این تیم چگونه می‌تواند صعود کند؟

از عملکرد هیأت فوتبال تا حمایت‌های زبانی مسئولان

سقوط پاس به لیگ دسته اول، بي‌ترديد يكي از تلخ‌ترين اتفاقاتي بود که در دوران شکل‌گیری این تیم با هویت پاس همدان رقم خورد.
اما همین تیم سقوط کرده در 3 سال قبل هم عادت به ماندن در لیگ یک پیدا کرد. در این سال‌ها، هر كسي كه به نوعي با پاس سقوط كرده در ارتباط بوده به شدت در پي تطهير خود بود و انگشت اشاره‌اش را به سوي ديگران گرفت. غافل از آنكه هر كسي كه انگشت اتهامش را به سوي كسي مي‌گيرد، در واقع با 3 انگشت ديگر به سوي خودش اشاره مي‌كند! و در واقع چه سودي از اين اتهام زدن‌ها؟
اما آيا همدانی‌ها عبرتي كه بايد از اين سقوط بگيرند را، گرفتند؟!
3 سال گذشت و آنچه که دیده شد شعارهای رنگارنگ با ادعای مدعی بودن پاس برای صعود به لیگ برتر بود و حیف شدن میلیاردها تومان و انباشته شدن بدهی‌های کلان!
تیمی که هوادارانش به کمتر از نصف تقلیل یافت و بدگمانی‌ها نسبت به ساکنانش! 2 برابر شد.
هر سال دم از صرفه‌جویی در بودجه و ادعا برای صعود به لیگ برتر شد و آخر هر فصل موجی از بدهی‌ها و ناکامی‌ها شکل گرفت و پرداختی‌های میلیونی و بی‌حساب پول‌های میلیاردی باشگاه را به تاراج برد.
حالا پس از 3 سال در جا زدن در لیگ یک، شروع امیدوارکننده‌ای برای بازگشت پاس به لیگ برتر کلید خورد.
اما نیاز این صعود آیا صرفاً همان قدم اول استاندار به عنوان رئیس هیأت مدیره بود؟ در ماراتن سنگین رقابت‌های لیگ یک که تیم‌هایی نظیر مس رفسنجان سوگلی هستند و با ارتزاق از سرمایه‌های دولتی، بدون دغدغه خرج می‌کنند، آیا جایی برای نفس کشیدن پاس هست؟
بودجه آنها کجا و بودجه پاس کجا؟ امسال دوستداران پاس امیدوارانه به مجتمع فولاد ویان به عنوان حامی مالی تیم توجه داشتند اما چه سود که پول‌های داده شده توسط این اسپانسر هم خرج تسویه‌حساب میلیاردی مطالبات بازیکنان خارجی و گذشته تیم شد. بازیکنانی که کسر امتیاز از سوی فیفا را همچون چاقویی برنده برپیکره زخم خورده پاس کشیدند و چاره‌ای جز سرخم کردن به حکم‌های صادره آنها نبود!
بنابراین بودجه کلان به جیب بیگانگان رفت و اندک بودجه‌ای هم که به تیم شهرمان تعلق می‌گیرد در میان بدهی‌های باشگاه آنقدر ناچیز و غیر قابل رسانه‌ای شدن است که همچون گوشت قربانی تقسیم می‌شود!
اما‌ای کاش تمام مسأله‌ها در مباحث مالی خلاصه می‌شد. پایه‌های مدیریت فوتبال شهرمان هم متزلزل است. هیأت فوتبال هیچ گانه خانه امید پاسی‌ها نبوده، همانطور که خیلی از باشگاه‌های فوتبال استان این ادعا را تأیید می‌کنند.
متأسفانه هیأت فوتبال استان با گردهم آمدن مدعیان کسوت، تجربه و تدبیر، هیچ جایگاهی در سطح کشور ندارد. میزبانی فوتبال زیر 14 ساله‌های آسیا را بررسی کنید. چه عوایدی برای فوتبال استان داشت به غیر از بدهی‌های کلان. بدهی‌های غیرقابل تصوری که برجای مانده از این میزبانی است. بهتر است سری به هتل‌های شهر بزنید و میزبان طلبشان از این مسابقات را جویا شوید! حالا هتل‌ها حاضر نیستند به مسوولان کبدی قسطی خدمات بدهند! کبدی که می‌خواهد بهمن‌ماه میزبان جوانان آسیا باشد!
هیأت فوتبال با این همه ادعاهای رنگارنگ چه تعداد سهمیه تیم ملی را تصاحب کرده است؟ چه تعداد کرسی فدراسیون را تحت اختیار دارد؟ فایده‌اش برای پاس چه بوده است؟ آیا میزان رضایت از سوی باشگاه‌های استان و حتی داوران از این تیم معقولانه است!؟
با این شرایط چطور می‌توان انتظار داشت مدیریت فعلی مسیر صعود را خیلی راحت نشانه بگیرد. تیمی که از بدهی هایش می‌نالد و هیچکس حاضر نیست به معنای واقعی عضو هیأت مدیره اش شود چون می‌ترسد که بدهی‌ها دامنش را بگیرد و حداقل ضرر به او هم ممنوعیت برای خروج از کشور است!
از سوی دیگر پولی هم در بساط نیست اگر هم هست آنقدر بدهی‌ها در صف نشسته که قابل برنامه‌ریزی با هدف ایجاد زمینه‌های صعود نیست. پول که می‌گویند حلال مشکلات است هنوز در پاس علاج زخم‌های مالی نشده است.
در پاس همین 25 بازیکن، مربی و مدیر تیم هر روز مسافتی را برای تمرین می‌روند و باز می‌گردند. نشانی از سرکشی مدیران نیست. آیا کسی سراغ سرمربی این تیم را می‌گیرد و اینکه حال و هوای تیمش را جویا شود. حتی خبری از هواداران برای تماشای تمرینات نیست و آنهایی که دور نشسته‌اند هم بردهای پاس را وارونه می‌بینند.
پس اهالي جامعه فوتبال همدان و مسوولان استان چگونه توقع دارند كه تيمشان هم‌ چنان در جمع حرفه‌اي‌ها باقي بماند و اصولاً چرا اين تيم بايد صعود کند؟
این روزها از آنهايي كه بي‌رحمانه چشم به ناکامی دوباره پاس دوخته اند و یا اهمیتی به سرنوشت این تیم نمی‌دهند، بايد پرسيد که از ناکام ماندن پاس چه سودی عایدشان می‌شود. رسیدن به منافع خاص یا به تماشا نشستن شکست سایرین که روزگاری نیک می‌پنداشتند!