ابهام در معرفی مربی تیم ملی فوتبال

 با توجه به موضع‌گیری‌های اخیر مسئولان فدراسیون فوتبال پیرامون انتخاب سرمربی تیم ملی، به نظر نمی‌رسد آینده روشنی در انتظار این تیم باشد.

در حالی که کارلوس کی‌روش با وجود شایعه عجیب حضورش در تیم ملی قطر همچنان از بخت‌های هدایت تیم ملی فوتبال ایران به شمار می‌آید، انتخاب سرمربی تیم ملی با گزینه‌های داخلی بیش از هر زمان دیگری مدنظر قرارگرفته و با توجه به شرایط و اوضاع اقتصادی این موضوع بخشی از تئوری جدید بعضی از مدیران فدراسیون فوتبال ایران است.

با وجود اینکه تصور می‌شد در جلسه هفته گذشته هیأت رئیسه فدراسیون فوتبال در خصوص کارلوس کی‌روش تصمیم‌گیری شود، اما هیچ خبری در این خصوص به بیرون درز پیدا نکرد و سخنگوی فدراسیون فوتبال هم پس از این جلسه عنوان کرد که مذاکره با گزینه‌های سرمربیگری تیم ملی ادامه دارد.

پیش از این مهدی تاج در گفت‌وگویی تلویزیونی عنوان کرده بود: کارلوس کی‌روش، برانکو ایوانکوویچ، علی دایی، امیر قلعه‌نویی و فرهاد مجیدی گزینه‌های سرمربیگری تیم ملی هستند. در چند روز گذشته هم رسانه‌های اماراتی اعلام کرده‌اند که فدراسیون فوتبال با فرهاد مجیدی مذاکراتی داشته است.

این رویه انتخاب سرمربی تیم ملی فوتبال ایران و کلی‌گویی مسئولان فدراسیون فوتبال می‌تواند باعث تکرار ماجرای ویلموتس شود و فوتبال ایران را یکبار دیگر دچار چالش کند. حتی مشخص نیست که قرار است سرمربی آینده تیم ملی، ایرانی باشد یا خارجی. اگر گزینه‌هایی که رئیس فدراسیون فوتبال برای سرمربیگری تیم ملی اعلام کرد درست باشند باز هم نمی‌توان چشم‌انداز روشنی برای تیم ملی در نظرگرفت.

تعجب‌آورترین قسمت ماجرا، حضور فرهاد مجیدی در بین گزینه‌هاست. مجیدی که در حال حاضر سرمربی تیم الاتحاد کلبا است به جز قهرمانی با استقلال در فصل گذشته لیگ برتر فوتبال ایران هیچ رزومه قابل دفاعی در مربیگری ندارد.

این احتمال هم وجود دارد که مذاکره با مجیدی حربه‌ای باشد تا فدراسیون فوتبال افکار عمومی را باری دیگر سمت کارلوس کی‌روش سوق دهد. اینکه باید تا چه زمانی منتظر بود تا فدراسیون فوتبال از کارلوس کی‌روش عبور کند مشخص نیست؛ مربی که دیگر آورده‌ای برای فوتبال ایران ندارد و ادامه حضور او در تیم ملی یک پسرفت محسوب می‌شود.

حتی مربیانی همچون مورایس و ساپینتو که در فوتبال باشگاهی ایران فعالیت می‌کنند شایسته‌تر از کی‌روش و مجیدی و سایر گزینه‌های فدراسیون فوتبال برای سرمربیگری تیم ملی هستند؛ مربیانی که هم با علم روز فوتبال آشنا هستند و هم اینکه تجربیات زیادی در عرصه مربیگری دارند؛ هر چند آنها هم گزینه‌های ایده‌آلی محسوب نمی‌شوند.

برخی اعتقاد دارند چون در والیبال از مربیان داخلی استفاده شد در فوتبال هم می‌توان این سیاست را در پیش گرفت؛ اما یک تفاوت بزرگ بین فوتبال و والیبال ایران وجود دارد. والییال ایران سابقه قهرمانی در رده‌های سنی جهان را دارد و این قهرمانی‌ها با مربیان ایرانی کسب شده‌است؛ اما در فوتبال ایران وضعیت به گونه‌ای دیگر است و هیچ خبری از موفقیت در رده‌های پایه نیست.

ضمن اینکه مربیان فوتبال ایران جایگاهی در فوتبال جهان ندارند؛ پس چگونه می‌توان انتظار داشت آنها بتوانند موفقیت تیم ملی را در میادینی همچون جام ملت‌های آسیا و جام‌جهانی رقم بزنند.

اگر آرژانتین با مربی داخلی به قهرمانی در جام‌جهانی رسید نباید این تنها تفکری باشد که در هر شرایطی باید از مربیان داخلی برای هدایت تیم ملی استفاده‌کرد؛ چرا که مربیان آرژانتینی جزو مربیان دارای مکتب در دنیا هستند. مربیانی همچون مارچلو بیلسا، خورخه سمپائولی،دانیل پاسارلا، خوزه پکرمن، کارلوس بیلاردو و ... چهره‌های بسیار شناخته‌شده‌ای در فوتبال دنیا هستند و مشخص است که فوتبال آرژانتین بی‌نیاز از مربیان غیرآرژانتینی باشد.

فدراسیون فوتبال در وهله نخست باید به این باور برسد که تیم ملی باید به مربی‌ای سپرده شود که کارنامه درخشانی در فوتبال جهان داشته‌باشد.

مربیان بزرگی هستند که می‌توان پای مذاکره با آنها نشست. اینکه مدام اسامی مربیانی عنوان شود که یا عملکرد ناموفقی در فوتبال ایران داشته‌اند یا اینکه  رزومه درخشانی در دوران کاری خود ندارند این موضوع را اثبـــات می‌کند که قد تیم ملی فوتبال را کوتاه تصورکرده‌اند.