چقّاندن سوزن در جای حساس بدن

 ۱-تا همین پنجاه، شصت سال قبل در همدان خودمان، اگر کسی خانه داشت، جایی مشغول به کار بود و همسر و فرزندی هم داشت، خوشبخت قلمداد می شد. آن زمان، خوشبختی چیز در دسترس‌تری بود. خیلی ها سالی یکبار پلو می‌خوردند، اکثر مردم اتومبیل شخصی نداشتند، مریضی‌های جورواجور خیلی راحت بچه‌ها را می کشت، سرمای همدان هم استخوان می سوزاند! ولی ملت، حداقل احساس بدبختی نمی کردند. همین حالا اما، خیلی هایمان بیشتر از این حرف ها امکانات و رفاه داریم، سطح بهداشت بسیار بالاست و مثل سال چهل و دو، برف هم تا پشت بام خانه‌ها نمی بارد، ولی حالمان خوب نیست.

این اتفاق که کیفیت زندگی بسیار بالارفته ولی احساس خوشبختی نمی کنیم، البته که اپیدمی شده و زن و مرد و بچه و پیر و جوان هم نمی شناسد. چرایی‌اش هم به قول بزرگان، در این مقال نمی‌گنجد و از یکسر به فرهنگ می‌رسد و از سر دیگر به اقتصاد و چیزهای دیگر! ولی یک موضوع، انگار روی این زخم تلخ زندگی مان، نمک می‌پاشد و آن، اینستاگرام است.

۲- حتما شما هم رشد عجیب بلاگرهای همدانی در اینستاگرام را متوجه شده اید. خیلی ها غذا و رستوران و خوردن را تبلیغ می کنند، خیلی مغازه‌ها و کسب و کار خود را و بعضی‌ها هم برای خودشان کلیپ‌های بامزه می سازند به این امید که فالوورشان بالا برود و با گرفتن تبلیغ به نان و نوایی برسند. تا اینجا ایرادی هم ندارد و خیلی هم عالی! اما اصل قصه نه در نیت و رفتار بلاگرها که در زمین بازی آن‌ها یعنی محیط اینستا است. اینستاگرام شبکه ای به شدت هوشمند و دقیق است و خیلی علنی، بر پایه دو ایده رفتار می‌کند: اول اینکه، در این شبکه، دنیا قشنگ‌تر از آن چیزی که نشان داده می‌شود که حقیقتا وجود دارد. امتحانش ضرری ندارد! چند روز به غذاخوری هایی که بلاگرهای عزیزمان تبلیغ می‌کنند سر بزنید و غذا نوش جان کنید، یا پدیکور و فیشیال‌تان را به تبلیغات بسپارید یا حتی از مغازه‌هایی خرید کنید که دم به دقیقه، تبلیغ می کنند. آن وقت خیلی راحت متوجه می شوید که واقعیت چیز دیگری از فضای اینستا است.

ویژگی دوم اینستا، رفتار تایید‌آمیز آن است. شما اگر طرفدار تیم استقلال باشید و چند پیج آبی را فالو و یا حتی، فقط لایک کنید، آن وقت اکسپلورتان پر می شود از صفحات استقلالی. اگر دنبال خرید لباس باشید و دو سه بار لباس سرچ کنید، با انبوه پیشنهادات لباس مواجه می شوید. از این ها جالب تر: اگر حالتان بد باشد و غم و غصه داشته باشید و توی سرچ دنبال آهنگ سوزناک بگردید، اینستاگرام دیگر ول کن‌تان نیست.آنقدر آهنگ غمگین می‌آورد توی صفحه تان که خسته شوید! این یعنی، اینستاگرام هیچ ربطی به حقیقت ندارد و فقط آینه‌ای برای تایید شماست!

۳-من علاقه خیلی زیادی به ساعت مچی دارم. ده، دوازده تایی هم دارم، ولی باز هم عطش خریدنش ولم نمی کند. توی اینستاگرام، انواع ساعت و فروشگاه‌هایش را سرچ کردم و حالا چند ماه است که غمگینِ عالمم! در حقیقت، اینستا به من دنیایی را نشان داده از تنوع و رنگ و قیمت، که در دسترس من نیست و فقط باید غصه اش را بخورم. از طرفی، این ماجرا متوقف هم نمی شود. یعنی این موج پیشنهاد انواع ساعت مچی به من، به قول شاملو، سرِ باز ایستادن ندارد. بنابراین من مثل معتادی هستم که بیشتر می‌بینم و بیشتر برای نداشتن‌هایم ناراحت می‌شوم و باز، بیشتر و بیشتر می بینم! مانند آن قصه معروف ملانصرالدین که سوزنی در دست داشت و به جای حساسی از بدنش فرو می کرد و همزمان فغان می کرد که خدایا! این چه دردی است که به من دادی! و باز سوزن را، به قول خودمان، می چقاند توی بدنش! اینستاگرام به زبان ساده یعنی همین قصه.

۴- چه خوشمان بیاید و چه نیاید، زندگی به قشنگی آنچه اینستاگرام نشانمان می‌دهد نیست. زندگی بسیار کوتاه، و پر از رنج، سختی، اندوه و اضطراب مداوم و مستمر است. ارزشش هم احتمالا به همین کوتاهی و تلخی‌اش است. پس لطفا از هیچ رنجی تعجب نکنید، گول اینستا را هم نخورید. با جملات انگیزشی صدمن یک غاز کلاهبردارانِ انرژی مثبت هم حقیقت عوض نمی شود. حقیقت، اساسا جایی بیرون از مجاز است.