تا همین اوایل امسال بود که سریال ناکامی یا بدبیاریهای میثم مصطفیجوکار، هواداران و علاقهمندان به او را کلافه کرده بود. یکبار بیمار میشد و به رقابتهای مهم نمیرسید، یکبار با بیمهری مواجه میشد و چمدان به دست در کشور باقی میماند و یک بار هم که فرصت درخشش داشت با نهایت بدشانسی کشتیها را واگذار میکرد.
اوایل امسال بود که قهرمان ارزنده تیم ملی در وزن 86 کیلوگرم به تمام ناکامیهای خود در یک یا 2 سال اخیر پشت پا زد و با همتی مثالزدنی طلای مسابقات قهرمانی آسیا در کشور قزاقستان را تصاحب کرد.
وی در آن بازیها حتی به دارنده مدال برنز بازیهای جهانی هم رحم نکرد و نشان داد که حق او در کشتی بیش از اینهاست.
اگرچه برای کشتیگیری که در المپیک شرکت کرده بود، در رقابتهایی چون جام تختی 2 بار قهرمان شده بود و عناوینی چون فنیترین کشتیگیر لیگ را هم به دست آورده بود، کسب مدال طلای قهرمانی آسیا خیلی راضی کننده نبود، اما همین عنوان در اوایل امسال سرآغاز فصلی نو در زندگی ورزشی جوکار لقب گرفت.
جنس آن قهرمانی خیلی فرق میکرد. مصطفیجوکار 2، 3 سالی بود که برای رسیدن به دوبنده تیم ملی تلاش مضاعفی داشت، اما رقیب سرسختی به نام “احسان لشگری” تمام رشتههای او را پنبه کرده بود.
آن مدال بازگشتی به روزهای اوج در تیم ملی بود. آن مدال اعضای کادر فنی تیم ملی را مجاب کرد تا در آوردگاههای مهمتری چون اینچئون کرهجنوبی روی میثم جوکار حساب ویژه باز کنند. یادمان میآید پس از قهرمانی جوکار در رقابتهای سال گذشته جام تختی او گفته بود: موتورم دیزلی است و دیر روشن میشود! آری، موتور او از ابتدای امسال روشن شده و با بیرحمی همه را زیر گرفته است!
یکی از ویژگیهای بارز جوکار، ثبات آمادگی اوست. قهرمان جام تختی سالها آن چنان که باید و شاید در تیم ملی ندرخشید، اما یکبار هم ناامید نشد و امسال مزد تمامی زحماتش را گرفت.
او روز جمعه سومین طلای خود در رقابتهای بینالمللی جام تختی را هم کسب کرد تا ویترین افتخاراتش در سال 93 حالا فقط یک مدال کم داشته باشد. مدالی که اگر کادر فنی تیم ملی در جام جهانی آمریکا به او فرصت حضور بدهد به طور قطع دور از دسترس نخواهد بود.
مصطفیجوکار سومین طلای خود در جام تختی را هم دشت کرد تا در سال 93 و پس از کسب 2 مدال طلای قهرمانی آسیا در قزاقستان و مدال باارزش طلا در بازیهای آسیایی اینچئون کرهجنوبی بار دیگر افتخارآفرینی کند.
