کمکم سال نو بیشتر خود را تحمیل میکند و امسال به خاطرهای تبدیل خواهد شد که در آینده از آن با توجه به خاطرات خوب یا بد یاد خواهیم کرد.
سال ۱۴۰۲ را میتوان سال بیم و امید در عرصه سیاسی و اجتماعی ایران دانست.
در این سال هم بیم و خطر داغ شدن گسستها و دوقطبیها در جامعه و سیاست بود و هم امید به اصلاح و بهبود شرایط و دستیابی به جامعهای متوازن و برخوردار خودنمایی میکرد.
اوج این بیم و امید را میشود در نتیجه انتخابات و رفتار انتخاباتی مردم رصد کرد آنجا که برخی نیامدند، برخی آمدند و برخی هم آمدند اما رأی باطله دادند.
مجموع این رفتار نشان میدهد که باید کاری کرد تا امید به آینده افزایش یابد و اعتماد مردم و سرمایه اجتماعی را ارتقا داد.
تداوم این وضعیت و نارضایتی جمعی از مردم از عملکردها میتواند ناامیدی را در جامعه افزایش دهد که این اتفاق برای کشور و به ویژه تمامیت ارضی آن بسیار خطرناک است.
به همین دلیل سال ۱۴۰۳ باید سال امید باشد و عملکرد مسئولان در راستای اصلاح رفتارهایی باشد که جمعی از مردم را از این رفتارها ناراضی و رابطه آنها با نهادها را با سردی همراه کردهاست.
در این سال میتوان دوقطبیهای اجتماعی و چند قطبیهای سیاسی را مدیریت کرد و اجازه نداد شکاف اجتماعی گستردهتر شود همچنین میتوان محدودیتهای ایجاد شده به ویژه در حوزه اینترنت را برداشت و به مردم در این حوزهها اعتماد کرد.
آنچه موجب گسترش بیاعتمادی در بین مردم شده و نارضایتی را بالا برده است نگاه از بالا به مردم و بیاعتمادی به آنها در برخی حوزهها است.
اما جدای از اجتماع و سیاست که نیازمند خروج از تقابل و دو دستگی و چند دستگی است، این حوزه مهم اقتصاد است که باید فکری به حال آن شود.
تداوم تبعیض، بیعدالتی، فساد، گرانی و تورم و رویا شدن نیازهای زندگی مانند مسکن و اشتغال میتواند نتیجه خطرناکی برای دولت به دنبال داشته باشد.
حوزه اقتصاد شوخی بردار نیست و نمیشود با نگاه غیر علمی به آن وارد شد به همین دلیل لازم است با نگاه علمی ناترازیها مدیریت و روی خوش اقتصاد به مردم ایران نمایان شود.
نباید سختیهای زندگی مردم ایران نقل قول مردم کشورهای منطقه شود و باید مردم ایران به لحاظ اقتصادی از جایگاه مناسب برخوردار شوند.
سال ۱۴۰۳ سالی پر از امید به آینده و آشتی و خروج از شرایط گسست و فروپاشی در حوزههای گوناگون میتواند باشد به شرط آنکه به شرایط طی شده در سال ۱۴۰۲ به ویژه پیامهای انتخاباتی مردم توجه جدی شود.
