺖ ﺑﺎز ﻣﯽﮔﺮدد و در ﺳﻄﻮح ﺧُﺮد و ﮐﻼن دﺳﺘﮕﺎه ﺳﯿﺎﺳﺖﮔﺬاری را ﺑﻪ ﭼﺎﻟﺶ ﻣﯽﮐﺸﺪ.
ﺑﺮای ﻣﺜﺎل، در ﺳﻄﺢ ﮐﻼن، ﻧﺎﻓﺮﻣﺎﻧﯽ ﻣﺪﻧﯽ اﻓﺰاﯾﺶ ﭘﯿﺪا ﻣﯽﮐﻨﺪ. ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ ﺟﻤﻌﯿﺖ، ﺑﺮﻧﺎﻣﻪﻫﺎ و ﺳﯿﺎﺳﺖﻫﺎی دوﻟﺖ را در زﻣﯿﻨﻪﻫﺎی ﻣﺨﺘﻠﻒ ﺑﻪ ﭼﺎﻟﺶ ﻣﯽﮐﺸﺪ. ﻣﺼﺎدﯾﻖ اﯾﻦ ﻣﻮﺿﻮع ﻓﺮاوان اﺳﺖ و در ﺟﺎﻣﻌﻪ ﻣﺎ ﮐﻢ ﻧﯿﺴﺖ. ﭘﯿﺎﻣﺪ دﯾﮕﺮ آن اﯾﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺳﯿﺎﺳﺖﻫﺎی ﺟﻤﻌﯿﺘﯽ دوﻟﺖ ﺑﻪ ﻧﺘﯿﺠﻪ ﻧﺮﺳﺪ. در ﺳﻄﺢ ﮐﻼن ﺗﺪاوم اﯾﻦ وﺿﻌﯿﺖ ﺑﺎﻋﺚ ﻣﯽ ﺷﻮد ﮐﻪ ﺟﻤﻌﯿﺖ اﯾﺮان ﯾﮏ ﮔﺬار ﺑﺴﯿﺎر ﺳﺨﺖ ﺑﻪ دوره ﺳﺎﻟﺨﻮردﮔﯽ ﺟﻤﻌﯿﺖ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ. ﻫﻤﯿﻦ ﺟﻮاﻧﺎن اﻣﺮوز، ﺟﻤﻌﯿﺖ ﺳﺎﻟﺨﻮرده آﯾﻨﺪه را ﺗﺸﮑﯿﻞ ﻣﯽدﻫﻨﺪ.
وﻗﺘﯽ اﯾﻦ ﺟﻮاﻧﺎن ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ازدواج ﻧﮑﺮده ﺑﺎﺷﻨﺪ، ﺑﻠﮑﻪ ﮐﺎر و درآﻣﺪ ﻣﻨﺎﺳﺐ ﻧﯿﺰ ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ، در ﺳﻨﯿﻦ ﺑﺎﻻ ﺑﺎ اﻧﻮاع و اﻗﺴﺎم ﻣﺸﮑﻼت و ﺑﯿﻤﺎریﻫﺎی ﻣﺮﺗﺒﻂ ﺑﺎ دوران ﺳﺎﻟﺨﻮردﮔﯽ و ﺳﺎﻟﻤﻨﺪی ﻣﻮاﺟﻪ ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﺷﺪ ﮐﻪ ﺑﺎر ﻣﺎﻟﯽ ﻫﻤﻪ اﯾﻦﻫﺎ ﺑﺮ دوش دوﻟﺖ ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد.»
وی گفت: «ﺑﻪ ﺑﺎور ﻣﻦ، دوﻟﺖ در ﮐﺎﻧﻮن ﻫﻤﻪ اﯾﻦ ﺗﺤﻮﻻت اﺳﺖ. دوﻟﺖ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮﮔﺮدد و ﺧﻮد را آﺳﯿﺐﺷﻨﺎﺳﯽ ﮐﻨﺪ. ﺑﻪﺟﺎی اﯾﻦ ﮐﻪ ﻣﺪام ﺟﻤﻌﯿﺖ ﺟﻮان را ﻣﺨﺎﻃﺐ ﻗﺮار دﻫﯿﻢ و اﯾﻦ ﭘﺮﺳﺶﻫﺎی ﺑﺪﯾﻬﯽ را ﮐﻪ ﭼﺮا ازدواج ﻧﻤﯽﮐﻨﯿﺪ، ﺑﭽﻪدار ﻧﻤﯽﺷﻮﯾﺪ ﯾﺎ ﻓﺮزﻧﺪان ﮐﻤﺘﺮی ﻣﯽﺧﻮاﻫﯿﺪ از آنﻫﺎ ﺑﭙﺮﺳﯿﻢ، ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ ﻋﻤﻠﮑﺮد دوﻟﺖﻫﺎی ﻣﺨﺘﻠﻒ آﺳﯿﺐﺷﻨﺎﺳﯽ ﺷﻮد و ﺑﺒﯿﻨﯿﻢ دوﻟﺖﻫﺎ ﭼﮑﺎر ﺑﺎﯾﺪ ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ ﮐﻪ ﻧﮑﺮدﻧﺪ. اﮔﺮ اﯾﻦ ﻣﺸﮑﻼت ﺣﻞ ﻧﺸﻮﻧﺪ، ﻣﺎ در آﯾﻨﺪه، ﻗﻄﻌﺎ ﺑﺎ ﺑﺤﺮانﻫﺎی ﺟﻤﻌﯿﺖﺷﻨﺎﺧﺘﯽ دﯾﮕﺮی ﻣﻮاﺟﻪ ﺧﻮاﻫﯿﻢ ﺷﺪ.»
