کشتی استان همدان در مسابقات اخیر قهرمانی کشور نتایج خوبی کسب نکرد و بار دیگر زنگ خطر جدی برای نابودی ورزش اول استان به صدا درآمد.
ویترین افتخارات کشتی همدان به قدری پُر و پیمان است که باید به آن بالید، اما سال‌هاست این ویترین مدال یا کاپی به خود ندیده و همین دلمان را میسوزاند که چه بر سر کشتی همدان آمده‌است.
زمانی که از 7 وزن تیم ملی کشتی، 4 دوبنده آن متعلق به ما بود، فکرش را هم نمیکردیم بعد از گذشت یک دهه و اندی سال حسرت دعوت به اردو هم برای ما باقی بماند.
سال‌هاست که برای مردم استان همدان، اشک و لبخندهای کشتی همراه با حسرت شده است، حسرتی چندین ساله که اگر همچنان شاهد تداوم بیمهریها به آن باشیم شاید ادامه‌دار باشد.
روزگاری دغدغه همدانیها در کشتی کشور این بود که چند دوبنده‌پوش همدانی لباس تیم ملی را میپوشند و راهی مسابقات مختلف از جمله آسیایی، جهانی و حتی المپیک میشوند.دورانی افتخار می‌کردیم که امثال برادران جوکار، گودرزی، میرزایی، سیفی، ابراهیمی، یونسینیا، درویشی و... را داریم که نام پرآوازه همدان را در بلندترین قله‌های کشتی طنین انداز کنند، اما سال‌هاست که تنها با خاطرات آن دلخوش‌هستیم.
مدال گرفتن امثال یزدانی، نخودی، عموزاد، قاسمپور و... واقعاً برای هر ایرانی باعث افتخار است، اما برای ما همدانیها همراه بغضی است که گلوگیر میشود، زیرا رنگ و مزه نقره المپیک مصطفیجوکار و گودرزی با هیچ مدال دیگری برای ما قابل قیاس نیست.
زمانی که از 7وزن تیم ملی کشتی، 4 دوبنده آن متعلق به دلاورمردان همدانی بود، فکرش را هم نمیکردیم که پس از گذشت یک دهه و اندی سال حسرت دعوت به اردو هم برای ما باقی بماند.
خوش‌بینانه‌ترین کشتی‌دوست نیز فکرش را نمیکرد که این‌گونه کشتی همدان در وسط تشک ضربه فنی شود و حتی نای بلند شدن هم نداشته باشد چه برسد به کسب دوبنده تیم ملی و مدال‌آوری آن در یک آوردگاه بینالمللی.
