آزادراه همدان - ساوه از طرح‌هاي بسيار ارزشمند عمراني در استان همدان است. با اجراي يكي از مراحل اين طرح، عبور از شهرستان فامنين از مسير حركت خودروها حذف شد. با اين حال بسياري از خودروها و از جمله اتوبوس‌هاي مسافربري چه در مسير رفت و چه برگشت مسير عبوري از اين شهرستان را انتخاب مي‌كنند.
اين تصميم رانندگان لااقل چهار آسيب مهم اجتماعي و اقتصادي را به جامعه تحميل مي‌كند. نخستين آسيب اين است كه رانندگان به جاي استفاده از مسير امن آزادراه، مسير ناامن دو طرفه‌اي را براي لاقل 40 كيلومتر بپيمايند. خوشبختانه تا به حال در اثر اين تصميم اشتباه اتفاق هولناكي براي مسافران نيفتاده است.
اما هيچ عقل ناقصي هم نمي‌پذيرد كه چون تا به حال اتفاق ناگواري روي نداده پس اين تغيير بي‌اشكال بوده است. آسيب دوم وقت مسافران است كه در اثر اين كار تلف مي‌شود.
در اثر انتخاب اين مسير حدود 15 دقيقه به مدت سفر افزوده مي‌شود كه دليلي ندارد مسافر اين وقت اضافي را تحمل كند. بخصوص آنكه زمان خريد بليت يك قرار مكتوب ميان شركت مسافربري و مسافر منعقد شده و برابر مندرجات بليت تهران به همدان مسير حركت، آزادراه ساوه اعلام مي‌شود.
آسيب سوم؛ افزايش مصرف انرژي در اثر انتخاب مسير طولاني‌تر است.
در حال حاضر قيمت پايين سوخت موجب شده كه رانندگان، افزايش مصرف سوخت را در اين مسير جدي نگيرند و راحت و بي‌خيال از خير اضافه مصرف سوخت بگذرند.
اما آسيب آخر، آسيبي است كه به روند سرمايه‌گذاري وارد مي‌شود. آزادراه همدان- ساوه از جمله طرح‌هاي انتفاعي دولت است كه يك‌سوم سرمايه‌گذاري آن را بخش خصوصي پذيرفته است و در برابر آن انتظار دارد استفاده كنندگان از آزادراه با پرداخت عوارض، هزينه بسيار سنگين اين سرمايه‌گذاري را جبران كنند. رانندگاني كه درست در نزديكي ايستگاه عوارض از آزادراه خارج شده و به سمت فامنين حركت مي‌كنند عوارض اين بخش از آزادراه را پرداخت نمي‌كنند.
در واقع تصميم آنها در كنار آسيب‌هايي كه به مسافران، اقتصاد كشور و محيط زيست وارد مي‌كند يك آسيب مهم نيز براي ترويج سرمايه‌گذاري در طرح‌هاي عمراني است.
ساخت آزادراه همدان - ساوه از جمله طرح‌هاي بزرگي است كه سرمايه‌گذاري بسيار زيادي را به دولت و سرمايه‌گذار بخش خصوصي تحميل كرده است. تداوم چنين طرح‌هايي و سرعت گرفتن آنها نيازمند بازدهي مناسبي است كه سرمايه‌گذار پس از چند سال از ساخت طرح عايدش مي‌شود و اين لايي كشيدن‌ها و شانه خالي كردن‌ها از آن كارهايي است كه خواسته يا ناخواسته به چنين سرمايه‌گذاري‌هايي آسيب وارد مي‌كند.
البته دولت به دنبال كسب سود نيست و طبيعي است چنين اقدام‌هايي دولت را از ادامه كار پشيمان نمي‌كند. اما اين جا خالي دادن‌ها از جمله عوامل افزايش ريسك سرمايه‌گذاري توسط بخش خصوصي است و جمع شدن چنين دلايلي در كنار هم در مجموع چنان ريسكي را به سرمايه‌گذار تحميل مي‌كند كه او را و ساير سرمايه‌گذاران بالقوه را از انجام و ادامه چنين كارهايي پشيمان مي‌كند. نتيجه اين پشيماني هم به چشم همه مي‌رود و به جاي استفاده از راه‌هاي امن، همچنان مجبور مي‌شويم در مسيرهاي ناامن حركت كنيم.
به نظر مي‌رسد لازم باشد دستگاه‌هاي ناظر بر راه چون سازمان پايانه‌ها و پليس‌راه در اين مورد ابزارهاي كنترلي خود را تقويت كنند تا هزينه جرزني در استفاده از آزاد راه آنچنان افزايش يابد كه كسي به خودش حق اين كار را ندهد.
در غير اين صورت به نظر مي‌رسد سازندگان آزادراه به جاي سه مرحله دريافت عوارض بايد كم‌كم به دريافت دو مرحله قناعت كنند و عبور بخشي از مسير را مجاني حساب كنند.
