همدانپيام: موضوع كمبود آب كشاورزي و شرب در استان همدان كه چند سالي هست بر سر زبانهاست كمكم دارد به جاهاي باريك و بلكه به فاجعه نزديك ميشود. جاهاي باريك از اين نظر كه مسئولان سازمانهاي آبوفاضلاب شهري و روستايي تأكيد دارند چنانچه مصرف آب شرب شهري و روستايي و هم آب كشاورزي كه 95 درصد ذخایر سطحي و زيرزميني آب استان را مصرف ميكند، مديريت نشده و قيمت تمام شده آب تصفيه شده و قابل شرب براي مشتركان خانگي، اداري و صنعتي ساماندهي نشود، آب را از دست خواهيم داد.
نقطه فاجعهخيز كمبود آب در استان نيز در جايي است كه شواهد و مستندات محكم و متعدد نشان ميدهد سطح وسيعي از مزارع صيفيجات در دشتها و زمينهاي شمالي و زيردست شهر همدان با فاضلاب آبياري ميشود و مردم بيخبر از همه جاي همدان كيلو، كيلو و زنبيل، زنبيل سبزيجات خوراكي، خورشتي و آشي را كه حاصل مزارع سبزي است، به خانههاي خود ميبرند و ايام تابستان و فصلهاي ذخيره پاييز و زمستان را براي شيوع انواع بيماريهاي ميكروبي و خطرناك در جمع خانواده خود و شهروندان آماده ميسازند.
در واقع كمبود و محدوديت آب براي مصارف كشاورزي و از سويي سود سرشار از كشت و فروش سبزيجات موجب ميشود شماري از توليدكنندگان كه اغلب آنان صاحب اصلي زمين هم نيستند و به صورت اجارهاي اقدام به كشت صيفيجات ميكنند، منابع سرشار فاضلاب شهري را به صورت آشكار و پنهان در اختيار خود بگيرند و به سطح تشنه و پرخوراك كرتهاي بزرگ سبزي ببندند تا چينهاي سبز و پرمحصول تره، ريحان، شويد، پيازچه، تربچه، مرزه، ترخون و جعفري و گشنيز، گوجهفرنگي، فلفل معروف همدان و انواع ديگر ميوه جاليزي براي تبديل شدن به درآمد، حاضر شود.
زمين كه گناهي ندارد گسترههاي خدادادي زمينهاي كشاورزي براي كشتوكار است، اما انسانهاي آگاه و ناآگاه چرا بايد براي تأمين خود، سلامتي جامعهاي را به خطر بيندازند. بنا بر اعلام مسئولان سازمان آبوفاضلاب شهري، بخش عمدهاي از آب شرب كه با هزينههاي بسيار سنگين و تجهيزات سرمايههاي گرانقيمت، وارد شبكه آبرساني ميشود، تبديل به فاضلاب شده و خروجي بيمارستانها و اغلب صنايع آلودهكننده را هم دربر ميگيرد تا وارد شبكه دفع فاضلاب شهري شود؛ اما سودجويان سبزيكار و جاليزدار در نقاط مناسب و مسلط به مزارع، شبكههاي فاضلاب را تخريب ميكنند تا سياهآبههاي جاري در آن را براي كشتزارهاي خود سرقت كنند. تا اينجاي كار اين ما هستيم كه مقصريم يعني مني كه به هر وسيله و مستمسكي فاضلاب آلوده و بيماريزا را قطرههاي حيات براي توليد محصول پردرآمد ميبينم. اما وظيفه مسئولان چيست؟!
اينان تا كجاي كار مقصر و گناهكارند؟ آيا بايد نشست و منتظر ماند تا خداي ناكرده بيماريهاي مهلك كه حتي آوردن اسم انواع آن انسان را به چندش واميدارد، شهر را به بحران بكشد؟ ناظران بهداشتي و مسئولان دستاندركار آب، كشاورزي و مراجع قانوني منتظر چه هستند!؟ مگر سطح كل مزارع سبزي و صيفيجات در همدان با گوشهاي از اسدآباد چند هكتار است كه كنترل و امحاي آن دشوار باشد!؟ آيا زيان حاصل از زراعت غيرقانوني و غيرانساني صيفيجات براي كشتكنندگان آن بيشتر از سيل و طوفانهاي بنيانكني است كه در گاه و بيگاه زمستان، بهار و پاييز تمام مزارع و كشتزارهاي يك استان را نابود ميكند!؟ اگر خداي ناكرده فقط حال يك نفر در شهر ما به دليل مصرف سبزي آلوده دگرگون شود، پاسخ مسئولان چه خواهد بود؟
