آغاز جام ملتهای اروپا فرصت دوبارهای بود تا دنیای فوتبال ستارههایش را به رخ بکشد و لذت ببرد از هنرنمایی و درخشش کریس رونالدو، پل پوگبا، وین رونی، لواندوفسکی، آردا توران و ... اما انگار در یورو ۲۰۱۶ خیلی هم جایی برای ستارهها نیست.
فرانسه میزبان در نبود ستارههای همیشگی خود چون ریبری، بنزما و ... چشم امیدش را به ساق پای پل پوگبای جوان بسته بود تا با تکنیک فوقالعادهاش در کشور خودشان بار دیگر قهرمانی را برای آنها به ارمغان آورد اما این نه پوگبا بلکه دیمیتری پایت و ژیرو هستند که تا به اینجای کار تیم دیدیه دشامپ را پیروز از میدان خارج کردهاند.
در اردوی ژرمنها نیز خبری از درخشش مولر یا ماریو گوتزه نیست این شکودران مصطفی است که با گلزنی راه پیروزی را برای قهرمان جهان هموار میکند.
رابرت لواندوفسکی همبازی مولر و گوتزه هم هنوز پایش به گلزنی باز نشده است و حضور بلاژیکوفسکی، میلیک و .... در بازی بیشتر به چشم میخورد تا لواندوفسکی همیشه گلزن....
زلاتان ابراهیموویچ هم دیگر ستاره ای است که هنوز راه دروازه حریفان را پیدا نکرده است و اگر در برابر بلژیک هم موفق به گلزنی نشود ناکام بزرگ جام خواهد بود.
برای اسپانیاییها نیز در غیاب ستارههایی چون کاستا و تورس این آلوارو موراتاست که با گلزنی صعود ماتادورها را قطعی کرد. موراتایی که پرز او را مناسب کهکشانیهایش ندانست و نمیداند.
ایتالیا هم که با کم ستارهترین تیم تاریخ خود به یورو آمده است. شاید ستاره این روزهای آنها بونوچی، کیلینی و بارزاگلی باشند که در خط دفاع آتزوری عملکرد بسیار خوبی داشتهاند. در خط حملهای هم که روزی جایگاه بزرگانی چون باجو، دل پیرو و ویری بوده است امروز آنتونیو کونته امیدش به حرکات فردی و خلاقیت جاکرینی، ادر، پله، ایموبیله و ... است. و البته کریس رونالدویی که نه تنها با گل نزدن در دو بازی نگران سقوط تیمش است بلکه شاید در حسرت پنالتی که از دست داد هم باشد. رونالدویی که نمیخواهد از یورو هم به راحتی جام جهانی خداحافظی کند.
اما شاید پرستاره و در عین حال کم ستارهترین تیم جام انگلستان باشد تیمی جوان که تازه دارند در دنیای فوتبال جایی برای خود پیدا میکنند. استرلینگ، استوریج، واکر، لالانا، دایر و ... شاید به بزرگی نامهایی چون جرارد، لمپارد، تری، بکهام و اوون نباشند اما آنها محصول لیگ جذاب جزیرهاند و با وجودشان آینده خوبی در انتظار فوتبال انگلستان است.
